.

"Ik ben nooit echt weggeweest, hoor. Mensen vragen me weleens of ik na ‘Groenland', dat na vier jaar geen vervolg meer kreeg, geen schrik had dat mijn tv-carrière voorbij was. Maar ik ben altijd bezig geweest achter de schermen.”

Wat heb jij met tuinhuizen?

“Ik ben heel graag buiten, maar het weer zit vaak tegen. Daardoor wordt het tuinhuis vaak een extra living. Het is niet langer een plaats om spullen te stockeren, maar ook een gezellig plekje om mensen te ontvangen. Veel mannen kunnen op die plaats doen wat ze binnen in huis niet mogen van hun vrouw. Vooral het verhaal achter dat kot is zo fascinerend.” (lacht)

Wat zijn de meest opmerkelijke barakken die je bent tegengekomen?

“We hebben een gigantische boomhut gezien en een fantastisch Cubaans barretje met een geweldig terras. De zotste barak was er een in de vorm van het Kremlin, maar daar kan ik nog niet te veel over vertellen. Wel valt het op dat zo'n tuinhuis altijd het verlengde is van iemands persoonlijkheid.”

Hoe ziet jouw ideale barak eruit?

“Ik heb er net een gebouwd, maar ideaal is die nog niet. (lacht) Ik ben zot van boerderijen en houtbouw. In de zomer was ik op vakantie in Zwitserland en daar kon ik uren naar de schuren kijken. In mijn droomschuur moet sowieso een vuurplaats zijn en een grote rookoven, waar ik hespen kan roken. Eigenlijk moet een ideale barak alles toelaten. Als ik opeens treintjes wil verzamelen, moet ik dat daar kunnen doen. De schuur die ik nu bouw moet ook nuttig kunnen zijn voor mijn kinderen zodat mijn zoon er later bijvoorbeeld aan brommers kan sleutelen.”

Het is een vorm van escapisme, toch?

“Absoluut, maar het cliché dat de man er wil ontsnappen aan zijn vrouw klopt niet. Ik zit er bijvoorbeeld bijzonder graag met mijn vriendin. Het is echt ons plekje.”

Geen mancave voor jou dan?

“Nee, het is een iedereen-cave. Mijn vrienden kennen het ondertussen. Er staat ook een koelkast, dus iedereen kan een pintje pakken en zich installeren in de zetel.”

Je zei het net zelf al, het is echt iets voor mannen.

“Ik wil niet seksistisch overkomen, maar ik denk het wel. Bij onze bezoeken was meestal de man de drijvende kracht. Het bouwen en de praktische kant is gewoon meer iets voor mannen, maar de vrouwen zijn zeker betrokken bij het denkproces en sturen vaak mee. Zo was bij het Cubaans terrasje de vrouw de grootste feestneus die haar man in gang heeft gezet.” (lacht)

In je ander programma, ‘Ons eerste huis', help je koppels bij hun verbouwing. Hoe kies jij de projecten uit waaraan je meewerkt?

“Heel simpel, het moet bij mij passen. Ik kan me niet voorstellen dat Peter Van de Veire ‘De barak van Peter' zou presenteren en ik ‘Sing that song'. Dat klopt niet. Ik ben geen presentator of acteur, dus ik kan dat ook niet spelen. Ik ben gewoon mezelf en toevallig wordt dat gefilmd. Verder ben ik niet onhandig en luister ik graag naar de verhalen van mensen. Als die elementen in een programma verwerkt zitten, is het iets voor mij.”

"Ik ben absoluut niet moraliserend"

Met ‘De baard van Bartel' kaartte je de milieuproblemen aan en met Groenland wilde je de Vlaming meer de handen uit de mouwen laten steken. Zit er ook een moraliserend kantje in de twee nieuwe programma's?

“Als ik iets niet ben, dan is het moraliserend. (lacht) Maar ik vind wel dat mensen sneller zelf iets in handen moeten nemen. Samen met je zoon of kleinzoon een vogelhuisje bouwen geeft gewoon veel meer voldoening dan het in de winkel kopen. Bij ‘Groenland' zeiden veel mensen dat ze dankzij het programma zelf in actie schoten. Dat vind ik een groot compliment en is leuk meegenomen, maar het is niet mijn hoofddoel. Als er dan toch een moraliserend kantje aan moet zitten, mag het dat wel zijn.”

Je droomde eerder luidop van een programma als de Vlaamse Bear Grylls. Deze programma's zijn toch iets braver.

“Klopt, maar ik mag zeker niet klagen. Met ‘De baard van Bartel' heb ik al fantatische dingen kunnen doen. Er is niets leuker dan voor je werk op reis gaan. Gelijkaardige voorstellen zijn altijd welkom. (lacht) Maar als ik programma's kan maken in de lijn van ‘De barak' en ‘Ons eerste huis', ben ik al bijzonder tevreden. Zolang ik zelf geprikkeld en enthousiast blijf, is het goed.”

Je bent met duizend en een zaken tegelijk bezig. Hoe hou je dat vol?

“Ik kan keihard werken, maar ook keihard pauzeren. Ik heb er geen probleem mee om de stapel werk op mijn bureau achter te laten. Op de gepaste momenten zeg ik gewoon stop. Als mijn hoofd te vol zit, kan ik niet anders en heb ik ruimte nodig. Een avond weg zijn of een paar uur wandelen kan al voldoende zijn. Maar als ik kan, trek ik erop uit. Zo ben ik in de zomer een weekje gaan herbronnen in de bergen. Binnenkort zal ik dat misschien nog eens nodig hebben.” (lacht)

Door Heleen De Bisschop