SOUNDCHECK. Waarom een ervaren rot als Lambchop naar autotune grijpt
Nooit gedacht dat het vermaledijde ‘autotune' (een audio tool dat de menselijke stem in vreemde bochten kan wringen en ooit de popmelkweg werd ingeschoten door Cher met ‘Do You Believe In Life After Love', df) een weg naar de platen van Lambchop zou vinden. ‘Flotus' bewees dat de tool wel degelijk werkt wanneer er een visie achterschuilt.
Kurt Wagner: «Ik was er me maar al te goed van bewust dat Lambchop steevast bij het traditionele altcountrygeluid werd ondergebracht en dat begon me jaren geleden al te storen. Ik wilde me niet vastrijden met de band in een straat zonder alternatieve zijwegen. Daarom begon ik gaandeweg te experimenteren met hiphop, elektronica, samples, neo soul of wat dan ook. Maar aan de basis blijft het steeds Lambchop want mijn manier van schrijven zorgt voor een sterk DNA.»
Voor deze plaat heb je wel nauw samengewerkt met Matthew McCaughan terwijl je eerder een eenzaat bent.
«Ik loop graag verloren in mijn eigen gedachten en zeker tijdens het schrijven. Die eenzaamheid helpt maar is ook niet zaligmakend. Matthew heeft met onder andere Bon Iver al prachtig werk heeft afgeleverd en hij was de juiste man op de juiste plek. Enkele songs hebben we samen geschreven en voor enkele nummers is hij ook co-producer. Die frisse input heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Maar het klopt dat je zoiets als ‘autotune' met een visie moet gebruiken, anders wordt het een nietszeggende gimmick die al snel verveelt.»
De hoeveelheid ‘autotune' vermindert naar het einde toe van de plaat, niet?
«Klopt. Gaandeweg wordt de vervorming steeds minder en op het laatste nummer is er amper iets van te merken. Bij deze plaat zie ik het bijwerken of lichtjes vervormen van de stem eerder als een manier om de melodie en de akkoorden extra te ondersteunen. Ik bekijk het als een soort tweede stem, iemand die meezingt over je schouder. Op een bepaalde manier creëer ik een bijzondere vocale interactie met een andere zanger. (lacht) Beschouw het als een harmonie met een mechanische versie van mezelf.»
‘The New Isn't So You Anymore', ‘Everything For You', ‘The Decemberish-You'... Met uitzondering van het laatste nummer ‘Flower' zit er overal een ‘you' in de zeven andere titels. Is dat bewust?
«Aanvankelijk had ik er nooit bij stilgestaan. Je weet hoe dat gaat. Je begint te schrijven, je maakt titels en na enkele maanden is het tijd om alles op een rij te zetten. Dan begin je al dan niet een lijn te zien en die ‘you' was in haast alle songtitels geslopen. Ik besefte dan ook meer en meer dat dit album vooral stoelt op menselijke connecties en de manier waarop we met elkaar omgaan.»
Maar dan wel in kleine groep?
«Het gaat meer over de directe communicatie tussen twee personen. Het is alsof ik in het oor van de luisteraar zing, alsof we een intiem gesprek voeren.»
‘This (Is What I Wanted To Tell You)' klinkt zeer zalvend en rustgevend. Is ouder worden een belangrijk thema van dit album?
«Zeer zeker. Ik zou niet weten waarom ik een jeugdig beeld achterna zou lopen dat je toch nooit meer kan inhalen. Het zou een pathetische poging blijven. Ik probeer me te gedragen naar mijn leeftijd maar zonder de verwondering en empathie uit te sluiten. Wanneer je zestig bent geworden, bekijk je het leven meer vanuit een vogelperspectief. Je kijkt naar wat er in de wereld gebeurt en hoe een veranderende maatschappij allerlei sociale dilemma's creëert die een invloed hebben op jezelf en je vriendenkring. Ik heb altijd gezongen over wat er rond me gebeurt en hopelijk word ik daar steeds beter in.»
Worden je teksten meer en meer impressionistisch?
«Inderdaad. Ik hou er wel van een soort lyrische snapshots neer te zetten. Je leert beter en beter observeren en je hebt er vaak minder woorden of grote metaforen voor nodig. Ik zet nu graag situaties neer die verschillende interpretaties toelaten voor de luisteraar. En net als bij de impressionisten kan het tijdstip waarop je naar deze plaat luistert een heel andere ervaring oproepen.»
En je blijft af en toe ook nog lieflijk vloeken in enkele songs.
«Waarom niet? Ik heb een verleden in de bouwsector en daar kijkt men niet op een vloekje meer of minder. En waarom zou ik dan niet af en toe eens een ‘fucking this of that' tussen de woorden laten sluipen. Ik schrijf vanuit mezelf, niet vanuit een derde persoon en daardoor voelt het voor mij best natuurlijk aan. Al zorg ik natuurlijk wel voor een goede dosering.»
Je staat ook voor het eerst met een eigen foto op de cover. En dan nog eentje zonder pet terwijl ik je nog nooit zonder pet heb gezien! Vanwaar die switch?
«Het is inderdaad de eerste keer dat je me frontaal op een Lambchop-hoes ziet. En het is een pasfoto van tien jaar geleden. Ik vond het nu wel gepast omdat ik mezelf zo bloot geef in de teksten. De intimiteit van deze plaat reflecteert op die manier naar een ‘naakte Wagner', (lacht) al is het maar het topje van mijn lichaam. Het is wel wennen maar het kadert binnen dat groter gegeven van jezelf toch steeds weer uit te dagen.»
Dirk Fryns
‘This (Is What I Wanted To Tell You)' is uit op Merge Records / City Slang. Lambchop speelt zondag in de Botanique in Brussel – samen met The Colorist Orchestra & Howe Gelb en Vera Sola – in het kader van Les Nuits Botanique.