MOVIES. Noorse thriller ‘The Innocents’ onderzoekt of kinderen boosaardig kunnen zijn
Kunnen kinderen boosaardig zijn? Of weten ze niet beter als ze iets mispeuteren? Dat is de hamvraag van de huiveringwekkende Noorse thriller ‘The Innocents’. De film volgt een groepje kinderen met mentale krachten waar de volwassenen geen benul van hebben. Of zoals regisseur/scenarist Eskil Vogt het formuleert: «Ik wou een film maken waar magische dingen realiteit zijn.»
Eskil Vogt: «Mijn uitgangspunt was de magie van de kindertijd. Wat als een groepje kinderen samen aan het spelen is, en er gebeurt iets wat eigenlijk niet kan? Mijn volgende idee was dat die kinderen dus bepaalde toverkrachten moesten hebben. Zo kwam ik uit bij telekinese. Ik schrijf altijd op die manier. Ik begin bij een thema en personages, en die werk ik dan uit.»
Het blijft niet bij telekinese. Later komen daar nog onder meer telepathie en mind control bij. Hoe heb je die krachten gekozen?
«Dat kwam van een interview met een Noorse schrijfster, die openlijk praatte over haar autistische zoon. Die jongen zit helemaal opgesloten in zichzelf en kan niet meer communiceren. Ik heb zelf kinderen, en dat leek me pure horror. En toen bedacht ik dat het interessant zou zijn als een van de jonge personages in mijn verhaal toch zou kunnen doordringen in de geest van dat autistische kind. Telepathie dus. Mind control was dan nog een stap verder.»
Zo klinkt ‘The Innocents’ als iets wat Steven Spielberg zou maken, maar het pad dat jij kiest is veel donkerder.
«Dat vind ik interessanter. Ik hou van dubbelzinnigheid. ‘The Innocents’ is een thriller, en zulke genrefilms zijn vaak heel zwart-wit. Vaak ook heel katholiek van insteek. Ze gaan over een kwade kracht die bezit kan nemen van je ziel en dat soort dingen. Ik kijk daar wel graag naar maar ik kan die verhalen zelf niet vertellen omdat ik daar niet in geloof. ‘The Innocents’ is geen horrorfilm over kwaadaardige kinderen. Dit is niet ‘The Omen’. Dat was zelfs het tegenovergestelde van wat ik wou doen. Die films worden meestal verteld vanuit het standpunt van volwassenen die bedreigd worden. Ik wou te allen tijde bij de kinderen blijven, in hun kleine kring.»
Vond je het moeilijk om de wereld weer te bekijken met de blik van een jong kind?
«Dat viel mee, ook al omdat mijn kinderen ongeveer even oud zijn als mijn personages. Ik weet dus hoe ze praten met elkaar. Ik heb ook geprobeerd om me te herinneren hoe ik me voelde op die leeftijd. Mijn ouders zijn veel verhuisd, en ik heb heel duidelijke herinneringen van elke plek waar we gewoond hebben. Dat hielp ook om me bepaalde dingen weer voor de geest te halen..»
Hoe kwam je bij de locatie van de film, een appartementsgebouw naast een bos in de buurt van een luchthaven?
«Dat is een van die jeugdherinneringen. Ik heb ooit in zo’n flatgebouw gewoond. Aan de ene kant had je het appartement en de publieke plaatsen, waar er altijd volwassenen waren die me in het oog hielden. Maar als ik twintig meter verder ging, stond ik in een bos waar niemand me kon zien en waar ik kon doen wat ik wou. Spelletjes spelen, experimenteren met dingen, met mijn vrienden zijn, op mijn eentje zijn, alles was mogelijk. Dat contrast wou ik absoluut ook in de film.»
Maar je bent niet gaan filmen op de plek waar je gewoond hebt.
«Nee, we hebben uiteindelijk een geschikte locatie gevonden ten oosten van Oslo, een appartementswijk aan de rand van een uitgestrekt woud. Het moest een echt bos zijn, geen groepje van twintig bomen waarvan een kind denkt dat ze een gigantisch bos vormen. (
‘The Innocents’ speelt vanaf 16 maart in de zalen.