"Muziek heeft een helende werking"

Na het succes van ‘The Broken Circle Breakdown' had Eriksson makkelijk op een traditioneel en weelderig uitgerold countrytapijt kunnen blijven lopen. Maar zo zit de gitarist, zanger en songschrijver niet in elkaar. Samen met zijn partner in crime cultiveert hij de liefde voor het onbekende. Zo krijgen de strijkers van Sun Sun Sun Orchestra op dit derde album alle vrijheid om zich subtiel rond de stemmen van het duo te weven.

Je had je gemakkelijk nog wat jaren een ‘schoenmaker blijf bij de gekende countryleest attitude' kunnen aanmeten. Vanwaar de drijfveer om het avontuur op te zoeken?

Bjorn: "De aard van het beestje. Net als Nathalie wil ik gevoed worden door nieuwe dingen die me anders doen spelen en denken. We weten allebei waar ons muzikaal hart ligt en hebben door de jaren heen een solide basis gebouwd. Net dat fundament laat het toe om verder te kijken dan traditionele country, bluegrass, americana of wat dan ook."

Hoe zijn jullie bij Sun Sun Sun Orchestra terechtgekomen?

Bjorn: "We hadden aan Tim Vandenbergh, de arrangeur van het kwartet, gevraagd of hij wilde meespelen op onze vorige plaat ‘Heart Out Of Its Mind'. Hij ging akkoord en schreef enkele wonderlijke arrangementen. Even later stond hij samen met zijn contrabas en het strijkkwartet op het podium van de Roma."

Nathalie: "Een magische avond met een bijzondere muzikale sfeer. Tim schrijft wondermooie duistere arrangementen die een heel eigen wereld oproepen."

Bjorn: "Hij organiseert jaarlijks een concert in een galerij in Deinze met een centrale gast. Voor ons waren dat onder andere Wannes Cappelle, Roosbeef en Pascal Deweze. Goed gezelschap dus. Hij maakt dan specifieke arrangementen voor die avond waar enkel songs van de gast gespeeld worden. We hadden het zo naar onze zin dat we daarna samen getoerd hebben. En ik voelde dat er een plaat op weg was."

Al was dat aanvankelijk niet het plan of vergis ik me?

Nathalie: "Nee. Eigenlijk is ‘Magic Marker Love' min of meer toevallig ontstaan. Het leek ons zonde om enkel oude nummers te spelen met nieuwe arrangementen. Eens dat besef voldoende was doorgedrongen, kwamen de nieuwe songs. De inspiratie zat zo goed dat er snel ‘per ongeluk' een nieuw album klaarlag. Want eigenlijk hebben we al een zo goed als afgewerkte plaat in handen, maar die release stellen we nog even uit."

Bjorn: "Wat gepland was om onder de radar te blijven, heeft nu plots een heel eigen leven. De reacties zijn ook zo positief dat dit echt wel bestaansrecht heeft binnen ons oeuvre. We zouden gek zijn om dit te laten liggen."

Voelde je je door de instant chemie tussen Bjorn en Tim aanvankelijk niet wat als een outsider, Nathalie?

Nathalie: "Het heeft inderdaad even geduurd om er volledig in te komen. De creatieve wisselwerking tussen hen beiden was zo sterk, maar tegelijkertijd ook wat abstract in mijn ogen. De maquettes van Bjorn stonden mijlenver verwijderd van wat we daarvoor deden. Maar gaandeweg begon ik er steeds meer van te houden, al wist ik niet wat ik kon verwachten."

Bjorn: "Net doordat er geen verwachtingspatroon was, hebben we in alle vrijheid geschreven en opgenomen. Onze karakteristieke samenzang is hier nog steeds aanwezig. Dat zorgt voor een stevig DNA dat voldoende herkenning biedt."

Hoe anders heb je geschreven met de arrangementen van Tim in het achterhoofd?

Bjorn: "Ik heb bewust veel meer ruimte gelaten voor verbeelding en invulling door een ander paar oren. De demo's die ik aan Tim gaf, waren tot de essentie teruggebracht. Geen extra synth, bas of wat ritmische aanwijzingen. Gewoon een song die daarna verschillende kanten uit kon gaan. Voor mij was het een zeer avontuurlijke rit. Je hoort invloeden uit pure country, maar evengoed uit hedendaagse muziek. Op opener ‘Joey' gebruiken we zelfs een stemvervormer die een onwezenlijke onderlaag verleent aan de song."

‘A Sweetheart's Cowboy' is opgedragen aan een te vroeg uit het leven verdwenen vriend. Was de vorige ook niet verweven met de dood van iemand die zeer dicht bij jullie stond?

Nathalie: "Op een of andere vreemde manier zet zo'n drama een doorleefd creatief proces in gang. Het is nooit echt de bedoeling, maar het is dan weer zo sterk aanwezig dat je er niet omheen kan."

Bjorn: "De hele plaat is een herinnering aan mijn goede vriend, bassist en fotograaf Lenn Dauphin. Zijn contrabas staat hier in de woonkamer. Hij overleed onverwachts na een ongelukkige val. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. Het troost dat ‘Magic Marker Love' een mooi eerbetoon is geworden dat ook het podium een vervolg krijgt. Geen ander medium dat zo diep snijdt en tegelijkertijd zo helend werkt als muziek. Ik blijf het intrigerend vinden. Hoe ouder ik word, hoe rijker de ervaring en de woordenschat waarmee ik kan werken. De muze blijft me op een of andere manier gunstig gezind."

Over de muze gesproken. In de tuin van jullie nieuwe huis staat een intrigerend beeld met een citer (soort harp) dat perfect aansluit bij wat jullie doen.

Nathalie: "De vorige eigenaars vonden het te zwaar om mee te nemen en lieten het staan. Pas toen Bjorn met de snoeischaar de haag eromheen had vrijgemaakt, toonde het zich in volle ornaat. Het beeld stelt Erato voor, een van de negen muzen in de Griekse mythologie. Ze is de beschermster van de lyrische poëzie, het minnelied en de snaarinstrumenten. Alsof het voorbestemd was. Ik had er eerst wat schrik van maar ondertussen heb ik ze volledig aanvaard. De kinderen ook trouwens. (lachend) Ze maakt nu deel uit van het gezin."

Dirk Fryns