Isabelle Huppert vormt weer team met regisseur Michael Haneke in ‘Happy End'

Isabelle Huppert en Michael Haneke, da's een lang professioneel liefdesverhaal. Een verhaal dat begon in Cannes met ‘La Pianiste', meteen goed voor de Grand Prix en de prijs voor beste vrouwelijke rol in 2001. In 2009 overhandigde Huppert als juryvoorzitster de Oostenrijkse cineast zijn eerste Gouden Palm voor ‘Le Ruban Blanc'. Vier jaar nadat ze zelf meespeelde in de tweede (‘Amour') vormt de meest internationale actrice van Frankrijk (Golden Globe voor ‘Elle' in 2017) weer een team met haar favoriete regisseur in ‘Happy End'. Een ijzige, burgerlijke satire.
door
Heleen
Leestijd 3 min.

Hoe was het om weer met Michael Haneke te werken?

Isabelle Huppert: "Heel makkelijk. Da's waarschijnlijk een van de redenen waarom ik zo graag met hem werk. Ook al zien we elkaar niet vaak, we zijn heel goeie vrienden en hebben veel affectie voor elkaar. Ik zie hem graag bezig, terwijl hij bijvoorbeeld zoekt naar het juiste frame. Al zijn werk op de set draait daarrond: de juiste kadrering vinden. Hij wil dingen zo echt mogelijk tonen en da's meestal het moeilijkste aan cinema. Onechte situaties geloofwaardig maken. Vooral als een scène heel technisch of fysiek is. Hij is absoluut niet geïnteresseerd in de psychologie van zijn films."

In een van die scènes breek je iemands vinger.

"Die scène hebben we misschien wel 45 keer opnieuw moeten draaien! (lacht) Een mooi voorbeeld dat de hele film samenvat. Het is een extreem gewelddadige handeling, maar ze doet alsof er niks aan de hand is. De hele film gaat daarover: extreem geweld dat verborgen blijft en nooit ontploft."

IJzig, maar grappig tegelijkertijd.

"Tuurlijk is dat grappig, want de situatie is totaal onwaarschijnlijk. De meest onvoorstelbare dingen worden grappig, precies omdat we ze niet geloven."

Is de film een kritiek op de huidige samenleving?

"Zo lijkt het wel. Iedereen ziet erin wat hij wilt, maar van alle Michael Haneke-films is dit zonder twijfel de meest openlijk politieke. Hij praat over onze realiteit. Het is fictie, maar zo realistisch dat je dat bijna vergeet."

Je zegt dat Haneke niet wakker ligt van het psychologische aspect van zijn films. En jij?

"Nee, maar da's ook niet nodig. Ik ben actrice, het is mijn film niet. Het zijn de visie en beslissingen van Michael en ik maak als actrice deel uit van die visie."

Met 'Elle' van Paul Verhoeven sleepte je een Golden Globe en een nominatie voor de Oscars in de wacht. Heeft dat iets veranderd voor jou?

"Tuurlijk. Ik beweer niet dat elke Amerikaan me nu kent, maar ik kreeg plots wel heel veel aandacht. Maar een radicale verandering? Nee. Ik blijf een Franse actrice die in Frankrijk woont."

Zou je ooit een blockbuster of superheldenfilm draaien?

"Waarom niet? Maar Hollywood maakt veel meer dan alleen maar superheldenfilms, weet je."

De hoeveelste keer stond je dit jaar in Cannes?

"Ik ben de tel kwijt. Misschien de 23ste keer?"

Is het intussen al de normaalste zaak van de wereld geworden, of vind je het nog altijd spannend?

"Ik ben er nog lang niet op uitgekeken, nee. Elk jaar is anders. Dit jaar hebben we de 70ste verjaardag van het festival gevierd, dat was geweldig! Al die mythische namen uit de cinema op één plek, de photocall, het gala met beelden van de vorige ceremonies… Onvergetelijk!"

Wat is de grootste verandering die je in twintig jaar Cannes zag?

"De veiligheid, jammer genoeg. Die is belangrijker dan ooit, dat bleek dit jaar nog maar eens. Zo zie je maar hoe de wereld veranderd is."

Heeft ‘Happy End' echt een happy end?

"Dat moet je zelf maar beslissen! (lacht) Het is een film die veel vragen stelt, waarop ik de antwoorden niet heb."

Elli Mastorou

@cafesoluble