SOUNDCHECK. Bombay Bicycle Club is verrezen na de adempauze: “We zijn terug om de brokken te lijmen”

Hun naam doet een Oriëntaalse hobbygroep vermoeden, maar de vier chaps van Bombay Bicycle Club zijn gewoon made in Britain. Minder exotisch dan West-India, maar wel heimat van de Queen, fish & chips en de crème de la crème der indiepopbands, waartoe dit kwartet intussen behoort. Hun weloverwogen hiatus duurde vier jaar, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Frontman Jack Steadman, gitarist Jamie MacColl, drummer Suren de Saram en bassist Ed Nash doorbreken nu die oorverdovende radiostilte met hun vijfde album. Wij konden Steadman en Nash strikken voor een comebackinterview.
door
quentin.soenens
Leestijd 3 min.

Naar eigen zeggen vinden ze hun groepsnaam maar niets, maar toen ze aan populariteit wonnen was het te laat om nog van naam te veranderen – “en dus lieten we het maar zo”. Genoemd naar een Indiase restaurantketen die ook in Londen neergestreken is, hanteert Bombay Bicycle Club een recept waarmee de band van Londen tot Bombay succes oogst. De comeback kwam als een verrassing – niet in het minst voor de band zelf, want enkele maanden voor hun reünie hadden de heren nog al hun muziekinstrumenten van de hand gedaan. De club leek op sterven na dood, maar met ‘Everything Else Has Gone Wrong' is de revival ingezet.

Heren, vanwaar toch die donkere titel?

Jack Steadman: "Mensen vinden het een cynische titel. Ze veronderstellen dat het staat voor een soort machteloosheid of wanhoop, maar eigenlijk bedoelen we net het omgekeerde. In de zin van: als alles verkeerd loopt, kan je nog altijd troost en positivisme vinden in muziek."

Over wanhoop gesproken: de aankondiging van jullie adempauze begin 2016 kwam als een donderslag bij heldere hemel. “Sinds ons zestiende beheerst Bombay Bicycle Club ons leven. Na tien jaar is het voor ieder van ons tijd voor iets anders”, klonk het toen. Bevond de band zich in een soort existentiële crisis?

Ed Nash: "Ik ben zelf door een existentiële crisis gegaan, niet de band (lacht). Ik ben de meeste jaren van mijn leven lid geweest van deze band, en dan wordt het onvermijdelijk deel van je identiteit. Wanneer je dan beslist om iets anders te doen, ga je alles opnieuw evalueren. Ik denk dat we ons toen allemaal dezelfde vragen stelden: wat wil ik doen met de tijd die mij nog rest? Ben ik wel goed bezig? Wil ik muzikant blijven? enzovoort. Ik heb heel veel geleerd over mezelf in die periode."

Kwatongen zouden van een ‘midlifecrisis' spreken.

Nash: "Zo kan je het ook noemen."

Steadman: "Kijk, het muzikantenbestaan in een band is een comfortabele bubbel: je leven is al voor je uitgestippeld. Alles wat je moet doen is muziek schrijven, de rest wordt voor jou geregeld. Daarom drong die hiatus zich op: het was een reality check. Ik moest leren wat het échte leven inhield. Mijn plan leren trekken. Volwassen worden."

Hoe hebben jullie de eerste weken en maanden na het indrukken van de pauzeknop beleefd?

Nash: "Het begin was makkelijk, omdat we allebei goed wisten wat we wilden doen. Voor mij kwam het zwarte gat pas toen ik klaar was met mijn solotournee. De toekomst leek opeens op het grote niets, en dat joeg me schrik aan."

Wat was dan het kantelpunt dat de comeback inluidde?

Nash: "Op een mooie dag mailde onze manager ons met de vraag of we iets wilden doen rond de tiende verjaardag van ons debuutalbum. Dat leek ons wel tof, maar toen maakten we de bedenking dat we geen band wilden zijn die enkel op de nostalgie van zijn oud materiaal teert. Zo ging de bal weer aan het rollen."

Foto Caroline Records

Tijdens de hiatus verschoof de focus naar jullie beide soloprojecten. Hoe voelt het om opnieuw met elkaar op te trekken en als band de studio in te duiken?

Nash: "Geweldig. Het grootste verschil was dat we voor dit album met een producer gewerkt hebben, terwijl we de vorige plaat zelf geproduceerd hebben. Het nadeel van dat laatste is dat het hele proces veel langer duurt, want er is niemand die bepaalt wanneer de plaat echt af is en afklopt. En dus blijf je dingen veranderen tot in het oneindige. Met een producer erbij was ons nieuw album klaar in amper drie weken. Normaal doen we er meerdere maanden tot zelfs een jaar over."

Steadman: "Het opnameproces staat bol van de twijfel. Een opname kan goed zijn, maar toch denk je stiekem altijd dat je nóg beter kunt. Een producer is iemand die die drang inperkt en ons verzekert dat die laatste opname wel degelijk goed genoeg is."

De eerste videoclip na jullie break wordt ingeleid met een boodschap die al even gewaagd als tongue-in-cheek is: ‘In 2016 laste Bombay Bicycle Club een hiatus in. Zonder hun muziek is de Britse maatschappij ineengestort'. Kwam de brexitheisa als een dankbare inspiratiebron?

Steadman: "Dankbaar zou ik het niet noemen. De timing was in ieder geval opmerkelijk: toen we onze pauze inlasten vond kort nadien dat referendum plaats, waarna de brexitstorm losbarstte en het land implodeerde. Nu zijn we dus terug om de brokken te lijmen."

Nash: (lacht)

Wat mag ik jullie – redders van Groot-Brittannië – behalve een ordentelijke brexit toewensen voor 2020?

Steadman: "Het laatste album was een succes – het stond op nummer één in de Britse hitlijsten, en het zou uiteraard fantastisch zijn als dat opnieuw zou gebeuren met dit album. Ik zou ook dolgraag eens op het Primavera 0-festival in Uruguay optreden."

Ik zie jullie alvast terug over een dikke drie maanden, in de Ancienne Belgique. Gefeliciteerd met de comeback, en veel succes met het nieuwe album!

Quentin Soenens

‘Everything Else Has Gone Wrong' verschijnt op 17 januari. Op maandag 23 maart treedt Bombay Bicycle Club op in de Ancienne Belgique.