MOVIES. Allison Williams houdt vliegtuig in de lucht in 'Horizon Line': "Toen ik dit script las, kon ik niet stoppen"
Allison Williams : «Telkens als ik aan iets nieuws begin, probeer ik een bocht van pakweg 170 graden te maken. Zo hou ik het interessant voor mezelf, maar ook voor het publiek. Ik wil dat de mensen niet weten of mijn personage lief of kwaadaardig is als ik op het scherm verschijn. Het is alsof ik telkens de lei schoon veeg.»
Wat trok je in het geval van ‘Horizon Line' aan?
«Toen ik het script las, kon ik niet stoppen. Dat is altijd een goed teken. Ik was compleet geboeid, om twee redenen. De eerste is de personages. Ik voelde me meteen met hen verbonden. Ik wou weten wat er met hen zou gebeuren. En dan is er de ongelooflijke plot. De film duwt je met de rug tegen de zetel. ‘Horizon Line' is een pure roetsjbaan.»
Hoe hou je zo'n extreem verhaal geloofwaardig?
«Heb je ‘Taken' gezien, die film met Liam Neeson? Daar zit een intussen bekende monoloog in waar hij zegt ‘Ik beschik over een heel specifieke set van vaardigheden'. Wel, mijn personage in deze film bezit hoegenaamd geen vaardigheden. Ze is een gewone vrouw in buitengewone omstandigheden, en dat maakt alles automatisch interessanter. Je vraagt je af wat je zelf zou doen in die situatie, hoe jij zou reageren. Je leeft compleet met de personages mee, veel meer dan wanneer je naar een actieheld zit te kijken.»
Heb je zelf ooit een slechte ervaring gehad op een vliegtuig?
«Ja. Ik zat ooit met mijn moeder en mijn broertje in een klein vliegtuig toen we in heel slecht weer belandden. Ik heb er een diepe vliegangst aan overgehouden. Ik hoopte dat deze film zou helpen, en dat was ook zo. Het heeft me veel deugd gedaan om vragen te stellen aan allerlei experts en te leren hoe zo'n toestel werkt. Hoe meer je weet, hoe zekerder je bent. Ik voel me nu alvast al een stuk veiliger aan boord van een vliegtuig dan een paar jaar geleden.»
Alsof de situatie nog niet gespannen genoeg was, wordt je personage in ‘Horizon Line' ook nog eens opgescheept met een ex. Wat voegt dat voor jou toe aan het verhaal?
«Ik denk dat veel kijkers zich in hun relatie zullen herkennen. Je voelt dat er wel een vonk is tussen die twee personages, maar het leven heeft een stok in de wielen gestoken. In een ideale wereld zouden ze alles uitpraten in een kamer of op restaurant, in alle rust en zonder stress. Dat zit er in deze film helaas niet in.»
‘Girls' ligt nu al een paar jaar achter jou. Hoe kijk je erop terug?
«Ik heb me een hele tijd vreemd gevoeld. Het leek alsof we gewoon een heel lange pauze namen tussen twee seizoenen. ‘Girls' heeft zowat mijn hele twintiger jaren in beslag genomen. Ik ben eraan begonnen toen ik 22 was en ik was 29 aan het eind van het laatste seizoen. Ik heb nog steeds contact met iedereen. Ze zijn mijn tweede familie. Ik mis het om met hen samen te zijn. Als ik naar een episode kijk, is het alsof ik in een jaarboek blader.»
Ruben Nollet