The Waterboys: "Ik leef op een roze wolk"

Op zijn 58ste staat Mike Scott scherper dan ooit. Hij is gelukkig getrouwd, opnieuw vader en met The Waterboys net bevallen van een dubbel-cd vol intelligente popsongs met heel wat uiteenlopende invloeden. "Ik beleef mijn renaissancemoment en geniet er volop van..."
door
Mare
Leestijd 5 min.

Met ‘This Is The Sea' (1985) en ‘Fisherman's Blues' (1988) had de Ier zowat alle troeven in huis om in dezelfde divisie als bijvoorbeeld U2 of Simple Minds te belanden. Scott etaleerde zich als een bevlogen poëet en koppelde zijn Keltische folk moeiteloos aan rock, blues of pop. Maar Scott kampte ook met een wispelturig humeur, een verlammende onzekerheid en een ongezonde dosis koppigheid. Kort door de bocht kunnen we stellen dat hij twee jaar geleden met ‘Modern Blues' terug de poorten naar erkenning en goodwill van de fans opende. Met het net verschenen ‘Out Of All This Blue' surft hij gretig verder op dat elan.

"Ik beschouw deze plaat echt als de beste uit mijn carrière. Ik vertel het aan elke journalist. Weet dat ik jarenlang niets geschreven heb en pas bij de voorbereiding aan ‘Modern Blues' voelde dat ik terug op de goede weg zat. Voor deze plaat bleven de songs maar komen. Ze hingen als rijpe vruchten in de lucht en het voelde aan alsof ik ze met mijn ogen dicht kon plukken."

De titel, ‘Out Of All This Blue', verwijst naar een soort wedergeboorte. Die wedergeboorte vier je met maar liefst 23 nummers.

Mike Scott: "Ik beleef mijn renaissancemoment. Ook persoonlijk gaat het me voor de wind en daar wil ik volop van genieten. Het zal wel te maken hebben met het feit dat je ouder wordt en je je tijd veel kostbaarder inschat. Elke goede seconde is nu een pluspunt in mijn bestaan. En door jarenlang veel te spelen en te schrijven – ook al waren er lange periodes dat er niets lukte – bouw je een niet te onderschatten muzikale ervaring op. Ik blijf onderhuids trouw aan de muziektraditie waarmee ik ben opgegroeid, maar ondertussen luister ik naar de meest uiteenlopende stijlen en laat ik me daar door beïnvloeden. Wat ik ook schrijf en speel, het zal altijd als een song van The Waterboys klinken."

Je knipoogt binnen dit rijke palet aan songs ook naar country, soul, funk en r&b. Maar het meest verrassende is het geflirt met hiphop. Hoe ben je daar bij uitgekomen?

"Ik ben blij dat mensen dat opmerken, al is het nu niet dat ik plots begin te rappen. Vooral ritmisch en zeker qua productie heb ik hier sterk naar hiphop geluisterd. Kijk, binnen de rockmuziek hoef je het warm water al helemaal niet meer uit te vinden. Daar wordt volop op veilig gespeeld terwijl ik hiphop nog steeds als een frisse stroming ervaar waarbinnen volop naar nieuwe wegen wordt gezocht. Verder val ik nog steeds voor een korte, gebalde popsong die de zaken niet nodeloos uitrekt. Luister naar wat er gespeeld werd tijdens de jaren vijftig en zeker zestig. Het optimisme dat er uit die songs straalt, wilde ik doortrekken naar deze plaat."

Het is ook een schaamteloos romantisch album geworden. Bijna honderd minuten lang voel je de liefde in elke noot.

"Ik zeg nu steevast dat ‘Out Of All This Blue' uit twee derde liefde en romantiek bestaat en een derde uit verhalen en observaties. Dat straalt de plaat ook uit. Muzikaal heb ik gezocht naar een mooie balans tussen rijkelijk gearrangeerde songs en haast naakte, intieme liedjes. Wie de rit volledig wil uitrijden – en ik hoop echt dat er nog mensen bestaan die de tijd willen nemen voor een plaat – moet een afwisselend parcours kunnen ontdekken."

Het is duidelijk dat je verliefd bent, met dank aan Megumi Igarashi. Ze is niet alleen je muze, maar ook je echtgenote.

"Ik leef inderdaad op een roze wolk en voor het eerst in mijn leven heb ik daar vrede mee. Megumi is in haar geboorteland Japan bekend onder haar artiestennaam Rokudenashiko, wat zoveel betekent als ‘waardeloze meid'. Ze vecht al jaren voor een betere positie van de vrouw in haar land en haalt onderweg de nodige heilige huisjes neer."

Ze staat inderdaad bekend als de ‘vagina-artieste' die via crowdfunding drie jaar geleden een gele kajak liet maken in de vorm van haar vulva.

(lachend) "Wat een vrouw, niet? Wie sponsorde kreeg de gegevens van haar genitaliën om er een 3D-scan van te laten maken en uit te printen. Het absurde taboe in Japan tegenover vagina's houdt geen steek. Zonder een vagina is er geen begin van het leven en dat zowel bij de verwekking als de geboorte. Het is een orgaan dat respect verdient, maar Megumi's actie viel niet meteen in goede aarde. Het was genoeg om haar aan te houden wegens obsceen gedrag."

Was het die arrestatie die jouw zo triggerde?

"Ik bewonderde de manier waarop ze vocht tegen die ridicule censuur en zocht haar op in Japan. Ik was meteen verliefd en gelukkig was het wederzijds. Ik zie me nog als een puber het huis van haar ouders binnengaan waar ik haar vader om haar hand moest vragen. Nog nooit zo zenuwachtig geweest. Daarna is het alleen maar beter gegaan. Ik eer haar in songs als ‘Girl In A Kayak' of ‘Yamaben', een ode aan haar advocaat."

Je werd begin vorig jaar vader van een zoon, maar je hebt ook een vierjarige dochter Lila-Elodie uit een vorige relatie. Ondertussen leef je met je gezin in Dublin waar je ook opneemt. De eeuwige zwerver kiest nu voor een sedentair gezinsbestaan.

"En dat zonder enige moeite. Wonen en werken in Dublin geeft rust en het werkt inspirerend. Het laat me ook toe van mijn dochter genoeg te zien en zij verwacht dat ik elke avond net voor bedtijd een liedje voor haar speel en een verhaal vertel wanneer ze bij me is. Heel wat song uit deze plaat zijn eerst door haar beoordelingscommissie gegaan. Maar en passant speelde ik haar ook heel wat kinderliedjes voor en verzon ik ter plekke allerlei verhalen. Ik heb mijn ‘kinderplaat' al bijna af en zal die ook uitbrengen. Alles vloeit mooi door elkaar. Schrijf zeker op dat ik nu over een uitstekende, bijzonder energieke liveband beschik. Geen excuus dus om niet af te komen. Het wordt een bloemlezing tussen oud en nieuw werk."

Dirk Fryns

The Waterboys spelen op 16/11 in De Roma in Borgerhout.