BELGODYSSEE. Belgisch leger naar Invictus Games: «Een beperking mag niet het einde zijn, maar de start van een nieuw begin»
«Toen mijn been in 2015 werd afgezet, hakte dat er mentaal wel zwaar in. Ondertussen heb ik het een plaats kunnen geven. Toch blijft het soms moeilijk om hulp te vragen aan mijn lieftallige vrouw als iets me niet lukt.» Dit vertelt militair John Corten ons met een krop in zijn keel. In 2011 maakte hij een verkeersongeval mee, met als gevolg de amputatie van zijn linkerbeen. «Voor mijn ongeval was ik totaal niet sportief, maar de Invictus Games gaven mij een nieuwe uitdaging, waardoor ik mezelf blijf pushen en mijn eigen grenzen blijf verleggen.»
Ook militair en teamgenoot Michael Reynaert maakte een soortgelijk ongeval mee. Tijdens een motorcrossongeluk raakte zijn onderbeen verlamd. Dit had een grote impact op zijn leven, zo moest hij ook van job veranderen binnen Defensie. Toch kijkt hij met een positieve blik naar wat hem overkomen is. «Naast alles wat wegviel, heeft het mij ook veel opgebracht. Ik ben er zeker sterker uitgekomen en ik zie het leven veel minder zwart-wit dan voordien. Ik ben ruimdenkender geworden en sta positiever in het leven.»
Het leven gaat door
«We denken vaak dat we in een wereld leven waarin we alles kunnen controleren, waarin we alles kunnen voorzien. Maar na een traumatische gebeurtenis stel je vast dat dit niet zo is. Wanneer men een dergelijk trauma meemaakt, lokt dit in het begin veel gemengde gevoelens uit. Hoe men reageert hangt natuurlijk af van persoon tot persoon, maar vaak gaat het over gevoelens van angst, verdriet, ongeloof, kwaadheid, geen zin meer hebben in het leven…» Volgens klinisch en militair psycholoog Magali Huret is het belangrijk om te beseffen dat dit normale reacties zijn op een abnormale gebeurtenis. Daarna moet men op zoek naar hoe men zijn leven terug kan oppakken, naar een andere vorm van controle. De Invictus Games spelen een positieve rol in het herstelproces. Ze geven de militairen een nieuwe uitdaging, waarbij ze hun eigen grenzen kunnen verleggen en inzien tot wat ze allemaal in staat zijn. Het is ook een groepsevenement, waarbij men elkaar aanmoedigt. Sociale contacten onderhouden na een traumatische gebeurtenis is namelijk zeer belangrijk. «Men moet een manier vinden om met het trauma om te gaan, het een plaats geven. Men moet proberen inzien dat zulke gebeurtenissen je toch ook kunnen doen groeien. En dat het leven doorgaat.»
«Ondanks onze beperking zijn we niet beperkt»
Op de piste ontmoetten we ook militair Stef Wolput. Hij werkt al 37 jaar bij de luchtmacht. Door een onbekende ziekte raakte zijn rechteronderbeen verlamd. Zijn revalidatie, zowel fysiek als mentaal, heeft ongeveer twee jaar geduurd. Wat hem het meest heeft geholpen, was het aanvaarden van zijn aandoening. «De Invictus Games doen mij nog harder trainen dan voor mijn aandoening. Het motiveert me om te kunnen bewijzen dat we zelfs met een beperking niet beperkt zijn. Een beperking mag niet het einde zijn van je leven, maar de start van een nieuw begin. Onze hele bende komt van ver, we hebben allemaal iets meegemaakt wat een grote impact heeft gehad. Maar iedereen heeft de kracht gevonden hier tegen te vechten en opnieuw de normale draad van het leven op te pikken, ondanks onze beperking.»
Wie ben ik?
Ik ben Noëmi Plateau, 25 jaar en net afgestudeerd als illustrator aan het Kask in Gent. Naast illustreren is ook journalistiek een grote passie. Zo werd ik reporter voor Stampmedia. Ik heb een brede interesse in de wereld en in thema’s die onze maatschappij aangaan. Samen met Lisa Beken vorm ik het zesde duo van de Belgodyssee-wedstrijd 2021.
Aanpak
Belgodyssee waren twee intense, maar ontzettend fijne en leerrijke weken! Al vrij snel wisten Lisa en ik dat we een reportage wilden maken over militairen die fysiek of psychisch gewond geraakt zijn. De eerste dagen was het best spannend omdat we niet wisten of al onze telefoontjes en mails iets zouden opleveren. Uiteindelijk reden we helemaal naar Fontainebleau (Frankrijk) om het Invictus Team te ontmoeten. Maar dat was het helemaal waard! Wat ik zeker meeneem naast de pakkende en inspirerende getuigenissen, zijn de gastvrijheid en warmte waarmee we door het Belgische leger ontvangen werden.