«De kracht van de natuur moet onze rode draad worden»
Stel dat je oog in oog staat met de Duivelskeel, 's werelds mooiste waterval. Er lopen wel een aantal toeristen rond - we bevinden ons dan ook in het nationaal park van Iguaçu, een van de zeven natuurlijke wereldwonderen - maar je kunt die mensen niet zien: zo gehypnotiseerd ben je door de wilde schoonheid van de eindeloze waterstroom die met onvoorstelbare kracht 82 meter onder je voeten losbarst. Je kunt ook de «wow's» van de Amerikanen en de «amai's» van de Belgische bezoekers niet horen. Het gebrul is zo overweldigend dat het zich in een perimeter van 20 kilometer laat horen. Hoe kan je zo'n ervaring best omschrijven? Ontzagwekkend? Subliem? Grandioos? Betoverend? Het is in elk geval het gezicht van de natuur in haar ruwe glorie.
Twee dagen eerder leverden we nog een intense strijd om een simpel plekje op de metro van São Paulo, nu voelen we ons bijna geïntimideerd door de open ruimte van het nationaal park van Iguaçu, wat letterlijk ‘groot water' betekent. We zijn dus vanuit een stedelijke naar een natuurlijk jungle overgestapt, na een busrit van 17 uur. Als je denkt dat het hier minder kosmopolitisch is dan in São Paulo, heb je het mis. Omdat Iguaçu de tweede meest bezochte plek in Brazilië is - na het Christusbeeld in Rio - ziet men hier minstens evenveel nationaliteiten als in de meest diverse Braziliaanse stad. De aantrekkingskracht van Iguaçu is te wijten aan haar 275 watervallen, maar het geheim ligt niet enkel in het aantal verticale waterstromen. De Duivelskeel wordt niet alleen beschreven als hoger dan de Noord-Amerikaanse Niagara-watervallen en breder dan Victoria in Zimbabwe, maar ook als de mooiste in zijn soort.
Voor ons stelt het bezoek aan Iguaçu toch veel meer voor dan enkel een kans om de ruwe kracht van brullende natuur te bewonderen en een paar selfies te maken. We willen dat de ontmoeting met de natuur de rode draad wordt doorheen onze reis. Daarom zullen we vanaf deze week steeds meer tijd proberen door te brengen in wouden, grotten, drassige gebieden, bergen en woestijnen dan in steden. We voelen dat het gebrek aan contact met de natuur in steden ons gewoon psychisch en fysiek zwakker maakt. Deze tocht is dus een manier om wat evenwicht in ons leven te brengen. Ale je in de natuur blijft, beweeg je meer, heb je minder tijd om met je smartphone te spelen en meer tijd om over andere zaken na te denken. Je sociale leven wordt dan ook steeds meer gekenmerkt door contacten met mensen van vlees en bloed die jou regelmatig zullen uitnodigen om een maaltijd met hen te delen, vereerd om een bezoeker van een ver land te mogen ontvangen.
Onze ervaring leert dat de kwaliteit van sociale contacten stijgt naarmate we verder verwijderd raken van de steden. De interactie in de dichtbevolkte steden kost veel energie, gebeurt minder frequent en vaak oppervlakkig. Op het platteland kunnen we begrippen zoals spitsuur of burn-out daarentegen even vergeten. Men heeft en neemt hier de tijd om zijn medemens in de ogen te kijken en met eerlijke nieuwsgierigheid te vragen waar hij vandaan komt en of hij toevallig iets nodig heeft. Daarom hebben we ook de mooiste reisherinneringen aan onze verblijven bij families in de Braziliaanse bergen, Iraanse woestijndorpjes of op het Tsjechische platteland.
Momenteel logeren we in een hostel vlakbij het nationaal park van Iguaçu. Het is naar alle waarschijnlijkheid een van de meest originele hostels die we ooit hebben gezien. Het bestaat uit vijftien gerecycleerde containers die accommodatie aan zo'n zestigtal gasten aanbieden. Het hele concept van 's werelds eerste containerhostel is gebaseerd op het idee van duurzaamheid. Daarom, naast op elkaar gestapelde containers die aan het spel Tetris doen denken - waarvan ook de naam van het hostel komt - ziet men er gerecycleerde meubels en milieuvriendelijke technologieën zoals planten waarvan de wortels het water zuiveren. Het was een aangename verrassing om zo'n project in Brazilië aan te treffen, want we hadden in Rio bijna geen recyclage gezien. Daarom besloten we een filmpje over Tetris te maken, dat jullie op de Facebookpagina van Metro (@metrobelgie) kunnen bekijken. In hetzelfde hostel hebben we ook reizigers gefilmd die ons vertelden waarom ze door Zuid-Amerika trekken.
Ten slotte willen we jullie uitnodigen om ons te bestoken met vragen en aanbevelingen voor onze aankomende artikels en video's. Volg het voorbeeld van Marjan, een lezeres van Metro uit het Gentse die ons recentelijk heeft gevraagd om een kijkje te gaan nemen in de Noord-Argentijnse provincie Jujuy waar ze 25 jaar geleden een dorpje had ontdekt met in passieve huizen wonende kunstenaars. Klinkt geweldig: dus binnenkort bezoeken we Jujuy. Tot volgende week!
Reis met ons mee!
Onze bedoeling, beste lezer, is om je kennis te laten maken met een deel van Zuid-Amerika via woorden, geluiden en beelden. Klinkt goed? Oké, maar vergis je niet. Het is niet de bedoeling dat je elke week zonder inspanning onze avonturen kan volgen. Eendracht maakt macht. Daarom hebben we je ideeën, vragen, commentaren en aanbevelingen nodig. Serieuze én totaal onnozele verzoeken in verband met onze reis kan je posten onder de video's op de Facebookpagina van Metro of via een bericht aan @metrobelgie. We beloven je bijdrage aandachtig te lezen en er zo veel mogelijk gebruik van te maken in teksten en filmpjes over onze road trip door Zuid-Amerika.
In samenwerking met Joker.
(Foto's: Videografreaks)
