Amstel Gold Race - Emotionele Gasparotto wint voor Demoitié
Met een gebaar naar de hemel kwam Enrico Gasparotto (Wanty-Groupe Gobert) zondag voor de tweede keer als winnaar van de Amstel Gold Race (WorldTour) over de streep. De 34-jarige Italiaan sprak na afloop uitgebreid over de moeilijke weken na de dood van ploegmaat Antoine Demoitié. "De dag van Gent-Wevelgem werkte ik in Spanje de laatste etappe van de Ronde van Catalonië af", blikt Gasparotto terug op het overlijden van zijn ploegmaat. "Later die dag was ik samen met Gaëtan Bille op de luchthaven, toen we melding kregen van de ploeg dat het slecht ging met Antoine. Gaëtan belde met Antoines vrouw en toen duidelijk werd dat hij het niet zou halen, werd ik letterlijk ziek vanbinnen."
De dagen nadien stond Gasparotto voor een hartverscheurende keuze. Naar België afzakken voor de begrafenis van zijn ploegmaat of doorgaan met de geplande hoogtestage in Tenerife. "In samenspraak met de ploeg hebben we besloten dat ik toch ging trainen. Het was hard om toen mijn vrouw achter te laten en alleen te zijn op stage. Maar nu blijkt dat ik de juiste keuze heb gemaakt."
"Soms is het ook beter om alleen te zijn. Ik heb zijn vrouw en mijn ploegmaten niet zien wenen", vervolgt Gasparotto. "De dood van Antoine heeft mij gesterkt in mijn trainingen. Als je zeven uur lang traint en 4.500 hoogtemeters verwerkt, dan heb je tijd om na te denken. En door aan Antoine te denken, werd ik sterker. Ik trapte letterlijk dertig watt meer of reed vier kilometer per uur sneller. Toen wist ik dat ik deze dagen een grote verantwoordelijkheid draag tegenover hem."
Wat de wedstrijd zelf betreft, stak Gasparotto heel wat pluimen op de hoed van zijn ploegmaats. "Zij deden het schitterend. Mark McNally werd gisteren in extremis opgetrommeld om de zieke Bille te vervangen en hij reed vandaag 200 kilometer aan mijn zijde. Kenny Dehaes bracht mij op 80 kilometer van de streep nog een drinkbus vanuit de volgwagen. Iedereen heeft vandaag op 110 procent gereden."
"Maar ik heb wel afgezien. Die ijsregen was echt koud. Ik dacht even dat het over was, maar toen zag ik de gezichten van de rest en die zagen er niet beter uit. De sprint wilde ik niet afwachten, daarom plaatste ik een aanval. Ik had wel geluk dat die renner van Tinkoff kon aanpikken. Zonder hem had ik het niet uitgezongen", besluit de Italiaan.
bron: Belga