SOUNDCHECK. Chantal Acda kwam in de eerste lockdown zichzelf tegen: «Ik werd overvallen door een existentiële eenzaamheid»
Niemand klinkt zoals Chantal Acda, geboren in het Nederlandse Helmond maar al jaren vast residerend in uiterst vruchtbare Belgische potgrond. Ze speelt en zingt o.a. bij Isbells, maar volgt solo een eigenzinnig en volstrekt uniek parcours dat haar ook internationaal respect en bewondering oplevert.
Dag Chantal. Je kreeg in het verleden al productionele hulp van grote namen als Nils Frahm, Peter Broderick of Phil Brown, maar deze keer heb je de klus samen met je partner en drummer Eric Thielemans geklaard. Kan ik daar een steeds groeiend zelfvertrouwen uit afleiden?
Chantal Acda: «Mijn zelfvertrouwen groeit met de jaren, maar vraagtekens blijven er altijd. Oorspronkelijk wilde ik dit alleen doen. Een stem en een gitaar, meer niet. De eerste songs werden geschreven in de schemerzone naar de eerste lockdown toe, meer dan een jaar geleden. Plots ging alles dicht. Ook al kon ik nog wel af en toe wandelen met vrienden, ik werd overvallen door een existentiële eenzaamheid. Dat leidde tot het confronterende besef dat het voor mij zeer moeilijk is om een diepe connectie te hebben met mensen buiten de muziek om. Ik kan me wel staande houden tussen mensen, maar het diepere contact lukt niet. Doordat optreden en samen musiceren plots wegvielen, was ik wel op mezelf aangewezen en dan denk je veel en lang na over je plaats in de wereld of omgeving.»
Na confrontatie komt er vaak verzoening en aanvaarding wat tot nieuwe inzichten kan leiden.
«Ik kwam tot het besef dat ik bij eerdere platen steeds hoopte dat ik ergens kon inpassen. Dat ik ergens zou bij horen, stilistisch of wat dan ook. Maar wanneer ik opneem, ben ik eerder stuurloos en volg ik het liefst mijn instinct. Ergens inpassen is dan een utopie want de ideeën over hoe iets zou moeten klinken, zijn er dan nog niet. Vandaar dat ik het eerst alleen probeerde om zo een duidelijk referentiekader neer te zetten.»
IJdele hoop, niet?
(lachend) «Inderdaad. Ik besloot dan maar om muzikanten uit te zoeken waarmee ik me verbonden voel en om me eens goed te amuseren. Zeer bevrijdend, maar verre van gemakkelijk wegens mijn chaotische ziel. Maar ‘connectie' was het sleutelwoord en daar heb ik me aan gehouden.»
Toch even naar die indrukwekkende gastenlijst. Je treft er muzikanten aan uit Sigur Ros, Björk of de entourage van Tom Waits en Marc Ribot. Verder o.a. Alan Gevaert (dEUS, Trixie Whitley) op bas, Mimi Parker en Alan Sparhawk van indieband Low en heel wat extra stemmen die eerder al te horen waren op haar ‘Puwawau'-album (2019), waarin ze de verbindende kracht van de stem onderzocht. En zeker tot de verbeelding sprekend is de bijdrage van de Amerikaanse topgitarist Bill Frisell, met wie ze het podium deelde op Jazz Middelheim in 2018. Zijn dankwoord zegt genoeg: ‘I was so happy when my friend Chantal invited me to play on this beautiful album. Music never let's us down. Music is true. Music is like magic. I'm here and you are there, but we are connected…'
Mooie woorden van een legende die naar verluidt het Apple-computerprogramma Garageband geleerd heeft om je van dienst te zijn. Klopt dat?
«Ik wilde hem echt op deze plaat. Had ik het helemaal alleen gedaan dan had ik enkel met hem samengewerkt. Maar Bill is een ramp met computers of sociale media. Ik moet hem bellen of berichten achterlaten, zijn pc doet hij zo goed als niet open. Maar ik kon niet naar Amerika reizen. Hoe kreeg ik hem dan op die digitale snelweg? Op een gegeven moment zei hij: ‘Ik denk dat ik nog een rode knop aan mijn gsm heb.' (lachend) Dat werd het dus niet, maar hij liet me weten dat hij zichzelf twee weken de tijd gaf om Garageband onder de knie te krijgen zodat we bestanden konden uitwisselen. Wat hem dus gelukt is.»
Dirk Fryns
‘Saturday Moon' is uit op Glitterhouse/NEWS – alle info, ook voor latere concerten, op www.chantalacda.com