Emiliana Torrini: "Ik heb geen seconde getwijfeld over dit project"

The Colorist is het geesteskind van Aarich Jespers en Kobe Proesmans, twee percussionisten, drummers en arrangeurs die veel verder kijken dan de gemiddelde stick lang is. Ze zijn steeds op zoek naar manieren om hun kunst te verfijnen en van nieuwe zuurstof te voorzien. Vraag maar even aan Stef Kamil ‘Zita Swoon' Carlens of Gabriel Rios wat beide heren waard zijn of denk even aan de line-up van El Tattoo Del Tigre. Need we say more? Een dik jaar geleden nodigden Jespers en Proesmans de IJslandse zangeres Emiliana ‘Jungle Drum' Torrini uit voor vijf concerten. Die voelden zo goed aan dat er een liveplaat en een reeks nieuwe concerten is uit voortgekomen. Net voor een repetitie geven Torrini en Proesmans tekst en uitleg.

Proesmans: "In het verleden hadden we al samengewerkt met de Zweeds-Japanse singer-songwriter Sumie Nagano en de Braziliaanse Cibelle. We wisten dat die artiesten aan het toeren waren en ook België aandeden. Daardoor konden we geld en tijd besparen. En we hadden een lijst liggen met namen die we aan Kurt Overbergh, een vriend en de programmator van de AB, voorlegden voor wat feedback. Hij suggereerde Emiliana."

Die jullie meteen linkten aan ‘Jungle Drum' terwijl ze zoveel meer is.

Proesmans: "Klopt. Maar eens we haar oeuvre begonnen te checken, wisten we al snel veel beter. Heerlijke songs, slimme teksten en de mogelijkheid om ze vanuit onze hoek te benaderen en radicaal om te gooien."

Wat dacht je toen je plots een aanvraag kreeg van twee Belgische muzikanten, Emiliana?

Torrini: "Ik kreeg een mail van hen en hapte meteen toe. Ik was op een punt in mijn carrière aanbeland dat ik met om het even wie wilde spelen. Ik ben vreselijk slecht in het beantwoorden van mails en ik kan me voorstellen dat Kobe en Aarich zich aanvankelijk afvroegen of ik het wel meende. Maar na een skypegesprek hadden ze door dat ik serieus was. Toen ze het nummer ‘Animal Games' volledig ‘geColoriseerd' hadden, werd het me duidelijk dat dit niet zomaar een project zou worden. Ik hoorde een nieuwe wereld aan klanken en een zeer eigen vocabularium. Dit leidde tot een playlist van vijftien songs en even later zaten we te repeteren voor vijf concerten. Het was gewoon magisch. Ik voelde een creatieve klik die ik nog maar zelden gevoeld had. Zeer zeldzaam, zeker wanneer je nog maar enkele concerten gedaan hebt."

De noodzaak om het allemaal vast te leggen diende zich aan, niet?

Proesmans: "We hadden opnames van de vijf concerten die we gespeeld hadden en die klonken echt zeer goed. Om die dan op een plaat vast te leggen zonder applaus – waardoor het als een studioalbum klonk – zou niet eerlijk geweest zijn tegenover de luisteraar. Dit was de enige optie. De magie van die takes kan je niet meer vatten wanneer je het allemaal in een studio zou overdoen."

Ik stond echt perplex van de finesse en de soepelheid waarmee dit allemaal wordt gespeeld. Ongehoord voor een live-album.

Proesmans: "We hebben niet geprobeerd om er dat live-gevoel al te sterk uit te persen. We hebben eerder gekozen voor een strakke vibe. Het is ook een heel eerlijke klank die recht van op het podium naar de zaal toe werd geprojecteerd. Wat je hoort werd op dat moment geboren op het podium en dat het allemaal zo goed klinkt hebben we ook te danken aan een uitstekende klankman. Hij kent het repertoire door en door. Het zou onmogelijk geweest zijn om deze klank in een studio op te roepen. Dat maakt volgens mij het verschil met heel wat andere liveplaten."

Ik kan me voorstellen dat je aanvankelijk even verloren liep in je eigen songs.

Emiliana: "Ik vond dat heerlijk want je leert met een fris paar oren naar je eigen songs te luisteren. Ik heb ze ook in IJsland voorgelegd aan de bandleden waarmee ik vroeger speelde en dan moesten zij raden welk nummer het was. Geestig spelletje. Heel dit project heeft me ook opnieuw duidelijk gemaakt waarom ik ooit wilde zingen en songs schrijven. Na het succes van ‘Jungle Drum' kwam ik in een wereld terecht die de mijne niet was. Die heerlijke oppervlakkigheid van het nummer mag er best zijn. Het is een mooi tegengewicht voor mijn donkerder werk, maar die lichtheid overschaduwde alles. Plots stond ik te playbacken in een of ander domme televisieshow, werd ik rondgereden in een limousine en sliep ik in te dure hotels. Allemaal mijlenver verwijderd van wie ik echt ben. Dat is nu even anders."

Kobe, op dit album hoor je klanken die je niet kan thuisbrengen. Wat voor instrumenten heb je gebruikt?

Proesmans: "We gebruiken conventionele en klassieke instrumenten, maar spelen ook op zelfgemaakte instrumenten. Met al die bijzondere sounds zou je makkelijk avant-garde muziek kunnen brengen, maar dat wilden we vermijden. Ook pure popmuziek die zo voorbijvliegt, is niet ons ding. Hier vinden we een gulden middenweg. Het is toegankelijk maar zeker niet vrijblijvend."

Torrini: "En ‘Jungle Drum' staat ook op de plaat. Bekijk het als een wat luchtigere uitnodiging die tot verdieping kan leiden."

Dirk Fryns

Emiliana Torrini & The Colorist spelen live op 19/12 in de Bourla in Antwerpen.