Linde Merckpoel reageert op kritiek rond "lastige" zwangerschap: "Mag ik me alstublieft droevig voelen?"
Linde Merckpoel is vijf maanden zwanger van haar eerste kindje, een dochtertje. De 35-jarige radiopresentatrice kijkt uit naar de geboorte van haar baby, maar de typische roze wolk ervaart zij momenteel als een donderwolk. “Ja, de baby is gepland en uiteraard verlangen Jef en ik naar dat kindje, maar op dit moment overheerst het gevoel dat ik vooral veel moet afstaan. ‘Je krijgt er veel voor terug', verzekert iedereen, maar ik kan me daar nog niets bij voorstellen. Het klinkt erg, maar ik ben echt in de rouw geweest over wat ik mogelijk allemaal zal moeten opgeven. Ik voel me vooral een drager, eigenlijk. Een recipiënt. Als ik in de spiegel kijk, herken ik mezelf niet”, vertelde ze eerder deze week in De Standaard.
Ook met het feit dat ze de laatste tijd veel is bijgekomen, heeft ze het moeilijk. “Ik schaam me er wel een beetje voor dat ik daar zo mee inzit, maar eigenlijk vind ik het echt niet leuk dat mijn lijf niet meer van mij is, maar van dat kleine parasietje erin. (lacht) Sinds kort beweegt de baby. Je hebt van die mutti's die dat een magisch moment vinden, maar voor mij was het superscary - net een scène uit ‘The Gremlins'”, klonk het.
Geweldig fake wuft van een roze wolk
Het interview lokte heel wat reacties uit. Sommige mensen noemden haar een verwend nest en vonden haar uitspraken respectloos naar mensen die niet zwanger kunnen worden. Op Instagram reageert ze nu op die kritiek. “Toegegeven, ik ben er een beetje van geschrokken, maar ik vind het toch belangrijk om te vertellen hoe ik deze maanden beleef, geen spijt dus. Enerzijds omdat er een geweldig fake wuft van een roze wolk hangt rond zo'n zwangerschap. Anderzijds zie/lees/hoor ik hoeveel vrouwen we?l herkennen wat ik vertel. Het doet mij veel deugd om te horen dat ik hier niet alleen in sta. Want zwanger zijn voelt voor mij e?cht niet als rozig cadeautje dat in mijn schoot is geworpen. Don't get me wrong! Ik ben intens dankbaar dat het mij ma?g overkomen en ik verlang ernaar om mijn dochter te leren kennen in december. Ik hoop dat ze net zo gulzig in het leven mag staan als haar beide ouders, haar kleertjes liggen netjes opgeplooid, klaar in de kast”.
Radeloos en droevig
“Maar ik heb ook al serieus gevloekt, gehuild en gepanikeerd de laatste tijd. Er komt namelijk iets gigantisch op mij af wat ik niet kan inschatten, iets wat mij schrik aanjaagt en wat heel mijn leven-zoals-ik-het-kende finaal overhoop gaat halen. Mensen kijken meewarig naar mij als ik het heb over mijn toekomstdromen, verre reizen en professionele ambities. (Iets waar een jonge vrouw in deze moderne wereld toch evenveel recht op heeft als elke man of vergis ik mij?) En dan denk ik: ‘shit, wat overkomt mij hier?' Ja, ik heb hiervoor gekozen. Maar dat wil niet zeggen dat ik weet hoe ik dit ga aanpakken. Het maakt mij dezer dagen vaak radeloos, onzeker, eenzaam en droevig. Voeg daar dan nog een leuke geut hormonen aan toe en je hebt het volledige plaatje: geen roze wolk te zien en je voelt je al een mislukte moeder nog vóór je het effectief bént", klinkt het.
Bespreekbaar houden
Ze benadrukt dat ook de minder fijne kanten van zwanger zijn besproken moeten kunnen worden. “Het leven is meer dan zwart of wit. Je kan dankbaar zijn maar tegelijk verdrietig en in paniek. Je kan zélf verdriet hebben mét respect voor het verdriet van iemand anders. Laten we vooral open blijven praten en ons niet laten afschrikken door taboes en andermans oordeel over ‘hoe jij je zou moeten voelen als zwangere vrouw”, besluit ze.