BELGODYSSEE. Bij volksrestaurant KOM à la maison krijgt iedereen een warme maaltijd

Nu de energiecrisis, als gevolg van de oorlog in Oekraïne, ook ons treft, merken we dit vooral in onze portemonnee. Eten en drinken, verwarming en huisvesting, allemaal basisvoorzieningen die stilaan onbetaalbaar worden voor velen onder ons. Een inflatie van 14% zorgt ervoor dat een doodgewoon brood niet meer alledaags is. Gelukkig is de solidariteit groot. Lokale projecten over het hele land zetten zich in om mensen in kwetsbare situaties zo veel mogelijk te ondersteunen. KOM à la maison, een participatief en solidair buurtrestaurant in Brussel, is daar één van.

door
Fien Engelen
Leestijd 3 min.

Het is nog maar 9uur. Toch wordt er al hard gewerkt in de keuken van KOM à la maison in Etterbeek. Terwijl het menu van de dag wordt besproken, staat de koffie te pruttelen en worden de gekleurde servetten nauwkeurig geplooid. In dit volksrestaurant staan klanten zelf in de keuken. Van recept tot afwas, iedereen helpt een handje.

Clara is 31jaar, woont in de buurt en kookt al een maand mee. «Je weet vooraf nooit voor wie en met wie je zal koken. Zo creëren we verbintenis tussen de buurtbewoners», zegt ze. «Ik leer hier ook nieuwe recepten die allemaal bereid worden met lokale producten.»

Voedselverspilling voorkomen

KOM à la maison werkt met gezonde en duurzame voeding. Zo staat het restaurant in contact met een boer uit Londerzeel die elke week verse groenten levert. «Om voedselverspilling tegen te gaan, koken we ook met onverkocht voedsel van de lokale biowinkel», voegt Alix Rijckaert toe, een van de verantwoordelijken van het buurtrestaurant.

Een solidaire prijs

Bij KOM à la maison kiezen de klanten zelf de prijs van de maaltijd. «Er zijn mensen die 50cent of 1euro neerleggen voor een hele maaltijd. Anderen geven 15euro. Vanaf 10euro betaal je mee voor het diner van je tafelgenoot. Er heerst solidariteit tussen onze gasten die allemaal aan dezelfde tafel zitten. Vandaar ons motto: ‘samen eten, samen delen’», legt Alix uit.

Meer nood aan voedselhulp

Jef Mottar, gedelegeerd bestuurder van de Belgische Federatie van Voedselbanken, merkt op dat sinds de coronacrisis meer mensen zich aanmelden bij de voedselbanken. Vorig jaar hadden elke maand gemiddeld 177.000mensen nood aan hulp. «We zien een verdere toename van 15,4% midden dit jaar ten opzichte van begin 2022. Dat is een ongeziene stijging van 25.000 tot 30.000mensen per maand», verduidelijkt Jef.

Sinds eind vorig jaar doen steeds meer tweeverdieners een beroep op de voedselbanken. Volgens Jef is dit te wijten aan de toegenomen energie- en voedselprijzen. Gelukkig kunnen ook zij rekenen op hulp. «Onze slogan is ‘solidariteit voeden’. Wij stellen voedseloverschotten ter beschikking die anders verloren zouden gaan. Deze win-winsituatie geldt zowel voor mens als milieu.»

Koken kost geld

Ook KOM à la maison zelf voelt de impact van de energiecrisis. «Zonder gas en elektriciteit kunnen wij niet koken. Daarnaast stegen de voedselprijzen, boter zelfs tot 80%. Dat is moeilijk om op te vangen», zegt Alix. «Maar wij blijven iedereen verwelkomen die het financieel moeilijk heeft. Mensen hebben het al zwaar en krijgen nu een extra klap. Gelukkig kan dankzij ons prijssysteem iedereen genieten van een warme maaltijd.»

Wie ben ik?

Ik ben Fien Engelen (22) (foto links) en kom uit Westerlo in Antwerpen. Ik behaalde een bachelordiploma Journalistiek aan Thomas More Mechelen en volg momenteel de Master Journalistiek aan de Vrije Universiteit Brussel. Het liefst ga ik met mijn camera en micro op pad om daarna met straffe verhalen de montagecel in te duiken.

Samen met mijn Franstalige collega, Clémence Dascotte (rechts), vorm ik duo 5 van de Belgodyssee-reportagewedstrijd 2022.

Aanpak?

‘Solidariteit’, ‘lokaal’ en ‘crisis’, dat zijn de drie woorden die de laatste twee weken mijn zoekgeschiedenis overheersten.

Na een geslaagde pitch en een hilarische zoektocht naar de uitgang van de VRT-gebouwen doken we vol goesting het werkveld in. Waar anders dan in het buurtrestaurant KOM à la maison konden we getuigen zijn van ‘lokale solidariteit in tijden van crisis’, het onderwerp van onze reportage? We zagen gastvrijheid en behulpzaamheid van vrijwilligers en klanten, maar ook verdriet en schaamte van diezelfde mensen. Clémence en ik waren de gelukkigen die dit alles mochten registreren.

Eén ding is ons duidelijk geworden: een mens is méér dan een individu, vooral in tijden van crisis