SOUNDCHECK. 12 jaar na haar winst in 'Zo is er maar één' komt Riet Muylaert met eerste soloalbum: "Gewoon zijn wie je bent: klinkt simpel, maar dat is het niet"

Voor alle duidelijkheid: Riet Muylaert aka Jackobond gaat vanaf nu als Riet door het leven. Daar is een reden voor, niet?

Riet: «Het werk wordt steeds persoonlijker en de tijd was er rijp voor. Ik denk daar al een paar jaar aan, maar met Jackobond had ik al iets opgebouwd en dat wil je natuurlijk niet verliezen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en het is allemaal zeer organisch verlopen. Mijn vrees was ongegrond, want mijn fans zijn gewoon gevolgd.»

Twijfel en onzekerheid duiken wel vaker op bij iemand die zichzelf in vraag stelt en wil evolueren. Zou je jezelf zo omschrijven?

«Zeer zeker en het is best wel gek dat je zo oud moet worden voor je dat ook daadwerkelijk beseft. Je hebt een heel leven nodig om jezelf te worden en dichter bij jezelf te komen. En dit is zeker een stap dichterbij. Minder rekening houden met wat mensen van je verwachten of met wat jij van mensen verwacht. Gewoon zijn wie je bent. Klinkt simpel, maar dat is het niet.»

Is er een triggermoment geweest dat dit album in gang heeft gezet?

«Het moment waarop ik producer Jo Francken (o.a. Het Zesde Metaal, Tamino, Admiral Freebee…) vroeg of hij geïnteresseerd was. Hij liet me weten dat hij me al langer volgde en best geïntrigeerd was. Hij stelde één voorwaarde: dat het niet onder Jackobond zou worden uitgebracht. Dat moest ik eigenlijk horen en het was de bevestiging van iets dat al zeer lang mijn gedachten gijzelde.»

Er was al een corona-release afgelopen september.

«De plaat was af en je kan niet eeuwig blijven wachten. Wie ze toen kocht via mijn site kreeg er een exclusieve link bij naar een concert dat ik opnam in een kerkje in Mariekerke met gasten als Raf Walschaerts, Bart Peeters en Frank Vander linden. Het VRT-journaal heeft daar toen aandacht aan besteed en dat heeft me zeker goed geholpen. Maar nu brengen we de plaat officieel fysiek uit en ook op alle streamingplatformen.»

Bart werkte mee aan de vertaling van ‘The Promise You Made' (‘Je woord') van eighties hitband Cock Robin, maar daar eindigde de samenwerking.

«Jo vond één nummer niet sterk genoeg voor de plaat en stelde voor om een cover te brengen. Ik had welgeteld een weekend om dat uit te zoeken en voor te bereiden voor de opnames en ik ben zeer blij met het resultaat. Bart heeft op het einde – op uitnodiging van Jo, die ook zijn producer is - wat gesleuteld aan de tekst en zo hebben we elkaar leren kennen. Iets later tijdens een jam speelde hij plots ‘Er is iets' van Walter Verdin. Ik zong mee en toen werd het idee geopperd om daar iets mee te doen. (lachend) En je kent de heer Peeters. Een dag later stuurde hij al een demo door.»

Frank kende je al langer, als ik me niet vergis?

«Klopt. We hebben elkaar voor het eerst ontmoet tijdens een show van Kapitein Winokio in de AB. Frank zijn zoontje, amper een jaar oud, zat in de zaal en hij was echt ‘strontezenuwachtig'. Ik vond dat zo mooi en we zijn daarna blijven communiceren. En omdat ‘Aardbeien in januari' de plaat van de eerste keer is, leek het me gepast om voor de eerste keer een nummer met iemand anders te schrijven, en dat is ‘Maak me warm' geworden.»

Maar de grootste rol in heel het proces was weggelegd voor Raf ‘Kommil Foo' Walschaerts.

«Ik ben al jarenlang fan van Kommil Foo. Raf heeft me ook ooit een dag gecoacht toen ik meedeed aan de Nekka-wedstrijd. Toen besefte ik al dat hij zeer wijze dingen zei. Het was de eerste keer dat ik echt de hulp van iemand inriep en ook dat is een belangrijke stap naar zelfontwikkeling.»

Geef eens een voorbeeld van zo'n interessant ‘Walschaertiaans' inzicht.

«Wanneer je in het Nederlands zingt, communiceer je zeer direct met de luisteraar die ook jouw taal als moedertaal heeft. Vanuit welk perspectief communiceer je dan? Zeker wanneer het over zeer persoonlijke en moeilijke dingen gaat. Zet je jezelf dan neer als slachtoffer, vechter of een speelbal van het lot? Daar legde Raf sterk de nadruk op wetende dat ik mezelf na een break-up opnieuw moest heruitvinden, nieuwe mensen ontmoette en de dood van mijn moeder moest verwerken. Stef Bos, waar ik nog les van heb gehad, zei me ooit dat je een album kan zien als een fotoalbum dat een bepaalde periode uit je leven belicht. Ik speel of zing hier enkel mezelf, geen personage en om dat zo goed mogelijk neer te zetten was Raf dé man.»

We zullen hem zelf even vragen hoe hij dit proces beleefd heeft.

Raf Walschaerts: «Ik ken Riet al van toen ze als jonge twintiger aan Studio Herman Teirlinck studeerde. Ze kwam toen ook naar Kommil Foo kijken in de Arenberg en na de voorstelling werd er dan nog wat nagepraat aan de bar. Er zit geen groot verhaal achter deze samenwerking. Ik ben gezien mijn ouderdom een man van veel muziekjes en stijlen geworden en het gebeurt dan wel eens (lachend) dat men me om advies komt vragen. Toen Riet met een aantal songs afkwam en daarover van gedachten wilde wisselen, was dat meteen beklonken. Ze is een integere artieste die openstaat voor de mening van een ander zonder daarom zichzelf weg te cijferen en bereid is grenzen te verleggen. Ik heb haar dan gecoacht bij het schrijven van de teksten en af en toe meegeschreven of gezongen.»

Ik kan me voorstellen dat je met goed materiaal moet afkomen wanneer je een producer als Jo Francken of muzikanten als Tom Pintens (o.a. Het Zesde Metaal) en Tom van Stiphout voor je kar wil spannen.

«Absoluut, en daar heeft ze ook voor gezorgd. Riet heeft nieuwe wegen opgezocht, zich in vraag gesteld, zichzelf gevonden en daar ook naar gehandeld. Spijtig genoeg moet ze dan weer proberen om over die genreschotten te geraken die radiozenders of andere mediakanalen rond zich optrekken. Maar ik heb er vertrouwen in dat ze die kan slopen op lange termijn.»

Dirk Fryns

‘Aardbeien in januari' is nu uit in fysieke vorm en op alle streamingdiensten. Meer info vind je op www.rietmusic.be.