MOVIES. Linda Cardellini over ‘The Curse of La Llorona': "Ik deed geen oog dicht door het script"
Linda Cardellini (43) heeft wel iets met griezelige verhalen. Haar allereerste acteerervaring was in een speelse tienergriezelserie ‘Bone Chillers', ze zat in de bizarre thriller ‘Strangeland' (over een seriemoordenaar die zijn slachtoffers online vindt) en vooral: ze was twee keer de snuggere speurneus Velma in de ‘Scooby-Doo'-films. Na opgemerkte dramatische rollen in onder meer ‘Brokeback Mountain', ‘Mad Men' en ‘Green Book' keert ze met ‘The Curse of La Llorona' terug naar het horrorgenre. Van de Latino legende waarop de film gebaseerd is, had ze nog nooit gehoord, maar haar personage ook niet, dus dat kwam perfect uit.
Linda Cardellini: "Ik heb de mythe van La Llorona pas ontdekt toen ik vernam dat ze er een film over wilden maken. Ik heb op dat moment mijn oor te luisteren gelegd bij vrienden met een Latino achtergrond, en toen bleek dat de meesten ermee opgegroeid waren. Of dat hun grootmoeder doodsbang was voor die geest. Ik was dus wel benieuwd om het script te lezen. Mijn fout was dat ik er 's avonds aan begonnen ben, toen ik alleen thuis was. Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan." (lacht)
Wat vond je er zo angstaanjagend aan?
"Ik kreeg er koude rillingen van, vooral omdat La Llorona het op kinderen gemunt heeft. Die wil ze afpakken om de plaats in te nemen van haar eigen kinderen. Ze heeft ze in een vlaag van zinsverbijstering verdronken, en ze dwaalt al eeuwen over de wereld, huilend en zoekend naar haar verdwenen kinderen. Ik ben zelf moeder en ik kan me niets ergers voorstellen."
La Llorona is een typische Latino legende. Jij hebt eerder een Italiaans-Amerikaanse achtergrond. Met welke griezelverhalen ben jij opgegroeid?
"Ik ben de jongste uit een gezin met veel broers. Die vonden het heerlijk om me de stuipen op het lijf te jagen. Ik heb ook altijd een heel levendige verbeelding gehad. Daarom ben ik uiteindelijk actrice geworden. Maar het was dus niet heel moeilijk om me bang te krijgen. Ze maakten me wijs dat er iemand in mijn kast of onder mijn bed zat, en dan lag ik te huiveren onder mijn deken."
Keek je als kind naar horrorfilms?
"Ik deed niets liever, waarschijnlijk om mijn angsten onder controle te krijgen. Als het Halloween was, organiseerde ik altijd feestjes en dan keek ik samen met mijn klasgenoten naar enge films. Ik was vooral dol op ‘Nightmare on Elm Street'. Freddy Krueger maakte me altijd doodsbang. Het idee dat iemand mijn dromen zou kunnen binnendringen en me te grazen nemen op een moment dat ik zo kwetsbaar en hulpeloos ben."
Het was even geleden dat je nog in een griezelfilm had meegespeeld. Heb je het genre bewust vermeden?
"Misschien wel, omdat het vaak in clichés vervalt. Ik vond dat ‘The Curse of La Llorona' er echter bovenuit stak, ook al omdat het heel anders is dan wat ik voor de rest deed. Wat me vooral aantrok, is dat de film over drie vrouwen gaat: ikzelf, de moeder en La Llorona. Mijn personage is niet afhankelijk van haar echtgenoot. Ze staat op haar eigen benen. Ze is een alleenstaande moeder die probeert om haar kinderen te beschermen, tegen een bovennatuurlijke macht die ze totaal niet begrijpt. Ik vond het ook plezierig om in Los Angeles te filmen. Ik kon elke avond naar huis en ik had het gevoel dat ik in het verhaal woonde."
Ben je zelf bijgelovig?
"Vroeger meer dan nu, al zijn er nog restanten. Ik klop nog altijd op hout om mezelf een beetje geluk te wensen, en ik hou er niet van om in huis een paraplu te openen of een spiegel te breken. Het is moeilijk om totaal niet bijgelovig te zijn. Je pikt die ideetjes op als je jong bent en ze wurmen zich in je geest. Ben jij bijgelovig?"
Ik heb een raar bijgeloof: ik streel de zijkant van een vliegtuig voor ik aan boord stap, alsof het een paard is en ik het rustig wil maken.
"Echt? Goed idee. Ik denk dat ik dat voortaan ook zal doen."
Misschien zal het niet meer werken nu ik het verklapt heb. Als ik binnenkort neerstort, is het jouw schuld.
"Zeg zulke dingen niet!" (lacht)
Ruben Nollet
@rubennollet