MOVIES. Regisseur Asif Kapadia over zijn documentaire ‘Diego Maradona': "We graven dieper dan de feiten die iedereen kent"
Diego Maradona is altijd omstreden geweest. En dan hebben we het niet alleen over zijn ‘Hand van God'-doelpunt tegen Engeland op het WK van 1986 in Mexico. Maradona was een virtuoos op het veld en een ongeleid projectiel ernaast. Dat maakt van hem een perfect onderwerp voor een documentaire, vertelt regisseur Asif Kapadia (foto), die eerder al een Oscar kreeg voor ‘Amy', zijn portret van de betreurde zangeres Amy Winehouse.
Hoe is ‘Diego Maradona' als film ontstaan?
Asif Kapadia: «Bij Paul Martin, een producent die ook al een film over Cristiano Ronaldo gemaakt heeft. Hij had opgevangen dat er ergens privébeelden bestonden over Maradona, dingen die gefilmd waren toen hij op het hoogtepunt van zijn roem stond. Hij nam contact met me op toen ik net ‘Senna' had afgewerkt, maar ik had weinig zin om meteen na dat verhaal over een Braziliaanse sportheld iets te doen rond een Argentijnse ster. Na ‘Amy' dook het project weer op en zijn we op zoek gegaan naar dat beeldarchief, ergens in de buurt van Napels. Toen ik de beelden zag, begreep ik meteen dat er een film in zat.»
Had je toen ook al de zegen van Maradona zelf?
«Nee, en dat was de grote voorwaarde om aan de film te beginnen. Het toeval wou dat Diego net naar Londen kwam om de finale van de Davis Cup bij te wonen. Hij is namelijk een fervent tennisfan. We hebben dan een deal kunnen sluiten om zijn beeldrechten te mogen gebruiken. Dat was voor mij het moment om me op het project te storten.»
Maradona is berucht om zijn onvoorspelbaarheid. Heeft die jou ook parten gespeeld?
(grinnikt) «De eerste keer dat ik hem zou interviewen, was hij in Dubai. Hij woonde er toen op dat kunstmatige atol in de vorm van een palmboom. Ik vloog ernaartoe met twee producenten, een cameraman, een geluidsman en een vertaler. Geen goedkope onderneming dus. Ter plaatse kregen we evenwel te horen dat de afgesproken dag niet zou lukken en of we morgen wilden terugkeren. Dat scenario bleef zich herhalen. Toen we Maradona de vierde dag uiteindelijk te pakken kregen, hebben we hem alles bij elkaar vijf minuutjes kunnen spreken, omdat hij zich niet goed voelde. En dat was het. Het werd me duidelijk dat ik flexibel moest zijn en beter niet met een grote entourage kwam als ik met hem wou werken. Ik heb ook beslist om eerst de film in elkaar te steken en hem daarna te interviewen.»
Maradona is altijd een heel publieke figuur geweest. Wat hoop je toe te voegen aan wat iedereen al weet?
«In zowel ‘Senna' als ‘Amy' zijn we erin geslaagd om de essentie van de persoon in kwestie te vinden, iets wat dieper gaat dan de feiten die iedereen meent te kennen. Het klopt dat Maradona altijd in het centrum van de belangstelling heeft gestaan en uitgebreid gedocumenteerd is. Maar dat geldt enkel voor bepaalde kanten van zijn leven. Veel mensen hebben op basis van de berichtgeving conclusies getrokken over wie hij is, en dat biedt ons de kans om op zoek te gaan naar de waarheid. We tonen het menselijke verhaal dat verborgen ligt onder de krantenkoppen.»
Geef eens een voorbeeld?
«Neem die wedstrijd op 10 mei 1987 tegen Fiorentina. Dankzij dat nieuwe beeldmateriaal stappen we die dag mee met hem op het veld. Die wedstrijd was een cruciaal moment uit de geschiedenis van Napels als stad, want toen werden ze voor het eerst landskampioen. Je voelt het drama, en dat gaf ons de zekerheid dat we een andere invalshoek konden vinden in het leven van Maradona. Een intiemere insteek in plaats van de objectieve reconstructie van wat hij allemaal gedaan heeft.»
In Napels is Maradona een halve godheid. Waar staat hij precies voor?
«Hij is de man die het rijke Noorden heeft verslagen. Hij heeft de stad de trots en de zelfzekerheid gegeven waar ze al zo lang naar hunkerde. Napels had nooit eerder iets gewonnen en was de favoriete pispaal van het hele kampioenschap. En plots hadden ze de beste speler ter wereld in de ploeg. Voor andere mensen is Maradona dan weer een ander soort icoon. Voor de Argentijnen is hij de man die hen in 1986 wereldkampioen heeft gemaakt. De Engelsen zien hem als de bedrieger die met de hand gescoord heeft. Daarom vind ik hem ook zo interessant. Hij is geen alom geliefde figuur. Ofwel heb je hem graag, ofwel haat je hem. Hij is zowel een engel als een duivel, en zulke mensen leveren de beste documentaires op.»
Ruben Nollet
@rubennollet