Ry X: "Muziek moet recht uit mijn hart komen"

Mensen met een rondzwevend aura zijn vergelijkbaar met eenhoorns of kabouters die stiekem rondtrippelen in je tuin: het realiteitsgehalte bevindt zich ergens onder het vriespunt. Maar Ry Cuming vormt daarbij vrolijk de uitzondering op de regel. Met zijn diepe V-hals, piepend borsthaar, wilde baard en pretlichtjes in de ogen beantwoordt hij aan het prototype van de charismatische surfboy. Niet zo vreemd, als je weet dat hij is opgegroeid in Augorie, een idyllisch kuststadje.

Ry Cuming: "Tijdens mijn kinderjaren liep ik altijd in mijn nakie of op blote voeten rond. Mijn ouders waren echte hippies en vonden vrijheid en creativiteit heel belangrijk. Die opvoeding heeft mijn kijk op de wereld hard beïnvloed. Ik probeer mezelf zo weinig mogelijk grenzen op te leggen, en dat heeft al heel wat goede, maar ook minder positieve dingen opgeleverd."

Een ietwat nare ervaring is misschien je eerste onofficiële album uit 2010. Dat noemde je zelf een flop. Waarom was je niet tevreden met het resultaat?

"Ik werd ‘ontdekt' door mensen uit de muziekindustrie die me meezeulden naar Los Angeles, maar op een bepaald moment besefte ik dat ik geen plezier meer haalde uit mijn muziek. Dat probleem overkomt veel mensen. Ze dromen bijvoorbeeld van een carrière als architect omdat ze prachtige gebouwen willen ontwerpen, maar eindigen als iemand die nooduitgangen of andere onbenulligheden schetst. Dan moet je proberen dat verleden los te laten, als een slang die vervelt en zijn versleten huid dumpt."

Hoe ben jij daarin geslaagd?

"Ik heb mijn biezen gepakt en ben naar Indonesië vertrokken. Maandenlang heb ik niet in de spiegel gekeken en vulde ik mijn dagen met surfen. Toen ik na een tijdje opnieuw enkele bescheiden stapjes waagde in de muziekwereld had ik nooit verwacht dat de EP's Berlin en Howling zo'n succes zouden worden. Langzaamaan begon het besef te dagen dat ik de industrie en alle quatsch errond niet nodig had om muziek te maken."

Toch duurde het nog meer dan drie jaar voor je debuutalbum ‘Dawn' het licht zag. Vond je het moeilijk om verder te schrijven aan je solowerk?

"Er was veel druk om zo snel mogelijk een plaat te releasen, maar ik wou de tijd nemen om recht vanuit mijn hart te schrijven. Ik zie mezelf als een hartstochtelijk en sensueel persoon en probeer alles zo diep mogelijk te ervaren. Die pure, oprechte emoties wou ik nastreven in mijn nummers, dus verkaste ik naar een afgelegen huisje in de bergen in het noorden van Los Angeles. Dankzij die isolatie ben ik erin geslaagd om mijn hart en ziel bloot te leggen."

Foto R.V.

Je hebt het album ook zelf geproducet.

"Ja fuck, dat was echt vermoeiend. Ik heb echt alles zelf gedaan: het schrijven, het producen, de videobeelden, de belichting..."

Heb je soms last van trust issues?

(lacht) "Nee! Maar als je een bepaalde visie of gevoelens wil uitdrukken, ben je zelf de uitgelezen persoon om dat te doen. In de studio heb ik alle lichten uitgedaan, een microfoon in het midden gezet en ben ik gewoon beginnen tokkelen op mijn gitaar. Welke producer zou dat idee voorgesteld hebben?"

Elke titel van elk nummer bestaat uit één woord. Waarom heb je daarvoor gekozen?

"Het is een uitdaging om te spelen met woorden en hun betekenis. Neem nu ‘Beacon', iedereen weet dat het iets is wat je aantrekt, maar het bekent zoveel meer. In plaats van te zingen ‘jij bent een verleidelijke vrouw en ik voel me aangetrokken tot jou' zoek ik toelaas tot analogieën en metaforen, die zoveel meer vertellen."

Heeft de albumtitel ‘Dawn' ook een speciale betekenis voor jou?

"De dageraad is het meest heilige moment van de dag, en toch zijn zo weinig mensen er getuige van. De meesten kijken bijvoorbeeld zelden of nooit naar een zonsopgang. Het is ook het beste moment om naar de plaat te luisteren: als je thuiskomt na een wilde nacht of als je opstaat om de golven te trotseren met je surfplank. En het staat symbool voor het ontluiken van iets nieuw, net zoals dit album het begin is voor Ry X."

Liesbeth De Corte

Ry X speelt op 29/11 in de Arenberg te Antwerpen.