Spoorwegagente Delfine Persoon leeft voor boksen

Delfine Persoon verlengde pas nog haar wereldtitel boksen. De 30-jarige West-Vlaamse combineert een zwaar trainingsprogramma als topsporter met een voltijdse job bij de spoorwegpolitie. Net als vorig jaar is ze genomineerd als Sportvrouw van het Jaar.
door
Matthias
Leestijd 3 min.

Vorig jaar draaide het Sportgala uit op een ontgoocheling. Persoon was wereldkampioen in allevier de boksbonden, een indrukwekkende prestatie. Toch koos de jury voor meerkampster Nafi Thiam, volgens Persoon zelf omdat die een meer populaire sport beoefent. Dit jaar werd ze na alweer een reeks indrukwekkende prestaties opnieuw beloond met een nominatie, en op 19 december valt het verdict. Maar veel vertrouwen heeft Persoon niet in de procedure. «Zelf zou ik die avond eigenlijk liever niet gaan. Ik wil niet een tweede keer daar zitten en die ontgoocheling meemaken.» De spoorwegagente moet trouwens werken tijdens het Sportgala. «We zullen nog zien», voegt ze eraan toe.

Je bent voltijds topsporter en voltijds werknemer, hoe zien uw dagen eruit?

«Ik doe meestal de vroege shift bij de spoorwegpolitie, dat is van 6u tot 14u. Daarna ga ik lopen, om aan de basisconditie te werken. Vervolgens ga ik naar de winkel of doe ik wat in het huishouden. Van 17u30 tot 20u30 train ik in de bokshal. Daarna doe ik nog wat administratie voor de boksclub, want we moeten alles zelf organiseren. Ik probeer te gaan slapen rond 23u, waarna ik vijf of zes uur slaap. Tegen het einde van de week stapelt de vermoeidheid zich wel op. Vrijdag wil ik nog wel trainen, maar soms wil mijn lichaam niet meer.»

Dat is toch een ongelooflijk zwaar schema?

«Dat is inderdaad een zware combinatie, ik ben altijd bezig. Als ik een vrij moment heb, probeer ik dat op te vullen met training. Behalve werken, trainen en slapen heb ik niet veel tijd voor andere dingen. Zo heb ik voorlopig geen gezin, want daar is geen tijd voor.»

Hoe kom je bij de spoorwegpolitie terecht?

«Net zoals andere agenten heb ik eerst een gewone politieopleiding gevolgd. Daarna moet je kiezen welke richting je uitgaat. De spoorwegen interesseren mij het meest, ik doe die job graag. Dat is heel gevarieerd. We worden opgeroepen bij problemen in het station, bij wanbetalers op de trein en bij verkeersongevallen op het spoor, maar bijvoorbeeld ook bij koperdiefstallen of fietsdiefstallen aan het station.»

Waarom is het zo moeilijk om in België je brood te verdienen met boksen?

«Ik verdien wel iets met boksen, maar niet genoeg. De meeste olympische sporten worden gesubsidieerd door de overheid, maar vrouwenboksen bij de elite is geen olympische sport. Het is namelijk zo dat sinds 2011 enkel amateurboksers mogen deelnemen aan de Olympische Spelen, ervoor was er helemaal geen olympisch vrouwenboksen. Ik was tot 2009 amateur, maar ben dan elitebokser geworden. Toen het amateurboksen een olympische sport werd, kon ik niet meer terug. Dat is pech, want de Olympische Spelen zijn natuurlijk het mooiste wat je kan meemaken. Ik vermoed dat ook eliteboksers vroeg of laat zullen mogen deelnemen, maar voor mij zal dat te laat zijn.»

Hoe verliep het voorbije titelgevecht?

«Het titelgevecht tegen Maiva Hamadouche was een van mijn moeilijkste kampen (foto). Ikzelf was niet top en mijn tegenstandster was heel sterk, ze bleef maar komen. Ik wilde wel, maar de benen wilden niet mee. Na de vierde ronde ging het steeds slechter, maar ik ben op karakter blijven boksen. Na de kamp heb ik bloed laten trekken en bleek dat ik een virus heb. Ik heb dan een volledige week gerust, dat is de eerste keer in jaren. Volgens de dokter is dat virus te wijten aan een tekort aan rust.»

Tot slot: gelooft u nog in een bekroning als Sportvrouw van het Jaar?

«Die nominatie is leuk, maar ik heb weinig vertrouwen in het verloop van de verkiezing. Wegen de prestaties het meest door, of is de populariteit van de sport belangrijker? Het zou vooral goed zijn voor de bokssport en andere kleine sporten om eens wat meer aandacht te krijgen.»

Jelle Mampaey