Vier redenen om te gaan kijken naar ‘Visages, villages'

1. Omdat hij op geen enkele andere film lijkt

Er bestaan letterlijk duizenden roadmovies. Maar eentje die foto en cinema vermengt, eentje waarin we vrouwelijke truckers, bevroren vissen, mijnwerkers, postbodes, tieners die selfies maken en de geest van Jean-Luc Godard ontmoeten, dat hadden we nog niet gezien. ‘Visages, villages' gaat over de onwaarschijnlijke ontmoeting tussen een oude dame van 89 en een jonge dertiger. Zij is een regisseuse met een extravagant kapsel. Hij is een fotograaf met de eeuwige zonnebril. Zij heeft een camera om te filmen, hij een rijdende photo booth die portretten afdrukt. Twee kunstenaars met even rijke als verschillende werelden die samen een film maken, kan dat werken? In dit geval wel, want de kracht van deze film is zijn eenvoud: geen pretentie, geen ingewikkelde concepten. Agnès Varda en JR laten de verhalen van anderen spreken. Zij nam haar camera, hij zijn bestelwagen. En die anderen, die zijn ze gaan ontmoeten, filmen en fotograferen.

2. Omdat… Agnès Varda

Agnès Varda werd in 1928 geboren in Elsene (!) en is een van de grote dames uit de cinema. Al sinds haar debuutfilm ‘La Pointe Courte' uit 1954 laat ze een frisse wind waaien door de Franse film, met eenvoudige maar menselijke, optimistische en geëngageerde cinema. Ze werkte samen met gerenommeerde collega's als Jean-Luc Godard, Alain Resnais en Jacques Demy, met wie ze ook trouwde. Ze is er intussen 89 en uit de duizend herkenbaar met haar bijzondere kapsel. In 2015 kreeg ze op het Filmfestival van Cannes de Erepalm voor haar hele carrière, die bestaat uit tientallen ficties, kortfilms en docu's: ‘Cléo de 5 à 7', ‘Sans toit ni loi', ‘Les glaneurs et la glaneuse'… Voor wie haar niet kent, is ‘Visages, villages' de ideale gelegenheid om deze kleine, goedlachse en genereuze dame te ontdekken, want voor één keer staat ze ook voor de camera. Na anderhalf uur on the road met haar, haar aanstekelijke lach, mopjes en herinneringen, kan je niet anders dan de rest van haar werk te willen ontdekken.

3. Omdat… JR

Jean René is een Franse artiest en activist die bekend werd door zijn grote fotocollages op muren overal ter wereld. Van de favela's in Rio tot de daken van Parijs. Hij is ervan overtuigd dat kunst niet alleen in een museum thuishoort. Zijn werk geeft een stem aan de onzichtbaren en minderheden. Gelijk wie krijgt de kans eraan mee te werken, zoals met zijn project ‘Inside Out', waarin iedereen zijn of haar verhaal mocht vertellen. Als je zijn werk niet kent, dan is ‘Visages, villages' de ideale gelegenheid om hem in actie te zien en de kracht te ontdekken die hij mensen geeft. Kijk maar naar de emotie op het gezicht van Janine, de laatste bewoonster van een mijnwerkersdorp, die haar portret op de gevel van haar huis ontdekt…

4. Omdat je er goedgezind van wordt

Dat goede humeur komt in de eerste plaats van hen: Agnès Varda en JR discussiëren, kibbelen en verzoenen zich, maar het blijft altijd luchtig. Agnès lacht met JR omdat die nooit zijn zwarte zonnebril afzet en dus probeert ze die constant te pikken. JR plaagt haar met haar kleine gestalte en beslist een foto van haar voeten af te drukken. Je hebt het gevoel dat de film voor je ogen vorm krijgt, naarmate ze beslissen waar ze naartoe gaan. De hele docu is doorspekt met goed humeur, dankzij de mensen die ze ontmoeten en de verhalen die zij vertellen. Een verlegen dienster, de arbeiders van een fabriek, de vrouwen van dokwerkers… Zelfs wanneer die ontmoetingen niet altijd geslaagd zijn – zoals met Jean-Luc Godard in Zwitserland – slaagt het duo erin op zijn pootjes terecht te komen en een oplossing te vinden die een glimlach op je gezicht tovert. De vrijgevigheid spat van het scherm en je wandelt de cinema uit met een goed gevoel en veel zin om zelf op reis te vertrekken of een nieuw project te lanceren…

Elli Mastorou@cafesoluble