SOUNDCHECK. Barns Courtney recht met ‘404' zijn rug na een donkere periode: "Ik leefde in armoede"

Op ‘404' klinkt je veel gelukkiger dan op je eerste plaat ‘The Attractions of Youth', waar een mix van blues en americana op te vinden is. Vanwaar de ommekeer?

Barns Courtney: "Ik was behoorlijk depressief toen ik de songs voor mijn eerste album schreef. Drie jaar lang worstelde ik met mijn muziek en wou er niemand met mij in zee gaan. Ik was dan ook bang dat ik zou eindigen met een flutbaantje in een computerwinkel. Die gevoelens hadden zeker een invloed op de nummers die ik schreef voor 'The Attractions of Youth'. Maar tegenwoordig mag ik voor mijn job interviews geven terwijl ik in regenboogkleurige zetels zit (Rock Werchter had een blitse zetel voorzien voor het interview, nvdr), krijg ik gratis eten voorgeschoteld en mag ik zoveel muziek maken als ik wil. Ik wou opnieuw een waarheidsgetrouw album maken en laten zien waar ik nu sta in mijn leven, vandaar dat '404' een stuk vrolijker klinkt."

Het is een behoorlijk risico om van sound te veranderen.

"God, ik ben echt doodsbang. Het is absoluut een risico. Ik ben mijn fans enorm dankbaar, want dankzij hen heb ik dit punt in mijn leven bereikt. Mijn fans tot nu toe waren bluesliefhebbers, dus ik hoop dat ze '404' ook kunnen smaken."

"Voor deze plaat had een vriend wat beats op een rijtje gezet, die erg overeen kwamen met de stijl van 'The Attractions of Youth', maar het voelde niet meer oprecht aan. Ik moest het dus wel over een andere boeg gooien, ook al is het een groot risico. Het moest gewoon zo zijn."

Welke boodschap wil je met '404' overbrengen?

"Mijn plaat gaat over nostalgie en de beproevingen die je moet doorstaan als je het volwassen leven binnenstapt. We gaan allemaal op zoek naar emoties en ervaringen die niet meer bestaan. Die gevoelens kon ik niet uiten op mijn debuutalbum. Terwijl ik daaraan werkte, was ik arm, gedesillusioneerd en al drie jaar werkloos."

Hoe kwam dat?

"Vanaf mijn 14de speelde ik al in bands en had ik maar een doel: muzikant worden. Op mijn 19de tekende ik mijn eerste platencontract en trok ik het huis uit. Met mijn band Dive Bella Dive mochten we naar Los Angeles gaan om een album op te nemen en ik leefde er als een echte rockster. Het was heel erg intens. Maar na een tijdje zat de productie van onze plaat in het slop. Onze producer, RedOne (werkte eerder al samen met Lady Gaga, nvdr), stuurde de mixes maar niet door. Je moet weten dat wij ondertussen echt niks te doen hadden. We feestten, gebruikten drugs en dronken behoorlijk wat alcohol. Dat was het. In het begin was dat natuurlijk heel leuk, maar het voelde na een tijdje erg cynisch aan. Als band groeiden we niet meer. Uiteindelijk, toen ik 22 was, haalde de platenfirma de stekker uit ons album. Ik had niks meer, zelfs niet de rechten op mijn muziek. Ik kon ook nergens aan de slag, want ik had geen diploma's en geen werkervaring. Ik kon ofwel teruggaan naar mijn moeder in Seattle of het harde leven van Londen ervaren. Ik koos voor het laatste."

Bleef er nog iets over van dat rocksterrenleven in Londen?

"Nee, ik was dakloos en moest het zien te redden met 5 pond (5,5 euro) per dag. In die periode heb ik de code van armoede gekraakt en had ik het gevoel dat ik het armoedespel aan het winnen was. Zo ontdekte ik dat de combinatie van sardienen, boerenkool en bruin brood extreem voedzaam is. Een blikje sardienen is trouwens spotgoedkoop. Dus dat at ik drie keer per dag, een jaar lang. Mijn huid zag er fantastisch uit, maar het was wel echt deprimerend." (lacht)

Hoe ben je terug rechtgekrabbeld?

"Ik had net een baantje in een computerwinkel geregeld toen een vriend een nummer van mij liet horen aan iedereen die het maar wou horen. Op een dag belde hij mij op: 'Barns, je gaat het niet geloven, maar iedereen in de muziekindustrie kent je song.' Uiteindelijk belandde 'Fire' op de soundtrack van 'Burnt', een film met acteur Bradley Cooper en kreeg ik heel wat platencontracten onder mijn neus geschoven."

Van drie keer per dag sardienen eten naar iedereen die met je wou samenwerken. Hoe voelde dat?

"Tijdens een vergadering met het recordlabel had ik in de ene hand een pen en in de andere een fles champagne, maar ik zei geen woord. Ik was nog nooit zo stil geweest. Het was gewoon zó moeilijk. Drie jaar lang had ik in LA gewacht op de release van mijn plaat, en die was een stille dood gestorven. Waarom ging het nu anders zijn?"

"Ik was helemaal verdoofd en depressief. Het voelde alsof ik op een operatietafel lag, wakker zou worden en me dan zou realiseren dat het alleen maar een droom was geweest."

Je was dan nog steeds erg onzeker?

"Ik zat er emotioneel onderdoor. Toen de nummers 'Fire' en 'Glitter & Gold' het goed begonnen te doen op Spotify, nam ik elke dag foto's van de streamingcijfers. Ik was zo bang dat het allemaal zou verdwijnen en dat ik er geen bewijs van zou hebben. Ik was echt paranoïde."

Hoe kijk je terug op die periode?

"Ik ben er enorm dankbaar voor, eigenlijk. Mijn eerste album zou ik zonder mijn depressie nooit geschreven hebben. Daarom maakte ik me voor '404' ook wat zorgen, want hoe kon ik, zonder die zware depressie, iets schrijven waarmee ik mensen kon raken? Maar in retrospect is het echt het beste wat me ooit is overkomen."

Je bent nu wel opnieuw gelukkig met hetgeen dat je doet?

"Ik heb echt de tijd van mijn leven, ja. Het is nog steeds een beetje eng, hoor. Ik zit nog niet op het punt dat ik winst maak met mijn optredens, ik maak zelfs nog steeds verlies, eerlijk gezegd. Echt relaxen zit er voor mij dus nog niet in. Maar dat moment komt er zeker en vast wel."

Aangezien jouw muzikale carrière niet van een leien dakje liep: heb je advies voor aspirant-muzikanten?

"Je moet alles willen geven, want de sector is enorm competitief. Het is niet omdat je talent hebt dat je een ster bent. Om je doel te behalen moet je bereid zijn om er uren hard voor te werken en positief in het leven staan. Zonder passie geraak je er sowieso niet. Alsnog moet je vaak genoeg met de dobbelsteen willen gooien en uiteindelijk zal er wel een moment komen dat je het spel wint."

Silke Vandenbroeck

'404' is uit bij Universal Music.