Dag heren en dame. Ik val meteen met de deur in huis: hoe schatten jullie jullie kansen in op het Eurovisiesongfestival?
Alex Callier (foto midden): “Wij schatten niets in. We go with the flow. Ik heb geen flauw benul. Volgens veel bloggers zitten wij in de positie van dark horse. Maar dat nemen we met een korrel zout. Pas op, we vinden de rol van underdog geweldig. We doen met ‘The Wrong Place’ iets anders, iets atypisch, en dan weet je dat je voor- en tegenstanders hebt.
Geike Arnaert (links): “We doen niet alleen iets anders, we blijven vooral onszelf.”
Alex: “Absoluut. Maar eerlijk is eerlijk: we gaan naar daar om ons te amuseren. ‘The Wrong Place’ is vooral de nieuwe single van onze nieuwe plaat. We zien wel hoe we ermee presteren op Eurosong. Als we winnen: oké. Als we niet winnen: ook oké. Onze wereld stort niet in als we ginds slecht scoren. We hebben een heel trouwe schare fans: die zullen wel naar onze shows blijven komen. Ons nummer is 100% Hooverphonic, en da’s het enige dat telt.”
Wat vinden jullie van de huidige lichting Eurosongkandidaten van andere landen?
Alex: “Ik vind Frankrijk heel sterk. Da’s de gedoodverfde winnaar voor ons. Die song steekt er met kop en schouders bovenuit. Voorts is Bulgarije ook niet slecht, maar misschien iets te Billie Eilish.”
Het Songfestival is natuurlijk de hoogmis van de kitsch in showbizzland…
Alex: (onderbreekt al lachend) “Hey ho, pas op wat je zegt. Ik zei vorig jaar ‘some people call Eurovision a circus of bad taste’ en heb voor die uitspraak emmers stront over mij gekregen op het internet. Er zit inderdaad veel kitsch tussen op Eurosong, maar toch minder dan vroeger. Kijk naar Duncan Laurence, die met Arcade net nog een gouden plaat scoorde in de States. En het lied van Barbara Pravi (de Franse inzending, nvdr.): dat zou de titeltrack van een film kunnen zijn. Iets Amélie Poulain-achtig.”
Zijn er bij de huidige editie songs waar jullie de wenkbrauwen bij fronsen?
Alex: “Natuurlijk, maar dat is elk jaar. Er zullen ook mensen zijn die hun wenkbrauwen fronsen bij ons nummer. Een song die me echt tegen de borst stuit zit er dit jaar niet bij. Maar ik ga eerlijk zijn: het gros van de inzendingen zou ik niet in mijn Spotify-lijst zetten. En dat is voor mij wel een soort graadmeter: zou ik dit nummer in één van mijn Spotify-lijsten zetten? Barbara Pravi dus wél.”
Geen schrik dat ‘The Wrong Place’ te klassiek is naast de excentrieke uitspattingen van andere landen?
Alex: “Klassiek?! Heb je al eens goed naar die tekst geluisterd? Dat is gewoon compléét not done. Een onenightstand gone wrong: daar wordt gewoonlijk niet over gerept op Eurosong. We zijn niet voor niets genomineerd in de categorie ‘best lyrics’ – een prijs die we overigens nooit gaan winnen, want er zijn te veel Russen op deze wereld.” (lacht)
Geike: “Bovendien zijn wij het enige alternatieve nummer in de competitie, daarmee zitten we dus wel in een goede positie. Mensen die wat alternatiever willen stemmen hebben weinig keuze. ”
Raymond Geerts (foto rechts): “Die hebben zelfs géén keuze.”
België is de jongste twee edities telkens gesneuveld in de halve finales: hoe groot zal de teleurstelling zijn mocht dat opnieuw gebeuren?
Alex: “Don’t take it too serious, weet je wel? Pas op: we gaan er niet met onze pet naar gooien. We gaan 200% ons best doen.”
Het ziet er alleszins wel goed uit voor België: de experts dichten ‘The Wrong Place’ een grote kans toe om de finale te halen. Toch klinkt hier en daar dat de visuele act doorslaggevend zal zijn. Peter Van de Veire oppert alvast om Alex met een visuele truc te onthoofden op het podium, als knipoog naar de clip van ‘The Wrong Place’.
Alex: “Mochten er geen kindjes kijken, met veel plezier (lacht). Ik geloof trouwens niet dat de act zo belangrijk is. Duncan Laurence en Salvador Sobral hebben niet gewonnen door hun act. The Common Linnets scoorden in 2014 heel goed met een sobere act. In essentie draait het weer om het nummer op Eurosong, en daarom doen wij nu mee. De act zal de song niet maken of kraken. De performance van Geike zal het verschil maken.”
We zouden het door de hele Eurosongheisa haast vergeten, maar recent is jullie nieuw album ‘Hidden Stories’ verschenen. Waar verwijst de albumtitel naar?
Alex: “Het gaat over het feit dat we herinneringen soms onbewust vervormen. Het Mandela-effect is daar een uiting van. In de jaren 80 dacht iedereen dat Nelson Mandela dood was, toen die achter slot en grendel zat op Robbeneiland. Een soort vervorming van het collectieve geheugen dus. De neiging om onze eigen geschiedenis te herschrijven zoals we het zelf graag zouden willen: daar gaat de titelsong over. We vonden het een mooie titel voor de plaat, want is niet elk liedje dat ergens uit het onderbewustzijn ineens op een magische manier naar boven komt, ooit een hidden story geweest?”
Over herinneringen gesproken: Hooverphonic bestaat 25 jaar. Naar aanleiding van die mijlpaal bundelen jullie de mooiste herinneringen van de band in een overzichtstentoonstelling (‘Mad About Hooverphonic’) in De Casino in Sint-Niklaas. Wat was voor jullie het absolute hoogtepunt van Hooverphonic tot nu toe?
Alex: “Dat moet nog komen (lacht). Onze glorietijd vond ik persoonlijk de periode rond Geikes vertrek – toen waren we live ongelooflijk top. Ik vind de performance van Geike toen heel straf. Maar dat zal voor de gemiddelde mens niet het hoogtepunt zijn.”
Geike: “Ik vind de herinneringen aan elke tour fantastisch. En de manier hoe de band gegroeid is.”
Proficiat met het nieuwe album, en ik wens jullie alvast 12 points toe in Rotterdam.
