MOVIES. Matthias Schoenaerts over paarden, gevangenissen en 'The Mustang'

Waar komt het idee voor 'The Mustang' vandaan?

Laure de Clermont-Tonnerre: "Ik had per toeval een artikel gelezen over een Frans rehabilitatieprogramma in een gevangenis in Strasbourg met kleine dieren, zoals vogels, konijnen, honden en chinchilla's. Het contrast tussen de donkere en drukkende omgeving van een gevangenis en de onschuldige schoonheid van de dieren sprak me aan, en ik heb er vijf jaar geleden een kortfilm rond gemaakt, ‘Rabbit'. Het onderwerp liet me niet los, en ik ben later op een ander artikel gestoten over een gelijkaardig programma in Nevada, waar gedetineerden wilde paarden temmen die daarna per opbod verkocht worden. Ik wist meteen dat ik een langspeelfilm gevonden had."

Matthias, je vertolking heeft iets dierlijks. Heb je inspiratie gezocht bij die mustangs om je voor te bereiden?

Matthias Schoenaerts: "Als mens pas je je altijd aan je omgeving aan. Ik heb veel tijd doorgebracht met die paarden, en dan blijft daar automatisch iets van hangen. Ik wou het niet te veel benadrukken in mijn vertolking. Het moest iets zijn wat mijn personage ademt, letterlijk en figuurlijk."

Laure: "Er is een echte overeenkomst tussen het personage van Matthias en dat paard. Ze vertonen dezelfde angstsymptomen. Ze voelen allebei overal dreiging."

Matthias: "En hetzelfde wantrouwen."

Laure: "Ze zijn allebei mishandeld. Ze herkennen hetzelfde lijden bij elkaar. Die band is voelbaar. Ze maken ook hetzelfde geluid. Het verschil tussen een tam en een wild paard is dat een wild paard gromt als het bang is. Dat hoor je nooit bij een tam huisdier. En Matthias nam dat spontaan over. (lacht) De heel zware ademhaling van een man die nooit praat. Hij zit vol emoties die nooit naar buiten komen via de stem, maar via zijn lichaamshouding en zijn ademhaling. Dat was voor mij de muziek van de film."

Dat paard is ook jouw belangrijkste acteerpartner in de film. Hoe was die samenwerking?

Matthias: "Ik had nooit eerder op een paard gezeten en ik heb het op heel korte tijd moeten leren. Tijdens de voorbereiding hebben we vooral gevangenissen bezocht en met gedetineerden gepraat. Het paardrijden vond ik minder belangrijk, omdat mijn personage het zelf ook leert in de loop van de film. Het moest er dus ongemakkelijk en onhandig uitzien. Mijn leraar kreeg het ervan op de heupen trouwens. Om veiligheidsredenen wou hij dat ik elke dag vier uur in het zadel zat, terwijl ik liever het paard zelf wou leren kennen."

Voelde je je meteen op het gemak bij die dieren?

Matthias: "Ik heb toch een paar keer veel schrik gehad, moet ik bekennen. We hadden drie identieke paarden. Het eerste was volledig tam, het tweede voor een deel getemd en het derde was nog compleet wild. En een paard dat zich in een hoek gedreven voelt, kan bijzonder gevaarlijk uithalen. Daarom zijn de omheiningen voor de trainingen cirkelvormig, want dan heeft het paard altijd een uitweg. Anders zal het aanvallen als het een bedreiging voelt. Een paard lijkt soms log omdat het zo massief is, maar in werkelijkheid is het ongelooflijk snel en behendig en krachtig. Ik moest dus vertrouwen op het oordeel van de trainer. Het was magisch om te zien hoe hij met die dieren omging."

Wanneer had je bijvoorbeeld schrik?

Matthias: "Vooral tijdens de scène met het zware onweer, wanneer we de paarden onderbrengen in de keuken van de gevangenis. We stonden daar in die kleine ruimte met 20 paarden terwijl het donderde en bliksemde, en de schrik sloeg me echt om het hart. Je voelde de spanning op het lijf van die paarden en je zag de nervositeit in hun ogen. Ik dacht 'Als er nu één paard doorslaat, vallen er doden.' Dat stond vast."

Laure: "Maar Rex, de trainer, stelde iedereen gerust. 'Ik ken mijn dieren,' zei hij. We hoefden ons geen zorgen te maken."

Matthias: "Maar het woord van die kerel is wel het enige waar je op dat moment als acteur op kan vertrouwen. 'Geen probleem, ik ken mijn paarden.' Ik dacht 'Je hebt mooi praten. Je bent gek.' Het boezemde me weinig vertrouwen in. (lacht) Maar hij had gelijk."

Ruben Nollet / @rubennollet