Een Golden Globe en een nieuwe, verrassende film: actrice Isabelle Huppert boven in 2017

Als het over grote actrices en Franse cinema gaat, gaat het over haar. Alsof ze er altijd al geweest is. En toch slaagt ze er met elke rol weer in ons te verrassen. Vlak na haar triomf op de Golden Globes met ‘Elle', de opzienbarende thriller die speciaal voor de gelegenheid opnieuw in de cinema te zien is, staat Isabelle Huppert weer op de affiche van… een Belgische film. Metro blikt terug op haar rijkgevulde carrière.
door
Liesbeth
Leestijd 4 min.

Tenzij je de afgelopen dertig jaar in een grot hebt gewoond (of als je alleen naar Amerikaanse blockbusters kijkt), komen haar rosse haardos en strenge blik je wel bekend voor. Sommigen kunnen haar niet luchten, anderen zweren bij haar. Hoe het ook zij, Isabelle Huppert is incontournable. En in tegenstelling tot andere actrices van haar generatie - die braaf binnen de lijntjes blijven in films die allemaal op elkaar lijken - duikt zij vaak op waar je haar het minst verwacht. Alleen al over haar filmografie van 2016 zouden we een boek kunnen schrijven.

Ze begon het jaar als gekwelde filosofielerares in het knappe ‘L'Avenir' van Mia Hansen-Love. Daarna speelde ze in de komedie ‘Tout de suite maintenant' van Pascal Bonitzer. En tot slot bezorgde ze ons een van dé uppercuts van het jaar met haar venijnige rol in het controversiële ‘Elle' van Paul Verhoeven. En alsof we na die drie radicaal verschillende films nog een bewijs nodig hadden dat Huppert verrassend uit de hoek kan komen, is ze momenteel te zien als vergeten Eurovision-zangeres in ‘Souvenir' van onze landgenoot Bavo Defurne.

Altijd vernieuwend en voor altijd essentieel. Hier zijn vier redenen waarom Isabelle Huppert een van dé actrices van het moment is.

1. Ze draaide overde hele wereld

Haar eerste stappen zette ze natuurlijk in Frankrijk, in ‘Les Valseuses' (1974) van Bertrand Blier en met Gérard Depardieu. Haar hele carrière draaide Huppert films met buitenlandse regisseurs zoals de Oostenrijker Haneke of de Zwitserse Ursula Meier (‘Home'), maar altijd voor Franstalige rollen. Dankzij haar kennis van het Italiaans en het Russisch werd ze ook gecast door Marco Bellochio (‘Bella addormentata', 2012), de broertjes Taviani (‘Le affinità elettive', 1996) en Igor Minaiev (‘Navodneniye', 1994).

In de States is ze niet echt een klinkende naam, ook al speelde ze onlangs enkele kleine rolletjes, zoals de moeder van Jessica Chastain (‘The Disappearance of Eleanor Rigby') of aan de zijde van Colin Farrell (‘Dead Man Down'). Geen kassasuccessen, maar dat kan haar niet schelen. Ze is het gewoon: in 1980 speelde ze samen met Jeff Bridges en Christopher Walken in ‘Heaven's Gate' van Michael Cimino, een legendarische flop… Een beetje zoals de onbeminde cultfilm ‘I Heart Huckabees' (2004) van David O. Russell, waarin ze nochtans schittert.

En dan is er nog Azië: in 2012 ‘In Another Country' van de Koreaan Hong Sang-Soo, in ‘Captive' van de Filipijnse regisseur Brillante Mendoza en in ‘The Sea Wall' van de Frans-Cambodjaanse Rithy Panh in 2009.

2. Haar ellenlange en eclectische filmografie

In 1995 schreef Jérôme Garcin van het Franse magazine L'Express dat ze "de beste actrice van haar generatie" was. "De dapperste. De koppigste. De minst voorspelbare." En dat geldt nog altijd in 2017. In haar eclectische filmografie zitten hier en daar commerciële flops, maar nooit beschamende onzin. En da's straf, in een carrière van 30 jaar. Sinds haar debuut in ‘Violette Nozière' van Claude Chabrol, waarin ze een moordlustige prostituee speelt, bouwde Huppert een imago van radicale actrice op. Zowel in komedies als drama's slaagt ze erin extreme personages een menselijk gelaat te geven, zonder te vervallen in karikaturen. Denk maar aan ‘La Pianiste' van Haneke en ‘Madame Bovary' of ‘La cérémonie' van Chabrol. Je zou bijna vergeten dat ze ook grappige rollen aankan zoals in ‘Les sœurs fâchées' van Alexandra Leclère, ‘La femme de mon pote' van Bertrand Blier' en recentelijker in ‘Copacabana' van Marc Fitoussi.

3. Ze gooit haar privéleven niette grabbel

Hoezeer ze ook bewonderd en erkend wordt, het privéleven van Isabelle Huppert interesseert geen kat. Geen schandalen in de tabloids. Geen divagrillen. Als de pers over haar praat, dan is het over haar werk en niet over een turbulente scheiding of snoepreisjes naar de zon. Ze is al sinds de jaren 80 samen met Ronald Chammah en heeft drie kinderen die ook met cinema bezig zijn. Huppert is niet het soort filmster die haar privacy hardhandig afschermt met processen of die het te pas en te onpas te grabbel gooit in het openbaar. Ze is discreet, maar niet stil.

4. Ze begint2017 in stijl

Je zou denken dat haar schoorsteenmantel vol Césars staat. Maar hoewel ze bijna elk jaar genomineerd wordt, heeft ze er nog maar één gewonnen, in 1996 voor ‘La Cérémonie'. In de rest van Europa viel ze wel al veelvuldig in de prijzen. Van de BAFTA's en de David di Donatello (De Italiaanse Césars) tot de heilige drievuldigheid van de filmfestivals: Cannes (2 awards), Berlijn (een award voor ‘Huit Femmes') en Venetië (2 awards).

Het hoogtepunt kwam er begin dit jaar, aan de andere kant van de oceaan. Daar kreeg ze een Golden Globe voor beste actrice. Een award die haar volgens de Amerikaanse website Vulture.com weleens mainstream zou kunnen maken bij het Amerikaanse publiek en die haar carrière een boost zou kunnen geven, net als haar personage in ‘Souvenir'. Vooral nu iedereen verwacht dat ze genomineerd wordt voor de Oscars… Op haar 63ste moet het beste misschien nog komen. Vive la Reine Huppert!

Elli Mastorou

Foto's Fabrizio Maltese