Low: "Soms moet ik tegen mezelf beschermd worden"

Al zo'n dikke twintig jaar vormen Mimi Parker en Alan Sparhawk het muzikale duo Low en al minstens even lang delen ze als getrouwd koppel de lasten en lusten des levens. Niet altijd even simpel en soms ronduit angstaanjagend, zoals blijkt uit hun elfde geesteskind ‘Ones and Sixes'. Dertien nummers lang horen we hoe het koppel worstelt en zoekt naar balans, zelfs al stappen ze al twee decennia in dezelfde cadans. Ontroerend mooi.
door
Mare
Leestijd 4 min.

En dat kan ook gezegd worden over hun plaat. De frêle, ijle stem van Parker smelt perfect samen met het ietwat monotone stemgeluid van Sparhawk, die in zijn nummers enkele prangende vragen op de wereld loslaat. «What part of me don't you know / What part of me don't you own?», klinkt het bijvoorbeeld onheilspellend in het lied ‘What Part of Me?'. Het moedigt aan tot bezinning, en laat dat nu net een van Sparhawks specialiteiten zijn.

«Misschien ben ik te eerlijk», zo waarschuwt Alan Sparhawk twijfelend nog voor we ons goed en wel in de zwartleren zetels van het Huis 23 in de AB genesteld hebben.

Te eerlijk? Kan een mens ooit te eerlijk zijn?

Alan Sparhawk: «Absoluut. Soms moet ik tegen mezelf beschermd worden.»

‘Ones and Sixes' is nochtans een heel open plaat geworden. Vanwaar de ietwat bizarre titelkeuze?

«In onze maatschappij proberen we bepaalde gebeurtenissen, kunstwerken of acties van mensen zin te geven door er een getal op te plakken. Een voorbeeldje. Marketingbureaus meten het succes van een bepaalde website met een schaal van één tot zes. Het getal één wil zeggen dat er mensen zijn gaan kijken naar de website, nummer zes wil zeggen dat je er ook daadwerkelijk iets koopt. Of een ander voorbeeld: jaren geleden, toen ze nog elektroshocktherapie toepasten en homoseksualiteit strafbaar was, werd de mate waarin iemand naar homoseksualiteit neigde, bepaald door een schaal van één tot zes. Het hele proces achter het maken van een plaat is in zekere zin vergelijkbaar. Je begint met allemaal losse ideetjes, die je vervolgens ordent rond een zeker concept. Je schept orde in de chaos door er een zekere logica in te brengen.»

Het vertrekpunt van jouw muziek is dus chaos. Hoe zorg je ervoor dat die chaos uiteindelijk resulteert in een goede plaat?

«Ik heb altijd een ruw idee over de plaat en het soort muziek dat ik erop wil in mijn hoofd. Maar het feit is dat de realiteit nagenoeg nooit exact is zoals jij het initieel gepland had. Het is dus een kwestie van ervoor zorgen dat die toevallige gebeurtenissen passen in het groter geheel. En het is belangrijk om op je eigen beslissingen te vertrouwen. Perfectie past niet in ons budget, dus we moeten roeien met de riemen die we hebben. En zo kom je elke keer weer met een plaat die je op de een of andere manier verrast. En die verrassingen, die zijn voor mij eigenlijk veel belangrijker dan perfectie.»

Jullie hebben intussen al elf platen op jullie conto staan. Is het maken van een nieuwe plaat nog steeds een avontuur?

«Het leven van een muzikant is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het is een ontmoedigend, stresserend en onzeker bestaan met weinig toekomstperspectieven. Soms heb ik zin om de handdoek in de ring te gooien, maar gelukkig zijn er ook goede momenten om dat gevoel te compenseren. Het maken van een nieuwe plaat kost elke keer opnieuw bloed, zweet en tranen. Ik heb dagen, soms weken dat ik me compleet leeg voel en geen woord op papier krijg. Maar gelukkig heb ik in de loop der jaren geleerd om erop te vertrouwen dat die leegte op een gegeven moment weer zal verdwijnen en dat de inspiratie terug zal komen. Maar dat wachten is soms heel frustrerend.»

Wat zorgt ervoor dat je toch blijft doorgaan?

«Ik heb niet veel keuze, vrees ik. Ik houd van muziek, het is een soort verslaving. Ik wil schrijven over de dingen die op mijn lever liggen. Het leven kan zo intens zijn, en je krijgt altijd nieuwe inzichten. Die wil ik graag delen met de rest van de wereld, ook al word ik initieel tegengehouden door de gedachte dat het me nooit zal lukken om weer een nieuwe, goede plaat te maken.»

Je werkt al jaren samen met je vrouw. Hoe verloopt dat?

«Dat gaat eigenlijk nog altijd op dezelfde manier als twintig jaar geleden. Zij is de drijvende kracht, zonder haar zou de band niet bestaan, ook al ben ik degene die alle teksten op papier zet. Het grote verschil tussen ons is dat zij heel verlegen is. Als het aan haar had gelegen, dan zouden we niet eens naar buiten komen met onze muziek. Maar ik heb absoluut een podium nodig. En ik heb haar nodig, om de dingen in perspectief te kunnen plaatsen. Ik word soms verblind door ambitie, en dan is zij er om ervoor te zorgen dat mijn ambitie niet naar het destructieve gaat neigen.»

Mare Hotterbeekx

‘Ones and Sixes' is uit bij Zeal Records. Low is live te zien op 31 oktober in de AB in Brussel.