MOVIES. ‘Titane’ sleept de Gouden Palm in de wacht: «We zoeken sneller een uitleg voor het geweld van vrouwen dan van mannen»
«Bedankt dat u de monsters hebt binnengelaten.» Met die woorden bedankte de Franse cineast Julia Ducournau vorige week Spike Lee en de rest van de jury op het festival van Cannes, die haar net de Gouden Palm had gegeven voor ‘Titane’. Het is inderdaad een ‘monsterlijke’ film, over een serial killer die haar menselijkheid ontdekt via haar muterende lichaam. Deze Belgische coproductie is onvatbaar, explosief, controversieel en een unieke ervaring. Deze week in de bioscoop!
Thriller, liefdesverhaal, drama… het is moeilijk om ‘Titane’ te definiëren. Het verhaal speelt ook met gender, lichaam en identiteit. Was je opzettelijk op zoek naar verwarring?
Alexia is een moordenares, een kil en weinig sympathiek personage. Ben je niet bang dat de kijker niets voor haar zal voelen?
«Daar ben ik niet op uit. Ik leg ook niet uit waarom ze zo is. Maar de film trekt je wel naar haar toe via haar lichaam. Ze maakt een bijzonder pijnlijke ervaring mee en omdat ze even kwetsbaar blijkt te zijn als iedereen, ontstaat er een gelijkheid tussen haar en de kijker. Ik denk dat je op die manier kunt proberen om haar te ‘vatten’ en te voelen wat zij voelt. Dat hoop ik tenminste. De kijker moet zich wel eerst overgeven aan de film, maar ik denk dat ze dat kunnen. Ik heb ook vertrouwen in de kracht van cinema.»
Waarom weiger je om een tip van de sluier op te lichten wat Alexia’s gewelddadige gedrag betreft?
«We gaan graag uit van het principe dat vrouwen zacht en rond zijn. En als een man gewelddadig is, dan is dat gewoon zo. Waarom? Ik zeg niet dat ik pleit voor geweld, maar waarom denkt iemand die een vrouw aanvalt nooit dat het slachtoffer misschien zal terugslaan? Ik heb de indruk dat we gemakkelijker een uitleg zoeken voor het geweld van vrouwen dan van mannen.»
Hoe heb je de prijsuitreiking in Cannes beleefd? Heb je de verspreking van Spike Lee gehoord, die al meteen verklapte dat ‘Titane’ de Gouden Palm gewonnen had?
«Ik heb het gehoord, ja. Mijn hoofdactrice ook. We keken elkaar aan met een blik van ‘Wablief?’. Maar Vincent Lindon en de rest van het team zeiden ‘Nee, dat heeft hij niet gezegd’… Nochtans was ik zeker dat ik het gehoord had. Maar ik begon plots te twijfelen. Het was één grote chaos, in mijn hoofd en rondom ons. Op een bepaald moment begon ik zelfs te denken dat er een grote fout was gebeurd en dat ik niet eens in die zaal moest zitten. Waanzin!»