Pendelaar June Van den Bossche: "Ik ben een dierenfluisteraar"

ZICHT

Ik ben iemand die heel bewust de kleine maniertjes van mensen observeert omdat je daar veel informatie uit kunt halen over een persoon. Dat observatievermogen helpt mij ook bij mijn opleiding tot psychologe. In het revalidatiecentrum kom je soms patiënten tegen die zich verbaal moeilijker kunnen uitdrukken, dus moet je extra letten op hun lichaamstaal.

GEHOOR

Elke avond luister ik in bed naar een informatieve podcast over wetenschap. Het probleem is dat ik bijna altijd in slaap val voor ik iets heb kunnen bijleren. (lacht) Daarom luister ik ook actief tijdens terwijl ik me klaarmaak in de badkamer. Vooral ‘Philosophize This!' beluister ik met veel aandacht. Daarin leer je hoe filosofen door de tijd heen hebben nagedacht over de mensheid.

SPRAAK/SMAAK

Mijn oma zegt altijd dat ik veel te snel spreek. Dat komt omdat mijn gedachten ook zo snel gaan. Maar binnenkort begin ik aan een stage als psycholoog dus denk ik erover na om extra spraaklessen te volgen bij de logopedist. Ik wil trager leren praten en beter leren articuleren, zodat patiënten mij zeker kunnen verstaan.

REUK

In de auto die ik van mijn grootvader had geërfd, hing een heel herkenbare geur die mij bij het instappen telkens aan hem deed denken. Er lag ook een brilletje in van hem dat ik er nooit heb uitgehaald. Toen ik de auto onlangs te koop had gesteld, ben ik er eerst nog een paar keer gaan inzitten. Het was alsof ik afstand nam van mijn grootvader, dus wilde ik afscheid nemen van ‘het bolletje'.

TAST

Ik ben een vreselijke prutser. Dat komt door mijn nerveuze aard. Als kind stak ik overal mijn vingers in, dus heeft mijn mama vaak haar hart moeten vasthouden. Ook al probeer ik erop te letten om niet te prutsen, ik kan mij niet bedwingen om constant de velletjes van mijn vingertoppen eraf te trekken. Al jaren probeer ik mijn nagels te laten groeien, maar helaas: ik bijt ze eraf zonder het te beseffen.

ZESDE ZINTUIG

Ik ben een dierenfluisteraar. Al van kinds af aan heb ik een rustgevend effect op onze huisdieren: ze laten zich pakken en gedragen zich als een baby in mijn armen. Vroeger heb ik eens een haan gered van een hond die hem achtervolgde op straat. Ik was de enige die de haan op mijn schoot kon nemen en mocht aaien. Andere mensen viel hij aan. (lacht)

Tekst en foto Charlotte De Cort