MOVIES. ‘The Barefoot Emperor': een Belgische komedie met Geraldine Chaplin
Hoe ben je in het bijzondere universum van het regisseursduo Peter Brosens en Jessica Woodworth (‘Altiplano', ‘La Cinquième Saison') beland?
Geraldine Chaplin: «Jessica heeft me het scenario gestuurd en daarbij ook hun vorige films. Die vond ik zo geestig en bijzonder dat ik onmiddellijk ja gezegd heb.»
Wat wist je over België voordat je aan ‘The Barefoot Emperor' begon?
«Ik had al eens een film gedraaid in Brussel, ‘Une page d'amour' van Maurice Rabinowicz. Dat was vlak na de geboorte van mijn zoon, een jaar of 40 geleden (in 1978, nvdr.). Ik herinner me dat ik toen heel neerslachtig was omdat we nauwelijks de zon zagen! Ik heb een deel van mijn leven in Spanje doorgebracht, en het grauwe Belgische weer was echt doorbijten voor mij. Maar ik heb wel mooie herinneringen aan de stad Brussel, vooral de Grote Markt.»
Je was dus al een beetje op de hoogte van onze chaotische politieke situatie?
«Absoluut. Ik woon bovendien in Zwitserland, en daar is het al even erg. Grijze dagen, drie verschillende landstalen en niemand die met elkaar wil praten!» (lacht)
Je speelt een dubbelrol in ‘The Barefoot Emperor'. Hoe was dat?
«Oorspronkelijk zou ik maar één personage spelen, dat van Lady Liz. Maar Jessica en Peter hadden een probleem met de actrice die een ander personage voor haar rekening moest nemen, en Jessica had toen de briljante ingeving om mij ook die rol aan te bieden. Ik was toch op de set. Ze hebben even bekeken hoe ze die aanpassing in het scenario konden verwerken, en klaar was kees.»
Je bent geboren in Californië, je hebt in Spanje geleefd, je woont in Zwitserland. Voel je je eerder Europees of Amerikaans?
«Ik heb altijd de indruk gehad dat ik geen echte wortels heb. Nochtans heb ik maar één enkel paspoort, en dat is Brits. Toen mijn vader ervan beschuldigd werd een communist te zijn en uit de Verenigde Staten werd verbannen, heeft hij onze Amerikaanse paspoorten in de vuilnisbak gekieperd. Amerika heeft hem nooit laten terugkeren, tot hij in 1972 een ere-Oscar kreeg. De Amerikaanse overheid heeft zich toen echt laten kennen. Mijn moeder kreeg een lang visum, maar mijn vader mocht maar één week blijven. ‘Ze hebben nog altijd schrik van mij', was zijn reactie.» (lacht)
Raak je het nooit moe dat je vader altijd ter sprake komt in interviews?
«Helemaal niet, ik vind het heerlijk om over mijn vader te praten. Hij was een formidabele man, die je met niemand kan vergelijken. Iemand vroeg me onlangs of ik geen druk voel om mezelf met hem te vergelijken, maar waarom zou ik dat doen? Niemand is zoals Charlie Chaplin. Hij is uniek.»
Door de jaren heen heb je samengewerkt met enkele grote namen uit de auteurscinema, zoals Robert Altman (‘Nashville', ‘A Wedding'), Pedro Almodóvar (‘Hable con ella') en Martin Scorsese (‘The Age of Innocence'). Dan springt iets als ‘Jurassic World: Fallen Kingdom' er toch tussenuit. Hoe is dat gebeurd?
«Ik ben bij die film betrokken geraakt omdat de regisseur, Juan Antonio Bayona, vindt dat ik hem geluk breng! Ik had meegespeeld in zijn debuutfilm, ‘El Orfanato', en dat was een groot succes geworden. Sindsdien maakt hij altijd plaats voor mij in zijn films, zoals ‘The Impossible' en ‘A Monster Calls'. Toen hij de kans kreeg om ‘Jurassic World: Fallen Kingdom' te maken, belde hij me verontschuldigend op. Er zat deze keer geen rolletje voor mij in. Ik antwoordde dat ik gerust ook een dinosaurus kon spelen! (lacht) Wat later wist hij me te vertellen dat hij toch iets voor me had: ik mocht me laten opeten door de meest vraatzuchtige dino van allemaal… en finaal heeft hij die scène uit de film geknipt.»
Wat wordt je volgende avontuur?
«Ik ga een film draaien in Bolivia, ‘98 Seconds without Shadow'. Ik ben echt verliefd geworden op dat scenario. Ik speel een oude vrouw die de dood nabij is, zoals zo vaak. (lacht) Daarnaast zit ik naast Olivia Coleman in het derde seizoen van ‘The Crown', in de historische serie ‘Britannia' en in nog een paar films. Ik blijf aan de slag!»
Elli Mastorou