Raymond Van het Groenewoud:"Het mag geen kunstje worden"

Weet je nog wat er door je hoofd ging toen je de gitaarriff van ‘Meisjes' vond?

Raymond Van het Groenewoud: "Ik moet onbewust beseft hebben dat ik iets bijzonder in handen had want ik wilde het zeker niet loslaten. (lachend) Ik dacht nu wel niet meteen aan eeuwige roem want een riff is maar een riff."

Even kort door de bocht maar Deep Purple heeft een carrière kunnen uitbouwen op de riff van ‘Smoke On The Water'.'

"Qua binnenkomen bij de luisteraar kan een goede riff wonderen doen maar het mag ook geen kunstje worden. Ik heb een tijd geprobeerd om songs te schrijven die vertrokken vanuit een riff maar daar ben ik al snel mee gestopt. Ik nam ze ook niet op. De beste riffs zouden zich wel vanzelf in mijn geheugen nestelen maar zo werkte het niet. Een nummer als ‘Ik heb genoeg van jou' is wel vanuit die benadering geboren, maar ik moet toegeven dat je een song met zo'n titel geen carrière lang kan meedragen. Ik erken gevoelens als woede of frustratie tegenover een bepaalde persoon maar ethisch gesproken is het niet correct van al je pijlen af te vuren naar iemand in een lied."

Terwijl de liefde in goede en slechte tijden wel overeind blijft.

"Absoluut, omdat je nog altijd liefdevolle gevoelens kan oproepen voor iemand waarmee je niet meer samen bent. Denk bijvoorbeeld aan ‘Niets heeft nog zin (zonder jou)'. Ik zing het nog steeds vanuit het oorspronkelijke gevoel, ook al kan je dat best transponeren naar een huidige relatie."

Op ‘Allermooist op aard' heb je naast ‘Meisjes' ook nieuwe versies van o.a. ‘Zij houdt van vrijen' (met Koen Wauters), ‘Niets heeft nog zin (zonder jou)' of ‘Machu Picchu (bij U wil ik zijn)' opgenomen. Kan je als muzikant nog iets leren van zo'n ouder nummer?

"Zeer zeker want je evolueert als mens en als artiest. Je krijgt nieuwe inzichten en je beseft al dan niet waarom je een nummer in het verleden niet alles kon geven wat het verdiende. In de jazz maalt er niemand om. Daar telt de inspiratie van de dag en het gevoel dat dicteert hoe de song zal gespeeld worden. Binnen die wereld evolueert een song voortdurend. Wanneer ik besef dat een song die je al 25 jaar solo of met groep speelt plots als een mes door de boter gaat, kan je toch van een bescheiden euforisch moment spreken. En dan wil daar ook van getuigen. Ik denk nu aan ‘Zij houdt van vrijen' en zeker ‘Machu Picchu', een nummer dat de wegen van het geduld lang en geduldig bewandeld heeft. Nu heb ik een structuur gevonden met de juiste spanningsboog en als gitarist heb ik ook voldoende progressie gemaakt om te kunnen spelen wat ik mijn hoofd hoor bij dat nummer. Het is niet ‘bon ton' om je ouder werk als het ware te coveren maar het voelt best heerlijk aan om je daar niets van aan te trekken."

En dan krijg je waarschijnlijk zeer uiteenlopende reacties op het feit dat je wat woorden verandert in ‘Meisjes' of een arrangement neerzet dat afdrijft van de oerversie.

(lachend)"Dat zijn de risico's van het vak. Ach, ik volg mijn gevoel en ga koppig de richting uit waarin ik me het best thuis kan voelen. Het is mijn lange leven als muzikant en als mens."

Ik hoor ‘Wonderful Tonight' van de nu 72-jarige Eric Clapton op de achtergrond. Toch iemand die je bewondert, niet? Twee jaar terug zie je die man nog schitteren op het podium terwijl hij een dikke maand geleden in een rolstoel door de luchthaven van Los Angeles wordt gereden.

"Dat doet pijn want ik kan moeilijk verdragen dat mensen die heel veel betekenen voor mij plots sterven of achteruit gaan. En ik denk meteen aan Prince. Weg zonder duidelijke signalen en dan beseffen dat zo'n kronkelend funky lijf niet meer zal dansen. Clapton heb ik in Londen gezien, een verrassing voor mijn 65ste verjaardag. Het was ook de eerste keer dat ik in de mythische Royal Albert Hall kwam. Ik had een fantastische plek aan de zijkant van het podium met een perfect geluid. Ik had een propje papier naar hem kunnen gooien. Wat een ervaring! Een man van 70 die een moordversie speelt van ‘I Shot The Sheriff'. Ik was intens gelukkig en dan doet het zeer dat zo iemand door een zenuwaandoening bij momenten geen gitaar meer kan spelen. Maar ja, zelfs met een rolstoel is er nog een leven."

Hoe sta jij tegenover het ouder worden?

"Er tegen vechten heeft geen zin, ook al kost het moeite om te aanvaarden dat er zaken zijn die niet meer lukken. Ik heb wel geen tijd meer voor ergernis en wil vooral de schoonheid binnenlaten. 's Morgens wat grumpy opstaan maar dan de vogels horen fluiten met een lekkere kop koffie in de hand. Op zo'n moment moet je beseffen dat je al een portie geluk hebt binnengekregen en dan wordt de dag weer iets beter. Ik vermijd het lelijke en draai er van weg. Wat helpt is bijvoorbeeld mijn laatste aanwinst voor mijn discotheek, de cantates van Bach verzameld door Sir John Eliot Gardiner. Van een ongekende schoonheid en zeker de harmonieën. (lachend) Mocht ik dat hemels vermogen hebben, ik zou het meteen blijvend toepassen."

Hoe voel jij je nu als muzikant?

"Goed want het besef dat je kan groeien en gegroeid bent zorgt voor een zekere rust. En ik oefen de laatste vier jaar ook echt op mijn gitaar. Tegen mijn wezen in want ik speel rechtshandig terwijl ik linkshandig ben. Het is te laat om dat nog te veranderen. Ik vecht me een weg. De emotionele taal zit in mijn hoofd maar ze ook kunnen vertalen naar wat je speelt is een ander paar mouwen. En spelen met compagnons van het eerste uur zoals Cesar Janssens (drums) en Mich Verbelen (bas) natuurlijk. We zijn zoals een boom die extra ringen krijgt met de jaren. Hen te zien spelen in de studio tijdens de opnames geeft me een kinderlijk plezier te vergelijken met luchtgitaar spelen of een tennisracket vasthouden. Het is ook de muzikale bezetting van mijn jeugd en dat schudt een mens niet zomaar af. Tekstueel wordt het moeilijker om na 999 versies nog over de liefde te schrijven maar er zijn nog thema's genoeg."

Dirk Fryns

‘Allermooist op aard' is uit bij Warner. Raymond speelt live op 9 juni in Vooruit in Gent en op 17 juni in de Magdalenazaal in Brugge. Meer data op www.raymondvanhetgroenewoud.be.