Lily Allen: "Pop moet een commentaar op onze maatschappij zijn"

Lily Allen is terug. Vier jaar heeft het ze nodig gehad om haar nieuw album, ‘No Shame', in te blikken en in die tijd is er heel wat veranderd. Oogkleppen vielen af, tranen vloeiden rijkelijk en levenslessen werden geleerd. Gelukkig heeft ze haar ongefilterde mening behouden.
door
Xavier
Leestijd 5 min.

Het is een duidelijk ontspannen Lily Allen die ons te woord staat. Met een hip, maar casual trainingspak rond de schouders en heupen vlijt ze zich uitgeslapen in een hotelzetel. De erwt onder de matras van de Britse popmuziek is op haar gemak, met alles wat bij haar job komt kijken, maar ook met zichzelf. Een woelige persoonlijke periode heeft rust en overzicht gebracht.

Lily Allen: "Vroeger gebruikte ik humor en ironie als een afweermiddel. Dat was toen een correcte weerspiegeling van mijn persoonlijkheid, maar naarmate ik ouder werd, werkte die tactiek niet meer. Nu kijk ik naar mezelf en ben ik compleet eerlijk."

Waar heb je het meest mee geworsteld?

"Na ‘Sheezus' (haar vorige album, red.) had ik een identiteitscrisis. Mijn huwelijk viel uit elkaar, maar tegelijkertijd zat ik nog steeds op de popstercarrousel. Ik werd triest van al die rode lopers en paparazzi. Tot ik op een dag mijn nieuwe manager aan de lijn had. Hij stippelde een duidelijk plan uit. ‘Hou je van muziek maken? Ga dan muziek maken. Zit je niet graag bij haar en make-up? Dan gaan we niet naar events wanneer dat niet nodig is.' Hij zorgde ervoor dat het enkel ging om wat ik wilde doen en hoe ik dat wilde uitvoeren."

"Uiteindelijk was geen enkel onderwerp op dit album gemakkelijk, maar dat was een bewuste keuze. Ik wilde mezelf pushen en iets doen dat ik nog nooit had gedaan. Ik moest aan mezelf bewijzen dat het nuttig was om deze nummers te schrijven."

Had je ‘No Shame' in het begin van je carrière, twaalf jaar geleden, kunnen maken?

"Absoluut niet. De ervaring die ik onderweg opdeed, heeft me veranderd. Het enorme succes van in het begin en de daaropvolgende mindere cijfers van ‘Sheezus' hebben me echt wakker geschud. Ik besefte dat alle mensen rond mij niet met Lily Allen wilden samenwerken, maar met iemand succesvol. (lacht) Het geld, de roem, dat was belangrijk. Het was een harde les om te leren, maar je trekt er je conclusies uit en gaat verder."

Heb je nu meer controle over je imago?

"Niemand heeft me ooit opgelegd hoe ik me moest kleden of gedragen, maar als meisje verkoop je muziek op een andere manier. Je verkoopt seks. Ik heb het altijd al intigrerend gevonden waarom zo weinig vrouwen lof krijgen voor wat ze doen als producers of songschrijvers. Dat is omdat als ze iets goed maken, ze meteen op een promotour gestuurd worden. Terwijl mannen opnieuw de studio ingaan en verder mogen werken." (lacht)

Je laat je ontevredenheid ook vaak horen op Twitter. Daar ben je veel meer uitgesproken dan veel collega-popsterren.

"Als ik zou willen zijn zoals iemand anders, dan zou ik me waarschijnlijk niet zo vaak daarover uitlaten, maar tegelijkertijd maken we een heel interessante periode mee. Toen ik opgroeide, luisterde ik naar soul en blues, want dat was emotie. Ik weet niet waar dat nu naartoe is. Het lijkt alsof die zaken niet meer bestaan."

"Het is nog maar een recent concept dat mensen die in de spotlight staan, hun mening niet uiten. John Lennon, The Rolling Stones, The Clash, Banksy, Andy Warhol. Ze waren allemaal heel geëngageerd. Pop zou een commentaar op onze samenleving moeten zijn. Maar het lijkt alsof er een slagveld is ontstaan dat ingenomen wordt door de luidste stem. Mediabaronnen en techbedrijven weten dat beroemdheden misschien nog de enige mensen zijn die vertrouwd worden. Daarom proberen ze die te kleineren, hun kracht af te nemen en ze monddood te maken door ze als dom af te schilderen als ze hun mond open doen. Niet verwonderlijk dat mensen me dan vragen waarom ik zoveel deel op Twitter."

Je weet dat je je dan ook aan heel wat venijnige reacties kan verwachten.

"Misschien zou ik af en toe wat stiller moeten zijn, maar wat win ik daarbij? Ik word misschien gevraagd voor grotere televisieshows en krijg meer handtassen toegestuurd. Maar ging ik de business in om geld te verdienen? Nee, ik wilde muziek maken en deelnemen aan het debat over mijn generatie. Dat is niet moedig, dat is gewoon zeggen dat je niet veel geeft om geld." (lacht)

Je bent er ook niet van overtuigd dat bewegingen zoals Times Up en Metoo veel zullen veranderen.

«Nee, want sinds het ontstaan van die bewegingen is er, buiten Bill Cosby en Harvey Weinstein, niemand gearresteerd en is gerechtigheid nog nergens geschied. Mensen hebben hun ervaringen gedeeld en niemand reageerde erop. Dat maakt me bang. Als je je waarheid deelt en niemand valideert die, dan voel je je waardeloos. Dat is heel gevaarlijk.»

"Ik weet dat mediabedrijven kijken naar de social mediaprofielen en dan vooral Instagram en Facebook. We hebben een punt bereikt waarop platenmaatschappijen investeren in modellen en ze popsongs geven. Toen Myspace opkwam, zag je het tegenovergestelde gebeuren. Adele, Florence and The Machine , Amy Winehouse en ik deden het daar goed, ook al zijn we geen traditionele Instagram-modellen. We gebruikten gewoon allemaal onze eigen stem om ons uit te drukken en ik heb het gevoel dat dat verloren gaat."

Hoe hoop je daar zelf iets aan te kunnen veranderen?

"Het enige waar ik controle over heb, is wat ik uitbreng. Zowel muzikaal als de manier waarop ik mijn mening verwoord. Dat is ook een van de redenen waarom ik op dit album eerlijk en oprecht wilde zijn. Want ik denk dat er op cultureel, politiek en sociaal vlak in het Verenigd Koninkrijk nog veel werk te doen is. Maar wie weet wat er zal gebeuren? Daar ben ik alleszins niet slim genoeg voor." (lacht)

Xavier Vuylsteke de Laps

'No shame' is uit bij Warner. Lily Allen speelt op 05/08 op het Ronquières Festival in Brain-le-Comte.