Margot Robbie speelt de meest gehate schaatsster van Amerika in 'I, Tonya'
De film wordt deels verteld door Tonya zelf.
Margot Robbie: "Het idee voor de film is ontstaan nadat scenarist Steven Rodgers op een avond een tv-programma zag over de affaire. Hij vroeg zich meteen af waarom niemand dat verhaal al verfilmd had. Hij is erin geslaagd Tonya op te sporen en zij ging akkoord om haar versie van de feiten te vertellen. Maar er ontbraken bepaalde elementen, want ze praat niet graag over haar ex-man Jeff. Dus ging hij ook Jeff een paar keer interviewen. De twee spraken elkaar compleet tegen. Steven besefte meteen dat dat de beste manier was om het verhaal te vertellen: de twee standpunten tegenover elkaar zetten en het publiek laten beslissen."
Heb jij Tonya Harding ook ontmoet?
"Ze was niet op de set, maar net voor de start van de opnames zijn de regisseur en ik haar gaan opzoeken in Portland. Uit respect. Ze kreeg de film ook als eerste te zien."
In de media werd Tonya als de duivel afgeschilderd. Heb je het gevoel dat je haar ‘verlost' hebt?
"Absoluut. Maar de media hebben ook Nancy (Kerrigan, haar rivale) niet gespaard. Zij werd afgeschilderd als een perfecte prinses, terwijl ze uit hetzelfde milieu als Tonya kwam en ook obstakels heeft moeten overwinnen in haar leven. Ik weiger te geloven dat Tonya een monster is. Dus ja, in zekere zin heb ik het gevoel dat ik haar recht doe. De film laat haar aan het woord en toont een kant van haar die de mensen destijds niet te zien kregen."
Denk je dat ze bekend wou worden om geliefd te zijn?
"Ik heb al het beeldmateriaal bekeken dat ik over haar kon vinden. In het begin, toen ze in de aandacht begon te staan en nog niet besefte dat die negatief was, ziet ze er gelukkig uit. Ze zwaait naar de camera en bedankt mensen voor hun steun. Daarna kreeg ze de hele wereld over zich heen. Daar heeft ze veel van afgezien. Maar in het begin was het ongetwijfeld een vorm van liefde. Vooral toen ze een drievoudige axel lukte, voelde ze zich eindelijk gewaardeerd in het kunstschaatsen. Een wereld die tot dan toe niets van haar moest weten."
Kan je een drievoudige axel vergelijken met een Oscarnominatie?
"Als je veel tijd en energie investeert in een project is het altijd leuk om erkenning te krijgen. Maar of mensen de film nu leuk vinden of niet, is niet zo belangrijk. Zolang ze maar begrijpen wat we proberen te doen. Als die Oscarnominatie betekent dat meer mensen de film gaan bekijken, des te beter!"
De make-up, kapsels en outfits zijn een regelrechte ode aan de jaren 90.
"Ja, de ontwerpers hebben zich kostelijk geamuseerd. Iedereen kent die kostuums. Je moet YouTube maar openen om ze te vinden. We wilden dus zo waarheidsgetrouw mogelijk zijn, inclusief de choreografieën op het ijs."
Hoe heb je je voorbereid op die schaatsscènes?
"Ik heb alles gedaan (lacht). Ik heb vier maanden getraind, vijf dagen per week en vier uur per dag. De meeste beelden die je ziet, ben ik. Behalve als het er écht ongelofelijk uitziet (lacht)."
De film gaat ook over arm Amerika en hoe de wereld je ziet in functie van je sociale milieu.
"Absoluut. Soms bekeek ik video's van Tonya die schaatst, met een commentator die zegt: ‘Dit is een meisje dat onder een slecht gesternte geboren is, ze heeft nog niet veel geluk gehad.' Gek werd ik daarvan! Zulke details zouden niet belangrijk mogen zijn. Ze probeerde gewoon zo goed mogelijk haar job te doen. Ik vond die stereotypen heel oneerlijk en je voelt haar frustratie in heel wat interviews. Tonya paste niet in die wereld en ze werd compleet buitengesloten. Maar ze boezemt me veel veerkracht in. Het leven mepte haar ko, maar ze kroop telkens weer recht."
De film is een combinatie van komedie, drama en biopic. Wat wil je dat de mensen onthouden?
"Dat iedereen zijn eigen versie van de waarheid heeft. Het is ook een commentaar op onze fascinatie voor schandalen. Ongeacht wat de media ons voorschotelen, we aanvaarden het zonder vragen te stellen. We willen kant-en-klare antwoorden, verteren die en gaan verder. Ik ook. Misschien dat we de volgende keer eens nadenken, in plaats van meteen te oordelen."
Elli Mastorou