Voorgeproefd: De Schuldigen
Als een schaduw kroop Will Robie naar een raam in een verlaten gebouw in een land dat op dit moment een bondgenoot van de Verenigde Staten was.
Iets wat morgen zou kunnen veranderen.
In de loop der jaren was Robie al heel vaak in heel veel andere landen in zijn eentje in een verlaten gebouw geweest, tactisch bij een raam gepositioneerd en met een wapen in de hand. Want normaal gesproken doodde je niet vanaf grote afstand met een scherpschuttersgeweer met een superieure telescoop en vernietigende munitie met allemaal mensen om je heen.
Robie was altijd een tactisch wapen geweest en zou dat altijd blijven. Strategieën voor de langere termijn waren het professionele domein van anderen, meestal politici. Dat waren trouwens ook goede huurmoordenaars, alleen werkten zij niet met kogels. Zij werden feitelijk omgekocht om wetten aan te nemen door mensen met meer geld dan goed voor ze was, en zij doodden veel meer mensen dan Robie ooit zou kunnen.
Hij keek naar de straat, vier verdiepingen lager: stil en verlaten.
Nou, dat zal niet zo blijven. Niet nadat ik heb gedaan waarvoor ik hiernaartoe ben gekomen.
Via zijn oortje kreeg hij een heleboel lastminute-informatie door, plus een verificatie van alle details van het ‘executieplan', zoals het heel toepasselijk was genoemd. Robie nam het allemaal in zich op, zoals hij in het verleden al zo vaak had gedaan. Hij verwerkte de informatie, stelde een paar duidelijke vragen en ontving het bevel stand-by te blijven. Dat alles maakte deel uit van het professionele systeem, was allemaal ‘normaal'; voor zover dat kan in een situatie waarin het eindresultaat de gewelddadige dood van een mens is.
Robie was nooit van plan geweest om mensen te doden op bevel van een kleine elite. Toch was hij hier en maakte hij onderdeel uit van een valse-vlag-eenheid die een onduidelijke band had met een geheime dienst die wordt aangeduid met de drie letters die iedereen, van Bangor tot Bangladesh, onmiddellijk zou herkennen.
Hij was er langzaam in gerold.
Het was begonnen met de training waar hij eerst op papieren doelwitten schoot, daarna op lemen doelwitten en ten slotte op poppen die verrassend realistisch bloedden uit pakjes geribbeld karton die verstopt zaten in de torso's en hoofden. Wanneer het plastic vlees en het Hollywood-bloed precies waren overgegaan in echt vlees en echte bloedlichaampjes wist hij niet. Misschien had hij deze veranderingen onbewust genegeerd. Maar het was waar dat hij nooit achterom had gekeken en nooit had geprobeerd te achterhalen hoe hij hier eigenlijk was beland.
Hij had trekkers overgehaald, met messen gezwaaid, zijn vuisten en vingers, zijn benen en ellebogen gebruikt, en zelfs met zijn hoofd bepaalde bewegingen gemaakt, en daardoor het leven van heel veel mensen beëindigd zonder ooit de reden voor deze acties ter discussie te stellen.
Moordenaars in dienst van de overheid die vragen stelden waren niet populair. Sterker nog, over het algemeen waren ze werkloos. Of, nog waarschijnlijker, dood.
De laatste tijd was hij wel vragen gaan stellen. En daarom was hij nu minder populair dan vroeger bij de instantie waarvan de eerste letter van de afkorting een C was en de laatste een A. De middelste letter stond voor intelligence ? wat niet alleen geheime informatie betekent, maar ook intelligentie ? en daar was volgens Robie soms een schrijnend gebrek aan.