"De huidige generatie heeft nood aan een beat om wakker te blijven"

De sympathieke 44-jarige New Yorker met de onafscheidelijke pet had er met ‘Water' (2010) en ‘Be Good' (2012) al twee albums opzitten voor het legendarische Blue Note hem een contract aanbood. Ondertussen toert Porter zowat ononderbroken heel de wereld rond.

Gregory Porter: "Geloof me, ik heb me ook twee maal in de wang geknepen om te voelen of ik niet droomde. Wanneer je een plaat mag maken voor zo'n label word je een onderdeel van een gigantische catalogus met de meest onwaarschijnlijke songs. Blue Note heeft muziekgeschiedenis geschreven toen er nog geen musical genocide aan de gang was. De kaarten liggen nu anders geschud maar dat betekent niet dat je het allemaal zomaar moet aanvaarden. En het mooie is dat ze bij Blue Note die geschiedenis koesteren en ze niet in een uitverkoopbak zetten. Het label ademt zowel verleden, heden als toekomst en blijft daardoor ook relevant."

Nu mag jij een deel van die toekomst vormgeven. Krijg je daar richtlijnen voor?

"Helemaal niet. En dat is net zo mooi aan dit verhaal. Toen ik tekende bij Blue Note hebben ze me meteen duidelijk gemaakt dat ik mezelf moest blijven. Ze weten maar al te goed dat ik ben opgegroeid met een cocktail van blues, soul, jazz en zeker gospel. Mijn moeder was een dominee die voorzong op zondag en dan weet je al hoe het gegaan is. Die kerkdiensten waren een feest voor zangers en muzikanten en een unieke leerschool. Ik zong zelf en voelde de spiritualiteit van die beleving maar al te goed."

Je vader heb je naar verluidt nauwelijks gekend. Heb je dit alles aan je moeder te danken?

"Ze is een geweldige vrouw die me al op heel jonge leeftijd confronteerde met het werk van Nat King Cole, Ella Fitzgerald, Joe Williams of Sarah Vaughan. Dat waren zangers en zangeressen die een tekst vertolkten. Rasartiesten en -performers die de blauwdruk van mijn carrière hebben geschreven. Ze hebben me ook geleerd dat je over de liefde kan zingen maar er onder de oppervlakte een heuse protestsong in kan verwerken. Ik had ook al een zekere leeftijd toen ik voltijds zanger werd en dan stap je toch met een rugzak vol ervaring in de muziekindustrie. Je weet wat er te koop is en wat je kan verwachten. Je surft beter op de grotere golven wanneer je al wat geleefd hebt."

De plaat ‘Liquid Spirit' is dankzij de Claptone remix van het titelnummer aan een tweede leven toe. Vind je het niet vreemd dat een steengoed nummer pas echt doorbreekt wanneer er een beat ondergezet wordt?

"Ik stel er me niet te veel vragen over. Er bestaan ondertussen meer dan twintig remixen van dat nummer en toevallig wint deze een gouden ticket. Ik heb er ook niets mee te maken en de ene remix vind ik al beter dan de andere. Blijkbaar heeft de huidige generatie nood aan een beat om wakker of alert te blijven. Ik blijf vechten voor het gevoel van een echte plaat en dat mogen we niet opgeven. Het is natuurlijk wel meegenomen dat er nu extra aandacht is voor de muziek die ik maak. Alleen mag het publiek niet verwachten dat ik plots een danceshow zal brengen. Ik blijf trouw aan mijn oorspronkelijke roeping."

Dirk Fryns

Live op 18/07 op de Main Stage van Gent Jazz – www.gentjazz.be