SOUNDCHECK. Oscar & the Wolf lost derde plaat: «Wanneer ik opsta, zie ik geen artiest in de spiegel»
Na ‘Entity’ in 2014 en ‘Infinity’ in 2017 treedt Oscar & the Wolf terug op het voorplan met ‘The Shimmer’. Het Belgische muziekfenomeen met internationale uitstraling verkent nog steeds hetzelfde betoverende universum. Voorman Max Colombie is naar aloude gewoonte op zoek naar het perfecte evenwicht tussen duisternis en licht. Met Metro heeft hij het over zijn onzekere trekjes en zijn relatie met de werkelijkheid.
De naam Oscar & the Wolf stelt het contrast voor tussen licht en donker. Hoe vertaalt zich dat in je eigen persoonlijkheid?
Max Colombie: «Mijn lichte kant is dat ik iemand ben die al zijn inspiratie put uit de mooie momenten die ik beleef met mijn vrienden. En uit de natuur, waarvan ik zoveel mogelijk probeer te genieten. Mijn donkere kant komt eerder naar voren als ik verliefd word. Om gevoelens levend te houden, is een bepaalde mate van duisternis en drama belangrijk. Ik voel me pas echt leven als er duisternis om me heen is.»
Oscar & the Wolf is in zekere zin een fantasie. Verlies je nooit het onderscheid tussen fictie en realiteit uit het oog?
«Mijn vrienden zeggen altijd dat ik iemand ben die voortdurend loopt te dromen. Daar ben ik me zelf niet eens van bewust. Om te kunnen performen als Oscar & the Wolf heb ik het ergens nodig om me te verliezen in mijn verzonnen wereld. Ik zie geen artiest in de spiegel wanneer ik opsta en mijn kopje koffie drink. Als ik me ooit op het podium zou voelen zoals Max Colombie, dan zou ik me zo snel mogelijk uit de voeten maken, want ik ben van nature heel verlegen.»
Welke evolutie heb je doorgemaakt sinds je eerste EP in 2012, vind je zelf?
«Ik ben me meer bewust geworden van wat ik moet doen om een betere artiest te worden. Tegelijk ben ik minder zeker van mezelf geworden, want hoe meer kennis je verzamelt, hoe meer je kinderlijke onschuld vervaagt. Daar ben ik erg bang voor. Dat zal ongetwijfeld nooit veranderen. Het is mijn diep melancholische wereld. Zo ben ik geboren, en niemand zal me daarvan kunnen afbrengen. Ik leef en overleef voor de melancholie.»
Waarom moeten we ‘The Shimmer’ zien als een soort roetsjbaan?
«De plaat beschrijft alle seizoenen die ik de voorbije twee jaar heb beleefd, zowel wat het weer betreft als de emoties die ik gevoeld heb. Sommige songs zijn zo koud als een winterochtend, andere doen eerder denken aan de zomer. Ik hou heel erg van die contrasten. Ik zou triest zijn als ik in Los Angeles woonde, want het weer is daar altijd hetzelfde.»
Een song als ‘Ghost of You’, met zijn rustgevende gitaar en superzware tekst, behoorde in het verleden niet tot je repertoire. Is dat opnieuw het spel tussen duisternis en licht waar we het daarnet over hadden?
«Ja, het gaat altijd weer over het evenwicht tussen die twee polen. ‘Ghost of You’ begint heel helder, alsof je op zondagochtend nog in bed ligt met een zonnestraal in je ogen. En dan zing ik iets over een liefdesgeschiedenis die veel donkerder is. De gitaar doet denken aan de liefde, de tekst gaat over de angst voor die liefde.»
Je keert terug naar het podium voor een Europese tournee. Kijk je ernaar uit?
«Ik heb er eerlijk gezegd veel schrik voor. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Ik heb geen idee of het me zal lukken om opnieuw te doen wat ik in het verleden heb gedaan. Afgezien daarvan voel ik een diep verlangen om weer contact te maken met het publiek. Die ontmoeting voedt me emotioneel. Eenheid voelen in het publiek, zien dat de mensen zich verbonden voelen met iets wat gewone muziek overstijgt, dat is wat ik wil creëren op het podium. Ik mis het enorm, ondanks mijn twijfels.»
In 2018 speelde je in Antwerpen twee keer voor een uitverkocht Sportpaleis. Waarom is die zaal zo speciaal voor jou?
«Als kind heb ik er Rihanna, Beyoncé en Céline Dion zien optreden. Het geeft dan ook een onbeschrijfelijk gevoel om op datzelfde podium te staan. Ik keek me de ogen uit toen ik daar naar concerten ging. Ik droomde ervan om het ooit zelf te mogen beleven, maar ik bedacht me ook dat het me nooit zou lukken. Nu sta ik er zelf, maar besef ik het nog steeds niet goed.»
Kort geknipt
Van alle platen van Oscar & the Wolf is ‘The Shimmer’, hun derde, zonder twijfel degene die het meest vertelt over Max Colombie. Hij experimenteert met muziek en wat hij creëert is diverser dan ooit. De songs die het duidelijkst doordrongen zijn van het DNA van Oscar & the Wolf treffen even raak als altijd, maar daarnaast krijgen we ook tracks die uit de band springen. Colombie suggereert een wandeling door de seizoenen, een metafoor die we zelf ook probleemloos hadden kunnen verzinnen. Zo goed past ze bij dit bijzonder geslaagde album.
