Kommil Foo: "Van ontroering kan je ook blij worden"

De broers laveren met grote goesting en een nog grotere verwondering tussen jazz, tango of chanson. Elke noot en elk woord staan waar ze moeten staan. Net door veel ruimte te laten voor subtiele details neemt Kommil Foo je mee naar een plek waar muziek vanuit de buik gespeeld wordt. En wie ooit een concert van de heren bijwoonde, weet dat het op hetzelfde niveau staat als de theatervoorstellingen.

Raf, als grote fan van Randy Newman staat er een bewerking van het nummer ‘In Germany After The War' op de plaat. Ik sprak hem enkele dagen geleden over zijn nog te verschijnen nieuwe cd ‘Dark Matter'. Hij vertelde dat hij een heel andere carrière zou gehad hebben als hij wat meer echte liefdesliedjes had geschreven. Misschien mist hij mededogen, iets wat jullie wel in huis hebben.

Raf: "‘Newman is een reus van een schrijver met een excellent observatievermogen. Hij zal best wat mededogen in zijn lijf hebben zitten, maar op een of andere manier heeft zijn meer cynische kant de meeste aandacht gekregen. Ten onrechte want zijn cynisme is gebouwd op een zeer humoristisch fundament waaruit wel een grote menselijkheid spreekt. En hoe hij piano speelt, ongelooflijk."

Terwijl hij zichzelf geen goede pianist vindt en al lachend bekende dat hij moeite heeft om het ritme te houden.

Raf (lachend): "En jij gelooft dat? Het is natuurlijk de kunst om je te laten omringen door een zeer goede band zodat je zelf comfortabel kan spelen en een eventuele misstap meteen wordt opgevangen en weggewerkt."

Jullie zijn door de jaren heen ook veel betere muzikanten geworden. Was het nu het moment om dat nog eens vast te leggen?

Mich: "Het leek ons gewoon fijn om een plaat uit te brengen die de magie van een liveconcert uitstraalt. De songs zijn live tijdens verschillende concerten opgenomen, ook al hoor je dat niet. Maar we hebben nu eenmaal die directe interactie nodig met het publiek. Alleen dan zijn we in staat om boven onszelf uit te stijgen. We hadden al meerdere concerten gegeven voor we de songs opnamen en je hoort dat we ons zeker voelen en ontspannen kunnen spelen. De beste platen die we al gemaakt hebben, waren steeds live opgenomen. Die magie vat je niet in een studio."

Wat moet een muzikant in huis hebben om bij jullie te mogen spelen?

Mich: "Eigenheid en zin voor avontuur. Wat we nu doen, klopt ook echt. Zo bepaalt de gitaar van Bruno een groot deel van het geluid. Of de contrabas van Ben Faes die evenveel niet als wel speelt. En dat geldt voor alle muzikanten op deze plaat. Zo moeten we Cesar (Janssens, drums, red.) vaak aanporren om toch maar iets te spelen. (lachend) Hij geniet blijkbaar nog meer van wat hij niet speelt."

Raf: "We spelen al meer dan vijftien jaar met hem samen. En wat een evolutie heeft die man doorgemaakt. Ooit als punker bij The Kids begonnen en nu iemand die moeiteloos mee in een jazzsong stapt. Iedereen speelt alleen maar als het iets bijbrengt tot het verhaal. En met Gwen hebben we eveneens een lange geschiedenis. Zijn arrangementen zijn ongelooflijk."

Jullie nemen echt wel de tijd om een verhaal te vertellen.

Raf: "Er wordt niet van ons verwacht dat we een avondje ambiance brengen. Het mag gelukkig iets meer zijn en (lachend) naar verluidt verlaten heel wat mensen lachend en goedgezind de zaal na een concert. Zonder polonaise of gratuite meezingmomenten. Van ontroering kan je ook blij worden. Ik heb het gevoel dat we ook meer eigenheid vinden in het maken van een plaat en dat doet deugd."

Daardoor kunnen jullie ook alle kanten uit.

Raf: "Een geruststellende gedachte. Zo'n twintig jaar geleden woonden we meer in het huis van pop en rock. Nu maken we platen die eerder uit de platenkast van onze vader zouden kunnen komen. Ik denk dan meteen aan Nat King Cole of Ray Charles. Jazzy, wat meer croonergericht."

Mich: "Waar ik me als zanger ook steeds beter in voel. Het creëert ruimte en dan kan je ook echt iets vertellen. Zo simpel is het eigenlijk. Nogmaals, alles in functie van het verhaal."

Dirk Fryns