SPOT ON. Turpentine Valley: «Alles wat onze muziek in de weg staat gooien we overboord»
Metro draagt ontluikend muzikaal talent van eigen bodem een warm hart toe. Daarom zetten we regelmatig artiesten in de schijnwerpers die verborgen zitten in het rijke Belgische muzieklandschap, onder de radar van het massapubliek. Vandaag is het woord aan Turpentine Valley, een instrumentale postmetalband uit het Oost-Vlaamse Zulte.
Wie zijn Turpentine Valley?
Een driekoppige band die zijn instrumentale postmetal herleidt tot de essentie: loeiharde drums, gelaagde gitaren en een grollende bas. Van debuutalbum ‘ETCH’ schopten drie nummers het tot de soundtrack van de VRT/Netflix-serie ‘De Twaalf’. Opvolger ‘ALDER’ verschijnt op 25 februari.
Beschrijf de origin story van jullie muzikale project.
«Hoewel we sinds eind jaren 90 al ruim een half leven samen spelen in tal van lokale punk- en hardcore bands, is Turpentine Valley – opgericht in 2016 – toch een relatief jonge band. In de undergroundgenres waar we altijd al actief in waren, kwam je vooral vooruit met een uitgesproken ‘do it yourself’-mentaliteit. Veel live spelen was altijd al de ambitie, muziek uitbrengen in eigen beheer stond steeds in functie daarvan. Elke cent die we daaraan overhielden ging terug in de band. Dat is met Turpentine Valley niet anders, ware het niet dat we nu voor het eerst een label enthousiast vonden om onze muziek uit te brengen. En daarvoor zijn we Dunk!Records heel dankbaar. Dat onze nieuwe plaat ‘ALDER’ bovendien ook in de Verenigde Staten (via A Thousand Arms records) en het Verenigd Koninkrijk (via Ripcord Records) uitkomt, overtreft onze stoutste dromen.»
Hoe onderscheiden jullie zich van de grijze massa?
«In tijden waarin muziek amper nog zonder een uitgekiende show, flitsende visuals en vuurwerk lijkt te kunnen, maken wij de omgekeerde beweging. Zonder daarbij aan intensiteit in te boeten, die leggen we voor de volle 100% in onze muziek. Dat is namelijk waar het voor Turpentine Valley om draait. Wij willen toehoorders raken, enkel en alleen met onze muziek. Alles wat onze muziek in de weg staat, gooien we overboord. Het dwingt de luisteraar om zich te concentreren op de muziek en die in te vullen naar eigen welbevinden. In onze platen en artwork trekken we die lijn trouwens helemaal door: ook geen tierlantijntjes hier, maar veel zwart-wit, houtskooltekeningen en ruwe vormgeving tout court.»
Fans van welke gevestigde artiesten zouden jullie muziek weleens kunnen smaken?
«Deftones, Russian Circles, Stake, Brutus, God Is An Astronaut.»
Wat is jullie grootste muzikale ambitie?
«Eerst en vooral: live spelen, veel en overal. Van de kleinste, donkerste zaaltjes tot de grootste festivalpodia die er qua programmatie niet vies van zijn om buiten de lijntjes te kleuren. Maar ook: nieuwe muziek maken en uitbrengen, onszelf blijven heruitvinden met nog enkele relevante platen als resultaat. En zeker: mensen blijven raken en de muziekliefhebbers bereiken die ervoor open staan om muziek te ontdekken waar ze hun eigen verhaal of zichzelf in herkennen.»
Deze peeps verdienen een shout-out:
«Stef Exelmans, Tim Toegaert, Wout Lievens, iedere muzikant met wie we ooit het podium deelden en naar wie we opkijken. Elke band die ons stil krijgt of kippenvel bezorgt.»