MOVIES. Verjongen met actrice Juliette Binoche: "We zijn allemaal bang om oud te worden"
Wat trok je aan in het verhaal van Claire, een lerares literatuur die een avatar creëert waarmee ze zich jonger voordoet dan ze is?
Juliette Binoche: «Het gevoel van verlatenheid dat ze ervaart. Ze wordt gedumpt door haar man en misprezen door haar nieuwe, veel jongere minnaar. Dat uitgangspunt intrigeerde me. Alles waarmee ze zich tot nu toe definieerde vervliegt: haar jeugdigheid, haar verleidingskracht... Het is zo erg dat ze een nieuwe identiteit creëert om iets van haar waardigheid terug te vinden. Voor Claire is de uitdaging om die verlatingsangst te benoemen, in plaats van achter haar jeugd aan te blijven hollen.»
De Franse cinema serveert meestal het tegenovergestelde cliché: dat van de jonge vrouw met een oudere man...
«Misschien, maar we hebben nu Macron, toch! (lacht) Molière had het er in zijn tijd al over: de macht berust bij de mannen. We zijn opgevoed met dit stereotype en de producenten reproduceren het. En, raad eens... het zijn allemaal mannen!»
Hoe hebt je het onderscheid gemaakt tussen de twee facetten van dit personage?
«Ze hebben elk een ander geloofssysteem. Claire gelooft niet dat iemand van haar kan houden, vanwege haar leeftijd. Maar in de huid van haar avatar, Clara, gelooft ze er wel in. Zo heb je twee verschillende personages, want de buitenkant weerspiegelt het innerlijke.»
Is beroemdheid ook niet een soort avatar?
«In zekere zin wel. Actrices hebben een heel specifieke manier om zich te presenteren. Het is een rol op zich. Toen ik als kind prinsessenjurken aantrok bij vriendinnetjes, beeldde ik me in dat ik iemand anders werd. Ik vond het leuk om in een sprookjeswereld te duiken. Het beroemd zijn put ook uit die fantasie. We weten heel goed dat het een spel is. Maar in mijn keuken, met mijn kinderen, speel ik ook een rol. Ik ben niet als moeder geboren, ik ben het geworden. Het belangrijkste is dat je oprecht bent.»
Ben jij bang om oud te worden?
«Voor mijn werk moet ik me volledig aan de camera overgeven. Als ik bang ben om oud te worden, dan moet ik er toch op zijn minst plezier uit halen. Het is zeker niet makkelijk, maar het is de uitdaging die het leven ons aanreikt. En eerlijk gezegd, ik heb helemaal geen zin om weer twintig te zijn.»
Hoe verliepen de opnames met François Civil, die de jonge man speelt op wie je personage haar zinnen zet?
«Het vreemde is dat hij acht jaar geleden in een andere film mijn zoon speelde. (lacht) Hij raakte er helemaal van in paniek, terwijl ik er grapjes over maakte. Ik zei 'm dat hij een flinke kerel was geworden, dat het een mooie promotie was om na de rol van de zoon nu die van de minnaar te spelen.» (lacht)
Het lijkt alsof je rollen de laatste jaren avontuurlijker worden.
«Absoluut, en ik denk dat mijn leeftijd mij nu net toelaat om dat te doen. Ik geef minder om wat mensen van me denken en voel me daardoor vrijer. Er is ook de urgentie om zoveel mogelijk dingen uit te drukken, vóór het te laat is. En ik heb enorm veel geluk dat ik kan kiezen wat ik wil doen. Niet alle acteurs kunnen dat. Ik zou veel banger zijn als ik die vrijheid niet had.»
Alles gaat prima, dus?
«Voor mij wel. (lacht) Maar, even serieus, ik ben minder optimistisch als ik om me heen kijk. De wereld verandert en dat is oké, maar de opwarming van de aarde is een drama dat ons boven het hoofd hangt en ik probeer het in interviews altijd aan te kaarten. Onze regeringen zijn te star. Hun topontmoetingen brengen geen enkele verandering. Ik denk dat nu een goed moment is om fel te zijn. Niet over twintig jaar.»
Hoe kijkt je tegen de nieuwe technologieën aan?
«Het hangt ervan af hoe we ze gebruiken. Ze zijn niet goed of slecht, alleen maar een medium. Ik gebruik bijvoorbeeld Instagram.»
En Tinder?
(Barst in lachen uit) «Eh, in die situatie ben ik nog nooit geweest! Maar ik luister naar de verhalen om me heen, en er zijn er veel met een goede afloop.»
Heb je er ooit aan gedacht om een nepprofiel te maken, om te zien hoe het voelt om niet Juliette Binoche te zijn?
«Kijk, in mijn films ben ik nooit mezelf, dus eerlijk gezegd ... (lacht) heb ik echt geen andere vluchtroute nodig.»
Stanislas Ide