SOUNDCHECK. Bart Peeters los nieuwe plaat ‘De kat zat op de krant’: «De wereld is zo kleurrijk, je moet het alleen willen zien»
De lay-out, talrijke foto’s, tekeningen van eigen hand, zestien nummers, bijbehorende teksten, mastering in Abbey Road... Je merkt dat ‘De kat zat op de krant’ een album is van liefde waar Bart Peeters met een open blik en vakmanschap aan schaafde tot elk detail klopte.
«Het is anno 2021 niet meer vanzelfsprekend dat je je album überhaupt bij de mensen krijgt. Er zijn nog amper platenwinkels. Dan kan je maar beter ongelooflijk je best doen. We komen uit een bijzondere periode waarin je een balans moest zoeken tussen licht en donker. En er was best een reden om te feesten. Je wordt maar één keer zestig en dan stem je toe voor een Deluxe concert in de Lotto Arena. Eenmalig, maar het werden er twee en uiteindelijk vijftien. Tot alles moest herdacht en uitgesteld worden waardoor het er uiteindelijk vijfentwintig zullen worden.»
«De geplande drie-weken-lockdown duurde maanden en dan heb je tijd om na te denken. En er is niets zo erg dan de recente actualiteit. Die wil je namelijk zo snel mogelijk vergeten. Vandaar dat ik een goedgezinde plaat wilde maken, eentje zonder gezeur. We hadden plots ook veel tijd waardoor er uiteindelijk zestien songs op dit album staan, inclusief minder evidente nummers. We hadden ook de luxe om aan de sound te sleutelen met het idee dat heel de plaat op één lange zomeravond zou kunnen opgenomen zijn. In werkelijkheid zijn het drie sessies geweest maar dat hoor je niet. ‘De kat zat op de krant’ kan je als een geheel beluisteren. Live is het een ander verhaal, dan mag er geknald worden. Maar wie thuis in alle rust luistert moet in het verhaal kunnen stappen om de rit boeiend te kunnen uitrijden.»
«Dat spreekt voor zich. Het zijn vijf virtuozen die alle stijlen aankunnen terwijl mijn gitaarspel zich heeft afgestemd op de behoefte van een songwriter. (
«Zeer zeker, maar dat genieten en dankbaar zijn is ook het gevolg van een aantal stappen die ik ooit nam. Pas na mijn 40ste had ik de moed om na zeven jaar stilte de pure songschrijver in mezelf op te zoeken. Tot mijn 34ste speelde ik graag de popster, maar daar stond een limiet op. Wat ik nu meemaak is te danken aan een telefoontje dat ik twintig jaar geleden deed naar de gebroeders Ivan en Mike Smeulders, diep verscholen in de Kempen. Op aanraden van Ronny Mosuse die toen te druk bezet was. Twee virtuozen op verschillende instrumenten en verbonden door hun familieband. Dat was de kern. Daarna kwam Piet Van den Heuvel, zeg maar ‘Belpop op twee benen’. Gevolgd door Emile Verstraeten, een wonder op viool en gitaar en ook nog eens een prima zanger. En dat de beste percussionisten uit Cuba komen, dat weet iedereen. Maar dat er ook zo’n Cubaan in de Rupelstreek woonde? Enter Amel Serra Garcia... En zo zijn de Ideale Mannen op een zeer organische manier tot stand gekomen.»
«Eerst en vooral respect en dankbaarheid voor wat de muzikanten doen en wederzijdse trouw. Maar ook door bijvoorbeeld net voor een concert wat veranderingen in te lassen zodat er nooit enige vorm van routine binnensluipt. Ik wil elke keer een fris feest op het podium, alsof het de eerste keer is dat we samen mogen spelen. En zo krijg je je publiek mee want wat je ziet en hoort op het podium is echt.»
«Ooit speelde ik ‘Heist aan zee’ voor aan mijn vrouw Anneke, mijn eerste single. Ze vroeg me meteen wat ik daarmee van plan was want de situatie die ik beschreef had nog maar net plaatsgevonden. Ons Winnie moest overgeven, ons Nona deed in haar broek in de gocart en van de Pablo was er nog geen sprake. Dat was een dagboekfragment dat uiteindelijk tot een anthem zou uitgroeien. En ik bleef een hele tijd huis-tuin-en-keukenliedjes schrijven, maar dat is gaandeweg veranderd. Neem nu ‘Het Grote Geheel’, de afsluiter van dit album. Daar probeer ik met een gigantische lap tekst allesomvattend de wereld te vatten. Ik ben geëvolueerd.»
«Zoals de kat die altijd op de krant springt. Ik zie daar dan een teken in.
«