Cinema is niet dood in Venetië

La La Land

Damien Chazelle legde de lat meteen duizelingwekkend hoog met de openingsfilm ‘La La Land', een sprankelende musical over een jazzpianist (Ryan Gosling) die verliefd wordt op een beginnende actrice (Emma Stone, terecht bekroond voor haar rol). De film brengt vrolijk hommage aan klassiekers als ‘Singin' in the Rain', maar toont tegelijk de harde realiteit: de showbizz is geen betoverend ‘la la land', maar een constant gevecht met je eigen talent, ambities en gebreken. Met als grote verliezer: de liefde. Work-life balance, the musical, zeg maar. Met zijn vorige film ‘Whiplash' won Chazelle drie Oscars. De vraag is niet of, maar wel hoeveel hij er deze keer zal binnenrijven.

Arrival

De verwachtingen lagen bijzonder hoog, maar Denis Villeneuve (‘Prisoners') heeft ze moeiteloos ingelost. Amy Adams verbluft als een rouwende linguïste die met aliens communiceert, terwijl Villeneuve zich niet in een hokje laat duwen: ja, ‘Arrival' is een sciencefictionfilm over buitenaardse wezens die de aarde bezoeken, maar er valt nauwelijks een explosie te noteren – laat staan dat er werelderfgoed omvergekegeld wordt. Meer zelfs: dit is een film over verlies en acceptatie, die je perceptie van de werkelijkheid in vraag stelt en waarover je achteraf nog uren kan filosoferen. Wij zijn plots een pak geruster in die ‘Blade Runner'-sequel die Villeneuve op dit eigenste moment aan het draaien is.

La Región Salvaje

Over aliens gesproken: in deze bizarre maar opwindende Mexicaanse prent doen aardbewoners wel wat meer dan alleen maar communiceren met een buitenaards wezen. ‘La Región Salvaje' is een echte what-the-fuck-film, met de nadruk op ‘fuck'. En met glibberige tentakels als, euh, hulpstukken. Dit moet je zien om te geloven. Amat Escalante (‘Heli') kreeg de regieprijs voor deze sfeervolle verkenning van onze meest primitieve instincten.

Réparer les Vivants

Net als ‘Arrival' draait ook ‘Réparer les vivants' rond het verlies van een kind. We zien hoe een jonge surfer omkomt in een auto-ongeluk. Zijn hart wordt in Parijs gedoneerd aan een muzikante. Een verhaal vol rauwe emotie dus, maar de film staat even goed stil bij de dokters die de hele procedure overzien. Regisseuse Katell Quillévéré (‘Suzanne') is de golden woman van de Franse cinema. Haar beelden baden in poëzie, zonder ooit sentimenteel te worden. Dit is cinema die je hart sneller doet slaan.

Nocturnal Animals

Modeontwerper Tom Ford bewees in Venetië dat het succes van zijn regiedebuut ‘A Single Man' geen toevalstreffer was. In ‘Nocturnal Animals', dat bekroond werd met de Grote Prijs van de Jury, speelt hij een spannend spel met genres. Een rijke galeriehoudster krijgt de nieuwe roman van haar ex-man cadeau: het gewelddadige verhaal van dat boek, over een man die op gruwelijke wijze zijn vrouw en dochter verliest, ontvouwt zich voor onze ogen. Beide verhaalniveaus vormen bijna twee aparte films – een intimistisch liefdesdrama en een brutale wraakthriller –, die op zich niet echt uitzonderlijk zijn. Maar één plus één is in dit geval duidelijk drie: het ene verhaal werkt als een vervormde spiegel voor het andere, en wij konden er in blíjven kijken.

Jackie

‘Jackie' had gemakkelijk een Oscarsmekende catastrofe à la ‘Grace of Monaco' kunnen worden: een biopic van een haast mythische vrouw, met in de hoofdrol een al even bekende Hollywoodster. Maar regisseur en gediplomeerd stijfkop Pablo Larraín (‘No') brengt het er eindeloos veel beter vanaf. Zijn ‘Jackie', bekroond met de prijs voor het beste scenario, is een eigenzinnig en fascinerend portret van een vrouw die in een zwart gat valt. Mevrouw JFK worstelt in de dagen na de moord op haar echtgenoot met haar geloof, haar gevoelens en haar imago. Natalie Portman speelt haar met een verbluffende verfijning: nu eens opzettelijk gekunsteld, dan rauw en radeloos. Schrijf haar naam maar op voor de Oscars.

Home

Eindelijk. In Venetië won Fien Troch haar eerste belangrijke internationale prijs. ‘Home', haar vierde langspeelfilm, kreeg in de Orizzonti-selectie de trofee voor de beste regie. Terecht, want Troch weet als geen ander de leefwereld van jongeren (en hun hulpeloze ouders) te vatten. Zoals gewoonlijk in haar films staat communicatie – of het gebrek daaraan – centraal. Een pakkend verhaal, gedragen door uitzonderlijk realistische vertolkingen, met een handvol scènes die je nekhaartjes doen rechtstaan.

One More Time With Feeling

Het was het hele festival lang zweten geblazen in Venetië, maar als we naar het einde toe de totale dehydratatie nabij waren, dan was dat vooral van het huilen. Heel wat films brachten tranen in onze ogen, maar geen enkele die ons zo deed snotteren als ‘One More Time With Feeling', de documentaire over zanger Nick Cave. Zijn 15-jarige zoon kwam vorig jaar op tragische wijze om het leven. Maar the show must go on, en dus dook Cave intussen de studio in voor een nieuwe plaat. Regisseur Andrew Dominik filmde de opnames, maar liet Cave ook vertellen over zijn rouwproces. Zijn woorden gaan recht naar het hart. Een uniek document over pijn en creativiteit, en hoe die mekaar beïnvloeden.

Lieven Trio @l_trio