'Good Time', een hypnotische krimi met Robert Pattinson

Een interview afnemen met Ben & Josh Safdie is een beetje als kijken naar een van hun films. Fel en oprecht, maar het gaat alle richtingen uit. En ook al begrijp je niet alles, het is wel de moeite waard. Ze zijn nog geen 35, maar de twee Amerikaanse broers zaten in mei wel al in de Officiële Selectie van Cannes met ‘Good Time', een hypnotische krimi op maat van Robert Pattinson. Of wanneer een superster in een indiefilm speelt…
door
Liesbeth
Leestijd 3 min.

Jullie hebben veel werk gestoken in het verleden van de personages. Van hun geboorte tot het begin van de film. Waarom?

Josh Safdie: "We hebben inderdaad eerst de biografie van de personages geschreven, voor we aan het scenario begonnen. Het voordeel is dat we de personages zo perfect kenden. Onze vorige film, 'Mad Love in New York' (aka ‘Heaven Knows What') was geïnspireerd op het leven van de hoofdrolspeelster. Dat konden we niet doen met Robert Pattinson, dus we hebben alles uitgevonden."

Hoe zijn jullie bij Robert Pattinson terechtgekomen?

Josh: "Hij heeft ons zelf gecontacteerd. Toen hij ‘Mad Love in New York' had gezien, belde hij. ‘Ik weet niet wat jullie volgende film wordt, maar ik wil meespelen!'"

Jullie hebben de rol dus voor hem geschreven?

Josh: "Ja. We wilden een heleboel obsessies verkennen, vooral in verband met zijn bekendheid: het gevoel in de val te zitten, permanent vermomd te zijn… En hij heeft een maniakale energie, die nog geen enkele regisseur verkend heeft. Meestal zie je hem in stijvere rollen. Hij heeft heel veel tijd geïnvesteerd in deze film. Ik stuurde hem de biografie van zijn personage naarmate die evolueerde en hij antwoordde altijd met een heleboel vragen. Op het randje van vervelend (lacht). Maar het waren terechte vragen."

Ben: "Zelfs op de set deed hij voorstellen. Een bepaalde geste, een woord, een accent. Hij had veel oog voor details."

Vanwaar komt jullie fascinatie voor krimi's?

Josh: "Hm… Van films zoals ‘Bonnie & Clyde'... Maar ook van kranten die geobsedeerd zijn door dit soort verhalen. Toen we het scenario schreven, waren twee gasten ontsnapt uit een streng beveiligde gevangenis in New York. Gevaarlijke mannen, cop killers… en toch leek iedereen aan hun kant te staan!"

Ben: "Iedereen volgde het verhaal. "Ze zijn de grens over!” Het was groot nieuws."

De helden in jullie film zijn niet echt bad guys. Zelfs hun overval is ‘vriendelijk'.

Ben: "Tegenwoordig zijn bankovervallen niet meer zo agressief. Je geeft een briefje af en je krijgt je geld. Dat kost de bank minder dan een gewapende bewaker te betalen. Ze zijn toch verzekerd en willen geen problemen. Als je tevreden bent met een paar duizend dollar, dan kom je weg! Doe je dat verschillende keren, dan heb je natuurlijk meer kans om tegen de lamp te lopen. Maar Connie wil het geld uit de kluis en zegt dat ze wapens hebben… Daardoor ontspoort de boel. Iedereen waarschuwt hem dat hij een fout maakt, maar Connie blijft geloven dat het de beste manier is om zijn broer te redden."

Josh: "Een bank overvallen is iets romantisch geworden, want tegenwoordig zijn er veel slimmere en minder gevaarlijke manieren om geld te stelen. We kregen het idee toen we het verhaal lazen van een blanke die verkleed als zwarte banken overviel. We gebruiken trouwens hetzelfde masker in de film. Dat was slim gezien en het werkte. Maar het was ook een klootzak omdat hij zijn blank privilege misbruikte."

Was het moeilijk om te filmen in de straten van New York?

Josh: "Het was geweldig. Zolang je een papier van de verzekering op zak hebt, mag je doen wat je wil in New York. Het enige wat ze zeggen, is: ‘Als je iets kapotmaakt, betaal je het terug.' Da's alles! (lacht)"

Ben: "Het moeilijkste was filmen in de metro."

Josh: "Ja, onmogelijk. Dat heeft met veiligheid te maken. Mensen denken direct dat je een terroristische aanslag voorbereidt of zo. Ze laten geen camera's binnen."

Hoe hebben jullie het dan gedaan?

Ben: "We hebben het gewoon gedaan!"

Josh: "De camera stond ver van Robert. Hij was gewoon een man in de metro. En verrassend genoeg heeft niemand hem herkend…"

Ben: "Da's een kwestie van attitude. In de metro was hij Connie. Hij leunde tegen mensen, keek naar de kaart… Hij heeft alles gegeven!"

Elli Mastorou