J. Bernardt: "Ik had dit album keihard nodig"
Na Maarten Devoldere en Simon Casier wriemelt ook Jinte Deprez zich uit het nest van Balthazar. Al knipt hij wel genadeloos de navelstreng door. De melodieuze jaren 60 indie-pop moet plaats ruimen voor een resem diepe bassen en meeslepende chants, die na enkele luisterbeurten aangenaam blijven nazinderen op je trommelvlies.
"Ik heb lang gezocht naar wat voor nummers ik wou maken. Ze moesten een bestaansrecht hebben, los van Balthazar. Ik snakte naar iets avontuurlijkers en omdat ik zelf veel naar hip-hop, r&b, soul en gospel luister, kwam ik uit bij een clash van die verschillende genres."
In het verleden gebruikte je daar al grappend de term ‘cry disco' voor.
"Klopt. De songs klinken vrolijk, maar van de teksten word je niet vree gelukkig. Eigenlijk is cry disco een beetje een verwijfde manier om te zeggen dat je alle emoties eruit kunt dansen of alle shit eruit kunt kotsen, om het iets ruwer te verwoorden." (lacht)
Het resultaat klinkt een pak persoonlijker dan wat we gewend zijn van Balthazar. Heb je ook je emoties en ervaringen verwerkt in de lyrics?
"Ze gaan eigenlijk puur over wat ik heb meegemaakt. Weet je, in eerste instantie was ik alleen bezig met de muzikale kant. Pas toen ik me op de teksten stortte en in mezelf begon te graven, kwam er veel stuff opborrelen die ik blijkbaar nooit een plaats had gegeven. Nu durf ik al die zaken eindelijk in de ogen kijken. Achteraf gezien had ik dit album dus keihard nodig."
Waarover heb je het dan?
"De desillusie van ouder worden, onder meer. Ik heb bijvoorbeeld net mijn 30ste verjaardag gevierd, een veelgebruikt moment om je leven even te evalueren. Ik merkte dat ik veel veranderd ben, maar toch nog steeds rondloop met dezelfde problemen als toen ik 18 was. Ik ben fucking 30, dat hou je toch niet voor mogelijk? Daarnaast gaat popmuziek ook hand in hand met de liefde, en dan vooral de schoonheid en de wreedheid ervan. Ik heb net een liefdesbreuk achter de rug. (aarzelend) Dan komt muziek van pas om die extreme emoties een plaats te geven."
Wat betekent de titel ‘Running Days' voor jou?
"Het voorbije jaar was megahectisch en verwarrend, net alsof ik een marathon gelopen heb en uitgeput was vanaf kilometer vijftien. Maar ik ben er geraakt. (lacht) En nu ben ik oké hoor. Ik heb een handdoek en een sapje gekregen en kan uitpuffen in de zetel, dus de marathon is verteerd."
Foto A. Burez
De plaat klinkt ook dansbaar en op het podium heb je precies meer energie dan een Duracel-konijn. Zit er in jou ook een danser verschuild?
"Ofwel sta ik heel stilletjes in een hoekje, ofwel dans ik ongegeneerd de ziel uit mijn lijf. Dansmuziek klinkt vaak negatief of plat, maar ik vind dat enorm belangrijk. Volgens mij kan het een soort oerinstinct naar boven brengen. Er bestaat geen beter gevoel dan jezelf volledig overgeven aan die bewegingen, als je het mij vraagt."
De plaat is bij jouw thuis opgenomen. Waarom heb je daarvoor gekozen?
"Voor ‘Thin Walls' (de derde plaat van Balthazar, red.) zijn we naar een fancy studio getrokken met een producer. En versta me niet verkeerd, dat was een toffe ervaring, maar deze keer wou ik het vooral persoonlijk houden. Als het op muziek aankomt, ben ik altijd een tiran geweest, en nu vond ik het des te belangrijker om alle touwtjes in handen te hebben."
En, bevalt dat dictatoriale kantje jou?
"Ik hou ervan." (lacht)
Waarom heb je de plaat dan niet uitgebracht onder je eigen naam?
"Mijn achternaam spreekt weinig tot de verbeelding. Daarnaast weerspiegelt ‘Running Days' ook niet de volledige waarheid over wie ik ben. Pas als ik tien platen in één keer zou uitbrengen, zou ik mijn eigen naam gebruiken. Bernardt is trouwens mijn vierde voornaam en J. Bernardt neemt een vierde van mijn persoonlijkheid in. Zo klopt de symboliek ook."
Liesbeth De Corte
Op 30 juni speelt J. Bernardt op Couleur Café, op 1 juli staat hij op Rock Werchter.