Diane Pernet: Eigenzinnige modegoeroe op zoek naar talent.

 foto: Yves Bady

Met haar eeuwige zwarte sluier en zonnebril reist Diane Pernet de wereld rond, op zoek naar aanstormend modetalent. Diane is van oorsprong ontwerpster en werd daarna modecriticus. Maar Diane is meer dan dat. Ze is een absolute pionier. Als één van de eerste bloggers lanceerde ze in 2005 de modeblog ‘A Shaded View on Fashion' en drie jaar later zelfs haar gelijknamige filmfestival. Een exclusief gesprek met een wereldberoemde modegoeroe.

Je lijkt zichtbaar en onzichtbaar tegelijkertijd. Wie is de échte Diane Pernet?

Ik ben een eenzaat, ik ben graag alleen. Maar ik ben uiteraard zichtbaar als vertegenwoordigster van het festival en de blog. Maar ik ben op zich een erg rustig en stil persoon. Alles evolueert gelukkig altijd maar ik beschouw mijn verschijning niet als ‘luid' maar eerder als rigoureus en gedisciplineerd. Ik draag geen opvallende kleuren, vooral zwart. Yohji Yamamoto zei ooit: “Zwart is de kleur van ‘laat me gerust. Ik stoor jou niet, jij stoort mij niet'.” Dat heb ik het liefst; discretie.

Maar streng ben je niet?

Nee, ik ben van nature vriendelijk tegen de mensen rondom mij.

Maar de modewereld is dat niet?

Helaas niet nee. Er zijn natuurlijk erg lieve en fantastische mensen in de modewereld, maar er zijn heel wat oppervlakkige, bitchy en nogal stereotypische figuren. Al laat ik mij met hen niet echt in.

Ben je goed in het voorspellen van talent?

Ik denk het wel, dat is erg natuurlijk voor mij. Weet je, ik ben dertien jaar fashion designer geweest voor mijn eigen merk in New York en ik ben modejournaliste, fashion editor en kostuumontwerper. Ik ken de mode-industrie dus erg goed. Ik herken talent heel snel, niet alleen in fashion maar ook in film, muziek,... Zo heb ik Raf Simons van in het begin gevolgd. Gisteren nog zag ik de documentaire ‘Dior & I' waarin Raf gevolgd wordt bij Dior. Het was heel interessant en ik dacht: ‘dit is één van de grootste en belangrijkste modehuizen en het is volledig Belgisch!' Want naast Raf heb je nog Kris Van Assche voor de mannencollectie, make-up directeur Peter Philips en stylist Olivier Rizzo. Allemaal Belgen!

Hou je van België?

Ik ga al meer dan vijftien jaar naar de show van de Antwerpse Modeacademie. De benadering van de Belgische designers ligt me wel. Ze werken hard tijdens hun opleiding en leren de juiste balans te vinden tussen creativiteit en uitvoerbaarheid. Dries Van Noten is mijn droomontwerper. Ik hou ontzettend van zijn creaties en draag ze heel veel. Hij beheerst een magische formule om iets te maken. Het gaat niet om fashion, want fashion gaat vaak om trends. Hij heeft zijn eigen stijl, zijn handtekening gevonden. Zulke ontwerpers respecteer ik veel meer dan zij die trends najagen of een ster willen zijn.

Maar er zijn wel sterren in de modewereld, zoals John Galliano?

Ik heb de eerste collecties van Galliano niet gezien want ik was in het begin bezig met mijn eigen collecties en ik woonde toen ook nog niet in Parijs. Pas toen ik aan de andere kant van het spectrum ging staan als journaliste, ben ik geïnteresseerd geraakt in het werk van anderen. Galliano heb ik lang gevolgd voor Joyce Magazine. Er zijn jammer genoeg die alcohol- en drugsproblemen, maar het blijft voor mij iemand met ongelooflijk veel talent. En vooral: hij heeft het gemaakt door dat talent, niet omdat hij de juiste mensen kende of met iemand naar bed ging. Alexander McQueen was ook zo iemand. Hij is helaas niet meer onder ons, maar ik heb veel respect voor mensen die het verschil kunnen maken dankzij hun talent. Zij waren er niet op uit om een vedette te zijn, ze hadden iets te vertellen.

Wie bewonder je nog?

Ik hou erg van Boudicca uit Londen, niet echt bekend bij het grote publiek, maar ze hebben een mooie stijl en ze blijven hun werk verfijnen. Verder draag ik veel jurken en bloezen van David Szeto, een Canadese ontwerper die in Brussel woont. En ook KTZ van Marjan Pejoski. De eerste keer dat ik iets van hem zag was de zwanenjurk die Björk droeg. Ik vind hem fantastisch. Er zijn veel ontwerpers die ik bewonder, maar niet noodzakelijk draag. Rick Owens en Haider Ackermann bijvoorbeeld. Ik vind het geweldig wat ze doen, maar ik draag ze daarom nog niet. Ook iemand als Bernhard Willhelm bewonder ik. Hij blijft trouw aan zijn natuur en gaat niet mee met trends. En wat Nicolas Ghesquiere en Kim Jones doen bij Louis Vuitton vind ik geweldig. Het is een groot en bekend modehuis maar de combinatie van beide ontwerpers werkt er fantastisch. Hopelijk blijft het duren.

Je lanceerde onlangs een aantal parfums. Hoe zou je die beschrijven?

Het zijn vier verschillende geuren, gender-neutraal. Ze zijn beschikbaar bij Verso in Antwerpen. Twee hebben een houtachtige geur, de derde is meer een marinegeur, voor 's avonds. En de vierde is hypnotisch, maar fris met limoen en patchoeli. Jarenlang ben ik bezig geweest met het promoten van ander talent. Dat ik nu opnieuw iets kon creëren, vind fantastisch.

Een voorbode van nieuwe ontwerpen? Brillen bijvoorbeeld?

Brillen zijn mijn handelsmerk ja. Ik heb 27 jaar Alain Mikli gedragen. Het zou dus logisch zijn dat ik samen met hem iets ontwerp. Maar we zien wel, stap voor stap. Ik zou ook graag een rode lipstick creëren omdat ik nooit de kleur vind die ik écht wil. Ik herinner me dat jaren geleden Paloma Picasso een perfecte rode lippenstift heeft ontworpen. Maar dan kocht L'Oréal het en veranderde het zodat het nu niet meer bestaat. Eén lippenstift zou ik willen ontwerpen, dat zou mooi zijn.

Wat zijn je directe toekomstplannen?

Nu ben ik vooral nog bezig met wat er gebeurd is in Parijs, de stad waar ik al jaren woon. Het is echt verschrikkelijk, ik was in shock. Voor de rest werk ik aan een filmproject met de New York Lincoln Centre Film Society dat plaats zal vinden begin juni. Maar eerst hebben we nog de Fashion week in Londen waar ik mijn parfum voorstel en ik werk aan mijn autobiografie. Maar wanneer die af zal zijn weet ik niet. Mischien als ik tachtig ben (lacht).