MOVIES. ‘Cleo'-regisseur Eva Cools komt binnen langs de grote poort: "Ik hou van de donkere Scandinavische stijl"
‘Cleo' doet me denken aan het soort drama's waar de Scandinavische landen bekend om staan. Zie je wat ik bedoel?
Eva Cools: «Dat vind ik een groot compliment. Het is ook zo dat ik tijdens het maken van ‘Cleo' de Zweedse film ‘Pure' in het achterhoofd had, van Lisa Langseth met Alicia Vikander in de hoofdrol. Maar het is niet alsof ik daar de hele tijd aan gedacht of speciaal op gelet heb. Het is gewoon het soort films die ik zelf graag zie. Ik hou van die donkere stijl. Al wil ik dat genre natuurlijk wel op mijn eigen manier brengen.»
Cleo is een intrigerend personage. Had je haar snel op papier?
«Nee, ik heb heel lang aan haar moeten schaven. Het moeilijkste was om de kijker empathie te laten voelen voor haar. Oorspronkelijk was ze nog veel harder en ruwer dan ze nu is. Ze is een sterke jonge vrouw met agressieve kantjes. Ze schopt tegen de schenen en ze maakt voortdurend ruzie met haar grootmoeder. Ik heb daar hard aan gewerkt en gaandeweg is ze een veel genuanceerder personage geworden. Ze heeft nog steeds haar lelijke kanten, maar je ziet nu ook veel beter haar broosheid en hoe ze het probeert goed te maken als ze iets verkeerd doet.»
Je draagt de film op aan een zekere Ilse. Wie is dat?
«Ilse was iemand uit mijn familie die ik verloren heb bij een verkeersongeval. Dat ongeval is nooit helemaal opgehelderd. De chauffeur die haar aangereden heeft, is nooit teruggevonden. Ik ben met veel vragen achtergebleven, wat ook een impact heeft gehad op het verwerkingsproces. Je kan het geen plaats geven als je niet weet hoe de dingen precies verlopen zijn. Vanuit dat gevoel ben ik vertrokken om ‘Cleo' te schrijven.»
Wat is je vooral bijgebleven van die ervaring? De reactie van je familie?
«Ik was toen acht jaar oud, dus het is allemaal vaag. Ik herinner me de pijn die achterblijft en het gevoel van onmacht. Dat staat echt in mijn geheugen gegrift. Die pijn wou ik omzetten in een fictieverhaal. Ik wou onderzoeken wat er gebeurt met de slachtoffers die overblijven na zo'n vluchtmisdrijf. ‘Cleo' is zeker geen autobiografische film. Dat heb ik uiteraard ook besproken met mijn familie. Ik wou niet dat het te dichtbij kwam. Ik denk dat de thematiek sowieso herkenbaar is voor een groot publiek. Iedereen kent wel iemand die omgekomen is bij een verkeersongeval.»
In het idee van een vluchtmisdrijf zit automatisch een mysterie. Maar jouw film weigert dat spelletje mee te spelen. Waarom?
«Ik wou geen whodunnit maken. Mijn opzet was een film die drijft op psychologie. Ik wou ook iets doen met de spanning die ontstaat wanneer de kijker meer weet dan het hoofdpersonage. Dramatische ironie, heet zoiets. De film bevat trouwens geen sluitende antwoorden. Ik wou als regisseur vragen stellen. Het is aan de kijker om te beslissen wat hij er zelf van vindt.»
Je hebt veel research verricht. Wat heeft die jou vooral bijgebracht?
«Deze film heeft mijn standpunt over verkeersongevallen en vluchtmisdrijven bijgesteld. Ik ben eraan begonnen vanuit de visie van een slachtoffer, omdat ik die kant goed ken. Vandaar de titel van de film. Maar ik heb ook veel research gedaan met mensen die verkeersongevallen veroorzaakt hebben en met verkeersdeskundigen die zo'n ongeval moeten beoordelen. Dat heeft me doen inzien hoe zwaar het menselijke aspect weegt. Al blijft de figuur van Cleo het hoofdthema van de film, hoe zij op een van de moeilijkste momenten van haar leven de veerkracht kan opbrengen om uit haar trauma te geraken, en hoe ze troost vindt bij muziek.»
Zin om Eva Cools zelf aan het woord te horen? Op dinsdag 3 december geeft ze een Master Talk op Kortfilmfestival Leuven. Alle info: www.kortfilmfestival.be.
Ruben Nollet
@rubennollet