Tom Hanks: "Dit is in de eerste plaats een verhaal over connectie. Mijn personage beseft dat het zijn belangrijkste taak is om mensen samen te brengen. Hij nodigt ze uit om samen naar het nieuws van de wereld te luisteren. Hij biedt hen de mogelijkheid om op de hoogte te blijven van wat er gebeurt in hun gemeenschap, in hun land en zelfs daarbuiten."

Wat bereikt hij op die manier, denk je?

"Hij maakt zijn luisteraars duidelijk dat ze veel meer gemeen hebben met anderen dan ze zelf denken. De uitbraak van ziektes, de opkomst van nieuwe technologieën, de gevolgen van oorlog, dat is universeel. Maar hij vertelt bijvoorbeeld ook dat er nu een professioneel baseballteam is in Cincinnati. Via al die artikels uit kranten uit de hele wereld vertelt hij een verhaal over wat het betekent om mens te zijn."

Vind je wat hij doet journalistiek of entertainment?

"Het is beide. Hij maakt er zeker een show van. Dat is ook belangrijk, want zo kan je mensen samenbrengen en boeien. Maar omdat hij die show bouwt rond nieuws en feiten - soms goed, soms slecht - brengt hij zijn publiek ook iets bij. En dat is iets waar we als mens per definitie behoefte aan hebben. We willen allemaal horen wat anderen beleefd hebben."

Je tegenspeler, de Duitse Helena Zengel, was amper 11 toen jullie samenwerkten. Hoe was die ervaring?

"Laat me het zo stellen: zonder Helena zou deze film niet bestaan. Het voelde niet eens aan dat we samen werkten. We brachten elk moment met elkaar door, we praatten over alle mogelijke onderwerpen, en nu en dan onderbraken we onze gesprekken om een scène te draaien. Eigenlijk toont de film een deel van ons leven. Soms rijden we te paard, soms zitten we rond een kampvuur, soms ligt zij te slapen en ben ik wakker. We hadden nooit het gevoel dat we acteerden. Ik ben nu 64 en ik probeer altijd iets te leren van mijn collega's. En toen ik Helena bezig zag, dacht ik: ‘Ik wou dat ik zo natuurlijk kon zijn'."

Ruben Nollet