Arno: "Rock 'n roll is dood"

Na 32 studioalbums wordt het steeds moeilijker niet twee keer dezelfde plaat te maken. Op zijn nieuwe ‘Human Incognito' zorgen de organische benadering en dito klank voor een frisse insteek binnen zijn vertrouwde maar unieke melting pot. En Arno staat nog steeds op scherp.
door
Mare
Leestijd 4 min.

Je plaat openen met ‘I'm Just An Old Motherfucker' terwijl de rauwe gitaren tegen je oren kletsen, ‘il faut le faire'. Je geest klinkt alvast vrijer dan ooit, los van de lichamelijke slijtage.

Arno: «Ik ben net terug van Parijs en heb slecht geslapen. Ik slaap al de hele week niet goed. We leven in een rare periode en dat doet wat met je geest. Het conservatisme heeft een erectie die hoger komt dan de Eiffeltoren en dat maakt me niet bepaald gelukkig. Kijk, mijn vader heeft een wereldoorlog meegemaakt, mijn grootvader zelfs twee en ik kom uit een generatie zonder grote oorlog. Ik was achttien tijdens de jaren 60, er was geen crisis en de ‘sky was the limit'. Rock ‘n' roll stond toen voor een revolte. Het was de eerste keer dat jongeren een eigen cultuur hadden vormgegeven en opgebouwd. Nu zitten we in een wereld waarin je je kan afvragen of er nog wel een linkse zijde bestaat die tegen de schenen van rechts durft te schoppen. (lachend) Er is meer links te vinden in een coiffeursalon dan bij de linkse zijde zelf. Ik ben inderdaad een ‘old motherfucker' en vaak praat ik ook op die manier, maar voor mij is rock ‘n' roll dood. Het is allemaal veel te berekend en niemand durft nog risico's te nemen. Ik verdwaal zelf vaak in nostalgie zonder dat echt te willen. Dat is deels de ouderdom, maar ik wacht echt op een nieuwe revolte. Hoelang gaan jonge mensen dit allemaal nog pikken? Er is te weinig rebellie. Nogmaals, de wereld is net zo conservatief geworden als de rockmuziek. En toegegeven, mijn geest gaat vaak verder dan mijn lichaam kan volgen, maar daar moet je nu eenmaal vrede mee nemen.»

Is ‘Human Incognito' ook een auditief dagboek van je observaties in de afgelopen jaren?

«Heel wat songs zijn inderdaad het resultaat van wat ik rond me zie. Eigenlijk komen zowat al mijn songs voort uit mijn observatie van de mensen. Diep vanbinnen ben ik een eenzaat, maar ik kan niet zonder menselijk contact. Ik hou echt van de mensen. Ze zijn mijn onuitputtelijke bron van inspiratie. Observeer, luister en laat het wat bezinken. En zo krijg je de basis van een song gebaseerd op een waar gebeurd verhaal dat ik dan vrij kan bewerken.»

Is het moeilijker geworden om jezelf nog te verrassen na al die jaren?

«Ik wil vooral niet in herhaling vallen en lig daar vaak wakker van. Ik heb al 32 studioalbums lang mijn best gedaan om nieuwe facetten binnen mezelf te ontdekken. Solo, met TC Matic of Charles et les Lulus. Dat houdt het ook boeiend. Het is steeds een lange en moeilijke denkoefening. Maar wanneer ik het eenmaal weet, gaat het bijzonder snel. Voor ‘Human Incognito' wilde ik een zeer organische klank met minder synths en toetsen. De nadruk ligt meer op de stem, gitaar, bas en drums. John Parish (cfr. PJ Harvey, Eels...), waar ik vier jaar geleden mee samenwerkte voor ‘Future Vintage', leek me opnieuw de aangewezen man om als producer te fungeren. We hebben maar enkele woorden nodig in de studio om elkaar te begrijpen, terwijl we daarbuiten urenlang over de meest uiteenlopende zaken kunnen lullen. Een heerlijke vent die niet meer dan een week nodig had om alles op te nemen in de Brusselse ICP studio.»

Ook deze plaat straalt ‘a sense of urgency' uit, het verlangen om niet al te berekend te werken zodat de boodschap fris en ongefilterd binnenkomt.

«Ik heb altijd zeer impulsief gewerkt. Soms betaal ik daar de factuur voor, maar ik ken geen andere manier. Nu was alles op een week ingeblikt, idem voor bijvoorbeeld Charles et les Lulus, inclusief de mix. Ik heb ooit nog drie maanden in een studio in Nashville gezeten inclusief zwembad en privéchauffeur of met een orkest in Abbey Road opgenomen. Of voor één song, ‘Dans mon lit'. Gezongen in het Frans en Engels in maar liefst acht studio's. Toen kon alles en waren de budgetten geen probleem. Maar ik werd daar niet gelukkiger door. En je kan je afvragen of je dan ook betere muziek maakt. Nu kom ik sneller tot de kern en zit alles veel sterker in mijn hoofd opgeslagen voor ik aan de opnames begin.»

Dirk Fryns

Arno speelt op 16/04 in de AB te Brussel.