De films van het 69ste filmfestival van Cannes gewikt en gewogen

WINNAARS

I, Daniel Blake (Gouden Palm)

De 79-jarige Ken Loach vervoegde dit weekend de broers Dardenne in het zeer selecte clubje van regisseurs die tweemaal de Gouden Palm wonnen. De eer is hem gegund, maar was dit de juiste film daarvoor? ‘I, Daniel Blake' gaat over een meubelmaker die na een hartaanval arbeidsongeschikt is, maar van de overheid geen uitkering krijgt. Loach heeft in het verleden al beter gedaan, en komt soms wat simplistisch uit de hoek in dit pamflet ter bescherming van de welvaartsstaat. Maar de boodschap is uiterst relevant, en de acteurs bewegen je tot tranen toe. Een film waar je dus moeilijk iets tegen kan hebben, en daarom wellicht de ideale compromiskeuze voor de Gouden Palm.

Juste la fin du monde (Grand Prix)

Xavier Dolan is vaste klant in Cannes, en oogstte twee jaar geleden nog vurig applaus met het hartverscheurende ‘Mommy'. Het leverde hem terecht de Prix du Jury op – de bronzen medaille zeg maar. Dat de 27-jarige Canadees dit jaar nog een trapje hoger eindigde met het irritante roepdrama ‘Juste la fin du monde', tart alle logica. De film werd afgebrand door de internationale pers, en ook wij vonden dit theatrale verhaal over een schrijver die zijn familie komt vertellen dat hij doodgaat een stinker van formaat.

American Honey (Prix du Jury)

Andrea Arnold is een van de grootste talenten van de hedendaagse Britse cinema: ‘Red Road', ‘Fish Tank' en ‘Wuthering Heights' zijn stuk voor stuk parels. Arnolds nieuwste speelt zich af in Amerika, in het zog van een bende jongeren die het hele land doorkruisen om magazines te verkopen. Het is een energieke, intuïtieve film die je onderdompelt in wilde roadtrip, maar ook een ongeleid projectiel dat veel te lang doorgaat. Ook wanneer je al een hele tijd bent uitgekeken op de hoofdpersonages.

The Salesman (Beste scenario en beste acteur)

Gelukkig stelden niet alle films op het palmares teleur. Oscarwinnaar Asghar Farhadi, bekend van het fenomenale echtscheidingsdrama ‘A Separation', loste de torenhoge verwachtingen (bijna) in met ‘The Salesman'. Daarin gaat een Iraanse man op zoek naar de inbreker die zijn vrouw aanrandde. Het duizelingwekkende niveau van ‘A Separation' haalt Farhadi niet, maar het scenario houdt je wel twee uur lang op het puntje van je stoel, en zit vol scherpe analyses van de Iraanse samenleving, waar eer het hoogste goed is.

VERGETEN FAVORIETEN

Toni Erdmann

Vraag aan eender welke recensent wat voor hem of haar dé film van Cannes 2016 was, en bijna altijd zal het antwoord ‘Toni Erdmann' zijn. Deze tragikomedie, over een prettig gestoorde vader die de gekste stoten uithaalt om zijn overwerkte dochter uit haar depressie te trekken, stuurt je telkens opnieuw in de richting die je het minst verwacht en bulkt van de memorabele scènes. De verzamelde pers rolde zowat over de grond van het lachen tijdens de eerste voorstelling, met een daverend applaus ergens halverwege de film als gevolg. Komedies winnen zelden Gouden Palmen, maar dat deze Duitse prent – die veel diepzinniger is dan je op het eerste gezicht zou denken – helemaal niets kreeg, is onvergeeflijk.

'Toni Erdmann' van Maren Ade - Komplizen Film / NFP marketing & distribution

Elle

Zoals je kan lezen in onze recensie, hebben wij enorm genoten van de nieuwe Paul Verhoeven. ‘Elle' is niet alleen een uitstekende comeback voor de Nederlandse regisseur, het is ook een nieuw hoogtepunt in de rijke carrière van Isabelle Huppert. Zelfs in een jaar waar de concurrentie bijzonder zwaar was – de meeste competitiefilms draaiden rond vrouwen – leek Huppert bijna zeker van de prijs voor de beste actrice. Dat was buiten de jury gerekend: die negeerde ‘Elle' compleet.

The Neon Demon

‘Drive'-regisseur Nicolas Winding Refn verdeelde de meningen met zijn satire op het door schoonheid geobsedeerde L.A.. Terwijl de eindgeneriek liep, slingerde een deel van de aanwezige journalisten beledigingen naar het scherm, maar wij zaten nog lekker na te genieten van de visuele extase waarin Refn ons gebracht had. Over de inhoud kan je discussiëren, maar dat de beelden van ‘The Neon Demon' verbluffend zijn, staat als een paal boven water. Wat ons betreft had Refn dan ook de Prijs voor de Beste Regisseur verdiend – al kunnen we met het ex-aequo tussen Cristian Mungiu (‘Bacalaureat') en Olivier Assayas (‘Personal Shopper') ook wel leven.

Paterson

De nieuwe film van Jim Jarmusch was wellicht te onopvallend voor de jury: we krijgen een week uit het leven van een jonge buschauffeur (Adam Driver) te zien. Na zijn uren schrijft hij gedichten, knuffelt hij met zijn vrouw en laat hij zijn hond uit. Veel meer gebeurt er niet in dit kleinschalige filmpje. Dat de jury geen prijzen over had voor ‘Paterson', bewijst dat ze het punt gemist hebben. Jarmusch toont namelijk dat schoonheid soms in een klein hoekje zit, en dat er zelfs in het meest gewone leven poëzie kan zitten.

Door Lieven Trio

Foto boven: 'I, Daniel Blake' van Ken Loach - Le Pacte