Slachtoffers en nabestaanden aanslagen Brussel voelen zich aan hun lot overgelaten door overheid
Bijna twee jaar na de aanslagen op de luchthaven van Zaventem en in het Brusselse metrostation Maalbeek voelen de slachtoffers en de nabestaanden zich aan hun lot overgelaten. Dat was de boodschap op een persconferentie van V-Europe, een vereniging die zo'n 200 slachtoffers van terrorisme verenigt. De beschuldigingen klonken soms hard: de politiek ligt dwars, de regering wil deze zaak duidelijk onder de mat vegen, tot zelfs, de Belgische overheid begaat een sociale misdaad tegen ons. "Toen we een jaar geleden gehoord werden in de onderzoekscommissie naar de aanslagen van 22 maart, dachten we dat ze naar ons geluisterd hadden en ons begrepen hadden", zei Philippe Vansteenkiste, voorzitter van V-Europe, die zijn zus verloor op Brussels Airport. "Vandaag staan we spijtig genoeg nog altijd even ver." Het einddoel van de vereniging is dat de slachtoffers en nabestaanden van terrorisme de draad van het leven weer kunnen oppikken en zich opnieuw kunnen integreren in de maatschappij. Dat einddoel lijkt echter verre van in zicht.
De journalisten kregen getuigenissen van een werknemer op Zaventem die van de verzekeringsmaatschappij te horen kreeg dat de gebeurtenissen van 22 maart niet erkend werden als arbeidsongeval, of een vrouw die een intelligentietest moest afleggen om de impact te bepalen van de letsels van haar trauma. De Amerikaanse Elizabeth Lasnier de Lavalette, die haar dochter Beatrice verloor, liet een verklaring voorlezen waarin ze stelde dat ze tot op vandaag nog altijd geen officieel document van de Belgische regering heeft ontvangen waarin staat dat haar dochter en de ouders slachtoffers zijn van de aanslagen.
Ook de verschillen tussen de gewesten en gemeenschappen in België kwamen aan bod. Zo geldt er in Wallonië wel een vrijstelling van de successierechten, maar niet in Vlaanderen en Brussel. En dat is maar één voorbeeld van discriminatie. Volgens de slachtoffers en nabestaanden zou het ook niet mogen dat er een onderscheid is tussen mensen met een verblijfplaats in België en zij die niet in ons land wonen. "We vragen om op gelijke voet behandeld te worden", luidde het.
Thomas Savary, die zijn schoonmoeder verloor, wees erop dat terreurslachtoffers geen gewone slachtoffers zijn. Ze hebben specifieke ondersteuning en begeleiding nodig, klonk het. Sociaal, psychologisch, administratief en financieel. V-Europe legde nog eens een reeks aanbevelingen op tafel, zoals een garantiefonds waar alle vragen van slachtoffers worden gecentraliseerd, een uniek loket dat pro-actief op slachtoffers afstapt, en de volledige en onmiddellijke terugbetaling van alle gezondheidskosten. "Al onze voorstellen zijn gedeeld met de autoriteiten. Sommige zijn complex, andere zijn eenvoudig, maar voor al die noden is er wel een gemeenschappelijke politieke wil nodig", klonk het nog.
bron: Belga