«We zijn voortdurend verbonden met het verleden»

Hirokazu Kore-Eda heeft een zwak voor familieverhalen. Twee jaar na ‘Like Father, Like Son', dat de juryprijs in Cannes won, was de Japanse regisseur dit jaar opnieuw te gast op het festival, met ‘Our Little Sister'. Daarin ontdekken drie zussen het bestaan van de verborgen dochter van hun vader. Metro ging met de regisseur praten over de belangrijkste thema's van zijn films, maar ook over zijn passie voor… Steven Spielberg. En maak je vooral geen zorgen als zijn antwoorden niet altijd even duidelijk lijken. Hij verzekert ons dat dat altijd zo is in het Japans.
door
Heleen
Leestijd 4 min.

‘Our Little Sister' toont dat de beslissingen van onze ouders vaak een grote invloed hebben op de rest van ons leven. Gaat jouw film over hoe het verleden weegt op het heden?

Hirokazu Kore-Eda: “Niet alleen het verleden, maar ook onze herinneringen. Of de doden. Want die hangen altijd rond ons, ook al zijn ze er niet meer. We zijn voortdurend verbonden met het verleden.”

Bedoel je letterlijk of spiritueel?

“Ik bedoel dat we via ons geheugen en onze herinneringen continu in verbinding staan met het verleden. In deze film is voedsel bijvoorbeeld gelinkt aan herinneringen uit het verleden. Zoals de pruimenbrandewijn, die hen doet denken aan hun grootmoeder. Japanse huizen hebben een altaar dat gewijd is aan de voorouders en waar gebeden wordt voor de doden. Dat is belangrijk voor Japanners. Ze geloven niet allemaal in God, maar wel in het spirituele en in de aanwezigheid van de doden. Dus bidden ze voor hen. Zo zien zij de wereld.”

Klopt het dat er in het Japans geen verschil is tussen verleden en heden?

“Inderdaad. Vervoegingen bestaan niet. Onderwerpen ook niet. Japanners gebruiken geen ‘ik' of ‘hij' in hun zin. Heel moeilijk om te ondertitelen (lacht)! Je weet nooit of de zin verleden, heden of toekomst is en over wie het gaat. Vaak moet je dus gewoon raden…”

Heeft dat een invloed op hoe de Japanse cultuur met tijd omgaat?

“Enorm. De originele titel ‘Umimachi Diary' betekent zoveel als ‘Dagboek van een badplaats'. De film reconstrueert in zekere zin de geschiedenis van het stadje en het oude huis, dat al lang bestond voor de drie zussen er geboren werden en opgroeiden. Het huis en de stad zijn getuigen van het verleden. Zij zijn dus eigenlijk de hoofdrolspelers.”

Net als in ‘Nobody Knows' en ‘Like Father, Like Son', staan jongeren weer centraal. Zijn hun verhalen interessanter dan die van de ‘oudjes'?

“Ik werk graag met kinderen. Maar in deze film gaat het niet alleen over de kleine Suzu. Het is evengoed het verhaal van haar grote zussen. De belangrijkste vraag is hoe zij het jonge meisje gaan aanvaarden als deel van hun gezin.”

Heb je zelf zussen die je geïnspireerd hebben voor deze film?

“Ik heb zelf twee grote zussen, maar de personages zijn niet op hen gebaseerd. Ik heb research gedaan. Ik bracht vier zussen van hetzelfde gezin samen en heb geobserveerd hoe ze reageerden, ruzie maakten, een gemeenschappelijke ruimte deelden… Alle kleine details van hun gedrag zitten in deze film.”

Je hebt grote zussen. Voel je je daardoor meer verwant met de kleine Suzu?

“Nee, ik vergelijk mezelf eerder met de oudste zus, Sachi. Zij heeft niet echt een jeugd gekend, want ze heeft haar zussen grootgebracht nadat ze door hun ouders in de steek gelaten waren. Ze heeft de rol van moeder op zich genomen. Ik voel veel sympathie en genegenheid voor haar. Ook Suzu beleeft zo'n moment: plots moet ze zorgen voor haar jongere halfbroertje. Ze hebben geen ouderlijke band, maar ze is net als Sachi. Wat er ook gebeurt, ze is er voor hem. In die zin lijken beide zussen erg op elkaar.”

Ook in ‘Nobody Knows' zijn de kinderen achtergelaten door hun ouders. Dat thema keert vaak terug in je films…

“Ik heb daar eigenlijk nooit bij stilgestaan, maar tijdens de voorbereiding van deze film viel de gelijkenis me plots op. Wat ik zo interessant vind aan zulke situaties, is dat de kinderen zich nooit echt het slachtoffer voelen. Ze zien het niet als een tragedie, maar proberen er ondanks alles het beste van te maken. Daar hou ik van.”

Naar verluidt wil Steven Spielberg een remake maken van je vorige film ‘Like Father, Like Son'?

“Nobody knows! (lacht) Ik heb ergens gelezen dat ze een scenarist hebben gevonden, maar naar mijn weten zijn de opnames nog niet begonnen.”

Je bent zelf een grote fan van Spielberg. Waarom?

“Het klinkt misschien verrassend, maar ik ben erg beïnvloed door hem. We houden allebei van verhalen over achtergelaten kinderen. Ik heb al zijn films gezien. Vooral ‘Schindler's List' heeft veel indruk gemaakt. Toen ik hem ontmoette, heb ik hem zelfs gevraagd hoe hij bepaalde scènes gedraaid heeft. Ik was dolblij om wat tijd met hem door te brengen. Het was een droom die werkelijkheid werd. Ik kon niet eens geloven dat hij echt voor mij zat!” (lacht)

Elli Mastorou