‘Bevergem'-regisseur Gilles Coulier stelt zijn eerste langspeelfilm ‘Cargo' voor

"Mijn vader is naar het Brugse verhuisd. Zijn familie is van Westende. Zelf ben ik op mijn 18de economie gaan studeren in Gent en daarna film in Brussel. Daar heb ik een voorliefde ontwikkeld voor de stad. Ik was gefascineerd door de ruwe kantjes van het leven daar. Toen het tijd werd om mijn eerste kortfilm ‘IJsland' te draaien, vond ik echter dat ik een andere locatie moest zoeken dan Brussel. Die stad is al te vaak filmdecor geweest. ‘Ex-Drummer' had me getoond dat Oostende ook een boeiende plek was. Ik had het gevoel dat ik daar kleinere verhalen kon vertellen binnen een groter kader. Oostende is de enige echte stad aan de kust. Je hebt enkel daar het gevoel dat er mensen wonen en werken en leven."

‘Cargo' speelt zich af in het vissersmilieu. Praten vissers graag over hun stiel?

"Vissers zijn geen praters. Mijn coscenarist Tom Dupont en ik hebben drie jaar moeite moeten doen om een beetje toegang te krijgen. Ze zagen ons absoluut niet graag komen. Het hielp ook niet dat ze ooit hun medewerking hadden verleend aan een tv-programma, 'Het leven zoals het is: de visserij', dat vervolgens hen een compleet vertekend beeld had geschetst van de realiteit. We hebben dus lang moeten proberen. Via reders en aalmoezenier hebben we de deur uiteindelijk toch opengewrikt."

Heb je veel van hun verhalen in het script verwerkt?

"Ja en nee. ‘Cargo' is in de eerste plaats het verhaal van die drie broers, geen film over de visserij. Maar er zijn wel anekdotes ingeslopen die we gehoord hebben, zoals de zelfmoordpoging van personage dat geen gezichtverlies wil lijden. Dat idee komt rechtstreeks van iets wat de aalmoezenier ons vertelde, over een jongen van 17 die overboord was gesprongen op zee omdat zijn lief het uitgemaakt had. Hij had een afscheidsboodschap geschreven op zijn gsm, die in zijn kajuit achtergelaten en zich in zee geworpen. Ze hebben hem nooit teruggevonden. Ik dacht ‘Dat is een heftige dood', maar de aalmoezenier zei dat het de zachtste dood ooit is. Je merkt niet dat je verdrinkt omdat je al buiten bewustzijn bent door de koude schok. Zulke verhalen zitten er dus in."

Op een bepaald moment zie je oude vissers onder elkaar praten over het personage van pépé. Zijn dat echte vissers?

"Bijna alle figuranten zijn echte vissers. We hebben onze figuratieregisseur, Nicolas Daenens, onder meer gekozen omdat hij van Oostende is. We wilden dat elk detail klopte, ook al is dit geen vissersfilm. Ik vind het het geweldig om die oude mannen bezig te zien. Voor die scène waar ze over pépé praten, heb ik gewoon de camera laten draaien en ze hun zin laten doen. Heel de crew stond er met open mond naar elkaar kijken. Voor een groot deel omdat ze vaak geen woord verstonden maar ook omdat het enorm schoon was."(lacht)

‘Cargo' is een verhaal zonder vrouwen. Was dat altijd al het idee?

"In het begin was het anders. We hebben lang geprobeerd om elk van de broers een echtgenote te geven. Het probleem was alleen dat we het niet konden laten rijmen met de thematiek van de film. Ik wou het over non-communicatie hebben binnen die familie, en elke keer als we er een vrouw aan toevoegden, kwamen we tot de conclusie dat die vrouw het nooit zo ver zou laten komen. Een moeder of een echtgenote zou erop aandringen dat die broers eens samenzitten en alles uitpraten. Ik wou ook trouw blijven aan de realiteit. Als je met vissers praat, zeggen ze telkens weer dat vrouwen de belangrijkste mensen uit hun leven zijn. Zij zorgen ervoor dat ze wel dingen uiten die ze anders zouden opkroppen."

Door er een wereld zonder vrouwen van te maken, wordt de thematiek wel een stuk duidelijker.

"Dat is zo. Toen we beslisten om alle vrouwelijke personages weg te laten, ging het schrijven veel beter. Er was ook een verhaal tijdens de research, van een visser aan wie ik vroeg wat de zee voor hem betekende. En hij zei dat de zee een van de gevaarlijkste dingen ter wereld is omdat je je er heel hard in kunt verliezen. Maar het is ook de plek waar je altijd wilt zijn, waar je je goed voelt. En dat zeiden ze ook over hun thuissituatie en hun vrouw. Voor mij is de zee dus de vrouw in de film. Ik wil er geen te grote symboliek van maken, maar in mijn hoofd is het wel zo. In het Frans is het ook ‘la mer' en ‘la mère'."

Ruben Nollet

@rubennollet